I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 15

Ik loop met Sem en Liam het lokaal binnen, nah ja... Lopen?? Sem en Liam beuken mij zowat omver en trekken een sprintje naar de tafeltjes achter in het lokaal.
Jammer genoeg was er een groepje jongens net iets sneller en namen ze de plekken in beslag.
Nu hebben Liam en Sem geen keuze meer en moeten ze voorin gaan zitten.
Teleurgesteld en boos schuift Sem zijn stoel naar achter en gaat hij naast iemand anders zitten.

Liam en ik gaan voor Sem zitten.
'Nu iedereen zijn plek heeft gevonden' begint de leraar terwijl hij Sem en Liam hoofdschuddend aankijkt.

'Kunnen we beginnen met de les.' vervolgt hij.
'Ik ben meneer Siblings en ik geef jullie alle lessen, pak jullie boek, Weerwolven op bladzijde 3. We gaan het hebben over mates.' Begint de leraar.

Sem, die achter mij zit, tikt op mijn schouder. Ik hang naar achter waardoor er nog maar 2 stoelpoten op de grond staan, en kijk hem aan. Hij glimlacht ondeugend en ik kijk hem vragend aan.
Dan beukt Liam, harder dan bedoelt, tegen mijn schouder en met een zachte gil val ik van mijn stoel.
Met zijn drieën liggen we in een deuk.
'Liam, Sem en Scarlet kunnen nablijven' Beslist de leraar.
Meteen zijn we stil. 'Shit! op de eerste dag nablijven.' Mompel ik in mezelf.
Volgens mij heeft heel de klas het gehoord want ze kijken me allemaal lachend aan.

'Dan had je je mond maar moeten houden' Antwoord de leraar, die zich momenteel heel stoer voelt.
Een paar jongens achterin het lokaal lachen hard om de dis van de leraar.
Sem en Liam draaien zich boos en waarschuwend om waardoor de jongens meteen stil zijn.
De leraar kijkt ons hoofdschuddend aan en gaat verder met zijn les.
'Elke weerwolf vindt zijn mate, oftewel zijn grote liefde. Hiermee brengt hij de rest van zijn leven door. Je vindt je mate door een bijzondere band, en als je als weerwolf helemaal bent ontwikkeld, kun je ook met elkaar praten via je gedachten... Zeg het maar'
De leraar had de beurt gegeven aan het meisje naast Sem en ze begint te praten.
'Sommige mates hebben dezelfde haarkleur of dezelfde kleur ogen, hoe zit dat?' vraagt ze.
'Dat klopt inderdaad, het komt niet veel voor. Maar als het voorkomt heeft het koppel een hele goede band, al weten ze dat soms zelf nog niet.' Antwoord de leraar, de vraag van het meisje.
'Hebben jij en Blake niet dezelfde haarkleur?' fluistert Liam vragend met een ondeugende glimlach.
Ik kijk hem fronsend aan en nu ik erover nadenk klopt dat inderdaad.
Zou het kunnen dat...?
Sem, die blijkbaar aan het meeluisteren was, grinnikt om mijn gezicht.
'Zijn jullie nou alweer bezig?' Vraagt meneer Siblings boos.
Liam en Sem schudden hevig hun hoofd, meneer Siblings draait zich langzaam terug naar het bord en vervolgt zijn uitleg.
'Je vindt je mate vaak tussen de leeftijd 12 t/m 18, als je hem daarvoor vindt, heb je elkaar vroeg gevonden en als je elkaar daarna vindt ben je laat.
'Leg jullie Weerwolven boek weg en pak jullie wiskunde boek.' beveelt de leraar.
'Vandaag gaan we met de geodriehoek werken, heeft iedereen er een?'
'Liam, Sem? Heeft een van jullie een geodriehoek?' Vraag ik met een onschuldig glimlachje.
Allebei schudden ze hun hoofd, ook allebei met een onschuldige gezicht.

'Scarlet, Liam en Sem. Dit menen jullie toch niet?!' 
Alle drie knikken we ons hoofd, en alle drie worden we op de gang gezet.
'Ik hoef jullie hier vandaag niet meer te zien!' roept de leraar boos.
'Mooi!' Sem geeft Liam een boks.
'Zullen we dan maar meteen een geodriehoek gaan kopen?' stel ik voor.
'Laten we dat maar vanmiddag gaan doen, als Blake, Jack en Jake ook uit zijn.' Antwoordt Sem.
Ik knik instemmend.
'Wat gaan we nu dan doen?' vraagt Liam.
'Het is zo pauze, we kunnen de andere 3 opzoeken' stelt Sem voor.
Ik en Liam knikken instemmend en we lopen naar het lokaal van Jack, Jake en Blake.
Ik gluur het lokaal in en ik spot Blake... en hij mij ook. Hij kijkt me vragend aan, en ik wijs naar Liam en Sem... die inmiddels naast mij zijn komen staan...

Blake snapt het meteen en slaat zijn hand voor zijn hoofd. Ik moet erom lachen, en daar moet hij weer om lachen.
Als ik me omdraai staan Liam en Sem allemaal veelbelovende handgebaren naar elkaar te maken.
De jongens hebben niet door dat ik het zie en ze gaan rustig door.
Liam legt zijn handen als een tafeltje onder zijn kin en knippert heel vaak met zijn ogen terwijl Sem zo stoer mogelijk probeert te kijken, en zo 10 minuten lang. Totdat ik inmiddels de slappe lach heb en ze eindelijk merken dat ik het allemaal zag. Ze beginnen rood aan te lopen en ik draai me hoofdschuddend weer om. Ik haal vragend mijn schouders op naar Blake, en hij herhaalt deze actie.