I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 19

Met zijn drieën lopen we door het bos achter de school. Alleen is alles nu donker. Op de achtergrond hoor ik zo nu en dan wolven gehuil. Stil lopen Blake en ik achter de man aan, ik voel weer een drukkend gevoel in mijn hoofd. Ik kijk Blake vragend aan en hij knikt. Ik laat het drukkende gevoel gaan.
'Wat zei hij?' Vraagt Blake via mijn gedachten.
'Dat ze mij moesten hebben. En als ik niet mee zou gaan, zouden ze mijn ouders pakken. Blake, weet jij wie ''ze'' is of zijn?' Vraag ik.
'Ik weet het niet, ik denk dat ''ze'' staat voor de roedel van de man die van plan was jou neer te schieten' Antwoord Blake.
Ik ril, ik wordt niet graag herinnerd aan die gebeurtenis.
'Het komt goed, ik blijf bij je.' Belooft Blake die blijkbaar merkte dat ik rilde.
'''Ze'' staat inderdaad voor de roedel van de man die jou probeerde te vermoorden' Fluistert de jongen ineens.
'Dachten jullie nou echt dat ik niet mee kan luisteren? Die man heeft een speciale machine waarmee hij de macht krijgt over weerwolven. Hij ontwikkeld zich snel en het duurt niet lang meer voordat hij de macht heeft over álle weerwolven. Zo maakt hij een grote roedel en laat hij de mensheid boeten.'
De man, eigenlijk is het meer een jongen, klinkt nu meer hulpeloos. Zijn rode oogkleur is veranderd in blauw.
'Daniel?'
Ik kijk Blake verbaast aan.
De jongen verliest zijn bewustzijn en zakt in elkaar.
Blake loopt naar de jongen toe en zet hem tegen een boom, zodat hij wat steun heeft en voelt aan zijn polsslag.
'Dit moet je me even uitleggen.' Vraag ik hem. Ik heb nu echt het gevoel dat mijn hersenen in de knoop zitten want ik snap er even helemaal niks meer van.
'Daniel was mijn buurjongen voordat ik naar deze plek kwam, twee jaar geleden is hij plotseling verdwenen. Nu weet ik waarom, blijkbaar is hij ook een weerwolf en is hij meegenomen door
De Man.'
Ik kijk de jongen met medelijden aan en zie dat hij zijn ogen opent maar tot mijn schrik zijn zijn ogen weer rood. Blake merkt het ook en grijpt hem bij zijn schouder. Hij legt Daniel voorzichtig op zijn rug op de grond. Terwijl hij de jongen stevig vasthoudt, blijft hij op zijn ogen letten. Volgens mij is Daniel het er niet mee eens want hij begint te schoppen. Voordat hij Blake raakt, duik ik op zijn voeten af en hou ik ze op de grond. Daniel begint hard te grommen en tegen te werken.
'Daniel! Stop! Ik weet dat jij het bent! Herken je me? We woonden naast elkaar!'
Daniel geeft nog een harde trap, die in mijn gezicht terecht komt. Ik voel een straaltje bloed uit mijn neus komen. Ik laat zijn voeten los en grijp naar mijn neus.
Tot mijn verbazing wordt Daniel rustig.
Langzaam worden zijn ogen weer blauw.

Daniel laat zijn hoofd omlaag hangen, en frunnikt aan een grassprietje.
'Het is niet erg' zeg ik zachtjes. Ik moest wel want Blake weet niet echt wat hij moet en anders zou het een stille boel zijn. Bovendien weet ik dat Daniel zich schuldig voelt.
Verbaast kijkt Daniel me aan.
'Tuurlijk is het wel erg! Ik heb zonet mijn beste vriend aangevallen en jou een bloedneus geschopt.'
Roept hij.
'Maar je kan er niks aan doen, die man zorgt ervoor dat jij dit allemaal doet' Zeg ik op rustige toon.
'Je hoeft je er dus niet schuldig over te voelen' Vervolg ik.

'Dankje' Zegt hij zacht terwijl hij zijn hoofd weer laat hangen.
'Blake? Wat is er?' Ik merk dat Blake onrustig wordt en om zich heen kijkt.
'Ik hoor iets, volgens mij zijn er meer wolven' Legt hij uit.
Daniels hoofd schiet omhoog. 'Dat zijn de andere!' zegt hij snel terwijl hij opstaat en mij optrekt.   'Jullie moeten weg!' Roept hij terwijl hij Blake optrekt.
'En jij dan?!' Vraag ik snel terwijl ik de wolven aan hoor komen, die inmiddels ons spoor hebben gevonden.

Daniel haalt zijn schouders op en duwt Blake en mij richting een dicht stuk bos.

Ik merk dat Blake twijfelt maar als hij de bosjes ziet ritselen, en Daniels grote maar vooral smekende ogen ziet, pakt hij mij bij de arm en rent hij het dichte bos in.
Het is donker, ik zie slechts de schimmen van de bomen door het licht schijnende maanlicht.
Ik hoor het grommen en janken van de valse weerwolven steeds harder worden.
'Blake! Ze komen steeds dichterbij AUWW' Ik voel een scherpe pijn, een aantal tanden doorboren mijn voet. Tranen springen in mijn ogen terwijl mijn arm uit Blake's greep word gerukt.
De tanden verwijderen zich uit mijn voet (Dure woorden), ik lig nu op mijn buik in het gras.
Zes paar vlijmscherpe klauwen plaatsen zich in mijn rug, een wolf is op mijn rug gaan staan en gromt dreigend in mijn nek. Ik zie Blake vanuit mijn ooghoeken transformeren en springt volop tegen de weerwolf op mijn rug aan waardoor hij van mijn rug vliegt. Snel krabbel ik op en meteen zak ik door mijn voet. Dan maar via de grond meevechten. Ik zie een stevige tak liggen en sla de weerwolven van mij vandaan. Ik zie Blake verderop vechten en tot mijn schrik zie ik dat een weerwolf hem van achter aanvliegt. Boos sta ik op en ren naar Blake, mijn pijnlijke voet meeslepend.

sorry dat ik zo lang niks heb geplaatst maar ik had totaal geen inspiratie meer, maar ik ga weer verder :)