I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 22

Autodeur.

Voetstappen.

Voordeur.

Geschreeuw.

Hartkloppingen.

Geschreeuw.

Stilte...

Ik schrik wakker, mijn rug en nek zijn bezweet. Het beeld van hoe ik van mijn ouders werd gescheiden schiet door mijn hoofd. Ik wil naar het wasbakje verder op in de kamer lopen maar ik zal door mijn voet. Tranen lopen over mijn wangen. Het is oneerlijk! Waarom hebben mijn ouders me laten gaan?! Wat gebeurde er tussen de tijd dat ik werd meegenomen en hier kwam?! Wat gebeurd er met Daniel als hij merkt dat Blake en ik er niet waren deze avond?! Hoe moeten we De Man stoppen?! En waarom doen mijn wonden zoveel pijn terwijl het eigenlijk zou moeten genezen aangezien ik een weerwolf ben?! Ik ga op mijn knieën zitten en begraaf mijn gezicht in mijn handen. Na een tijdje voel ik twee stevige handen rond mijn middel. Aan de aanraking voel ik dat het Blake is. Hij tilt mij voorzichtig overeind en tilt mij op. Hij legt mij op bed en rolt mij in een deken. Tussen mijn tranen door moet ik een beetje glimlachen om zijn actie. Hij tilt mij weer op in bruidstijl en loopt de ziekenkamer uit. 'Wil je erover praten?' Fluistert hij in mijn haar. Ik knik. Ik voel dat hij zachtjes glimlacht. Met zijn voet duwt hij de deur van de jongensslaapzaal open. Hij zet mij op bed, met mijn rug tegen zijn kussen geleund. Ik probeer een beetje op te schuiven, wat een beetje moeilijk gaat aangezien hij mij heeft opgerold in een deken, maar het lukt aardig. Blake komt naast mij zitten en trekt zijn deken over zijn benen tot zijn benen tot zijn knieën bedekt zijn. Hij slaat zijn arm over mijn schouder. 'Waar heb je over gedroomd?' Vraagt hij na een tijdje stilte. 'Het was dezelfde nachtmerrie als de nachtmerrie die ik hier in de eerste week had. Het ging weer over mijn ouders.' Leg ik uit. Hij knikt begrijpelijk. 'Ik merk en zie aan je dat je vragen hebt.' Merkt hij op. Ik knik. 'Ik vraag me onder andere af of jij weet waar ik was tussen de tijd dat ik werd meegenomen en hier ineens was.' Ik hoor Blake zachtjes zuchten. 'Dit wilde ik je al vertellen, maar vlak daarvoor viel je bewusteloos.' Begint hij. 'Ik heb je gevonden bij een gebouw, met de jongens was ik dieper de bossen in gegaan dan mag, daar kwamen we een gebouw tegen, het gebouw van De Man. Ik zag dat jij naar binnen werd gedragen terwijl je bewusteloos was, maar ik wist dat er iets niet klopte. Ik voelde dat jij mijn mate was. Ik was niet van plan om je daar achter te laten dus ik bedacht samen met de jongens een plan. We vielen de grote mannen aan zonder dat we gezien werden, we hebben je mee kunnen nemen. Je werd pas wakker toen je hier was en aangezien alles nog nieuw voor je was en in de war zou zijn, leek het mij en mevrouw Joners slimmer om jou voorlopig nog niks te vertellen.' Mijn mate is weer stil. Ik moet de nieuwe informatie even verwerken. Veel nieuwe vragen komen in mij op. 'Hoe wist je dan dat ik uit een streng dorp kom?' 'Mevrouw Joners heeft informatie over jou opgezocht en het leek haar slimmer om je hier te houden.' Ik knik. Ik besluit om de overige vragen voor nu even te laten gaan. Blake spant zijn spieren wat aan. Ik slaak een gelukkig en opgelucht zuchtje en leun wat meer tegen Blake aan. 'Dank je' fluister ik. Voor Blake antwoord kan geven komt Liam ertussen. 'We hebben een burito jongens!' Liam en Sem komen aan het voeteneinde van het bed zitten. Terwijl Jake op het bed naast ons komt zitten, vist Jack een zak chips onder het bed vandaan. Hij slaat met zijn handen aan beide kanten van de zak zodat hij open ploft maar het pakt verkeerd uit waardoor de chips over het hele bed verspreid ligt. De jongens vliegen in de slappe lach en door een onhandige beweging van Liam flikker ik van bed. 'LIAAAAM! Wat heb jij?!' Roep ik. Ik hoor hem nog harder lachen. Blake vist mij van de grond. 'Waarom beuk je altijd precies MIJ van mijn stoel of in dit geval van bed?!' Roep ik nep-boos. Liam haalt lachend zijn schouders op. Ondertussen pak ik een kussen en sla hém van het bed af. Blake en Sem liggen in een deuk terwijl Jack en Jake de chips aan het verzamelen zijn... In hun mond.