I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 18

'Je moet je concentreren op een ding. En in het gevecht met de man veranderde je toen je boos was. Misschien moet je je concentreren op al de woede in je' Legt Blake me uit. Ik knik en sluit mijn ogen.

-in de gedachten-

Ik beleef alles opnieuw, ik zit in de keuken. Plots hoor ik gebonk op de voordeur, ik zie mijn ouders blikken uitwisselen. Weer gebonk. Zonder pardon wordt ik in een auto geduwd, en meegenomen. Niet wetend waarheen begint de auto te rijden. Ver weg, van alles. Van mijn ouders, van mijn vriendinnen. Van alles waar ik ooit van hield. Ik kom ergens terecht, geen idee waar. De dromen. De geheimen. Mijn ouders wisten dit allemaal en nooit hebben ze mij iets vertelt! Nooit! 

Ga zo door, ik kom verder naar boven.' spoort mijn wolf mij aan.

Dat vindt ik misschien nog wel het ergste: Dat mijn ouders dit wisten! Dit allemaal! En dat mijn vader me eigenlijk wilde afzetten in het eerste te beste weeshuis. Een weeshuis! Hij maakt een grapje! Ze wisten het gewoon! Alles! Ze hadden me alles kunnen leren, en ze hadden me kunnen voorbereiden. Maar nee hoor! Ze houden het gewoon geheim.

Ja! Het lukt!' 

Ik voel mijn tanden langer worden en mijn handen worden klauwen. Ik open mijn ogen. Mijn haar wordt langer en wilder. Dan wordt het me te veel. Ik laat me door mijn benen zakken en voel dat ik wordt opgevangen. Voorzichtig open ik mijn ogen, wazig zie ik Blake's trotste gezicht boven me hangen. In bruidsstijl draagt hij me naar binnen. In de meisjesslaapzaal voel ik dat ik op mijn bed wordt gelegd. Met lichte hoofdpijn open ik mijn ogen, Blake komt naast mij zitten en ik leun tegen hem aan. Zonder dat ik het wil lopen de eerste tranen over mijn wangen.

'Je hebt het goed gedaan' Fluistert Blake in mijn haar.
'Waarom wordt je er zo moe van?' Vraag ik door mijn tranen heen.
Blake grinnikt. 'Omdat je nog nooit bent veranderd, dan kost het meer engergie. Maar hoe vaker je het probeert en hoe vaker het lukt, hoe minder energie het kost'
Ik knik als teken dat ik het snap en staar naar buiten.
Hoe lang zouden we buiten zijn geweest? Het is al zo goed als donker.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik in een keer een hard geluid hoor. Volgens mij hoorde Blake het ook want ik zie hem meteen zijn rug rechten. Ik zie buiten een schim voorbij lopen en loop snel naar het raam. Voorzichtig maak ik het open en steek mijn hoofd naar buiten.

'Zie je iets?' Ik schrik me kapot en terwijl ik mijn hoofd terugtrek stoot ik het kei hard tegen het raamkozijn. Ik draai me om met een Moest Dat Nou?!- gezicht en zie een rood aangelopen Blake staan. Niet omdat hij boos is maar omdat hij probeert zijn lach in te houden.
Dan worden zijn ogen groot en ontbloot hij zijn tanden. Zachtjes gromt hij. Ik zie zijn blik langs mij gaan en draai me om. Ik geef een gil en zet een paar stappen naar achter. Mijn hart klopt in mijn keel, in het raamkozijn staat een zwarte wolf met rode ogen. Zijn vacht is vies en hij heeft een enorm litteken over zijn oog.

Dan voel ik Blake mijn arm pakken en hij trekt me achter hem. De wolf staat inmiddels midden in de kamer en kijkt mij eng aan. Ik voel een scherpe pijn door mijn hoofd gaan, sluit mijn ogen en zak op mijn knieën.
'Hij probeert contact te leggen, laat hem binnen!' roept Blake.
Ik geef me over aan het drukkende gevoel en voel de hoofdpijn minder worden.
'Jou moeten we hebben!' Galmt het in mijn hoofd. 'Maar het is goed als je niet meegaat hoor! Alleen er zit een nadeel aan' Vertelt de wolf. Ik open mijn ogen snel en kijk hem aan.
'Dan nemen we je ouders wel' Lacht hij gemeen.
Ik kijk hem woedend aan en sta op. Snel kijk ik om me heen.
Links van mij staat een halve kring van alle meisjes en rechts van mij staat een halve kring van alle jongens die inmiddels allemaal wakker zijn geworden.
Achter mij staan Blake, Jack, Jake, Liam en Sem klaar om ieder moment aan te vallen.
Ik zie ook mevrouw Joners staan en een groepje volwassene dat, denk ik, de leraren zijn.
Ik richt me weer tot de grote wolf die inmiddels dichterbij is komen staan.
Verslagen kijk ik hem aan.
'Oké, ik ga mee. Maar waag het eens om mijn ouders met ook maar een vinger aan te raken'

Zeg ik hardop. De wolf veranderd in mensen vorm, op een hand na, en loopt naar me toe.
Zijn klauw houdt hij dreigend bij mijn keel. Naast me zie ik een paar meisjes verschrikt naar adem happen.
'En waag het eens om weg te lopen' Gromt hij.
Achter de wolf, die is veranderd in een man,  zie ik Blake druk overleggen met de andere jongens. Als hij zich weer op mij richt en ziet waar de man zijn klauw houdt, wordt hij boos.
De man volgt mijn blik en als hij zich omdraait kijkt hij recht in het gezicht van Blake.
'Waag het eens om mijn mate pijn te doen' Sist hij. Vervolgens loopt hij naar me toe en pakt mijn hand. Meteen voel ik me weer sterker.
'En bovendien ga ik mee.' Ik kijk hem verschrikt aan maar hij reageert niet.

De man haalt zijn schouders op en loopt naar het raam.
'Volg!' roept hij.