I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 14

Kom op! wakker worden, je vriendengroep staat je aan te staren. Het klinkt dof, maar ik hoor het duidelijk, Mijn wolf! Ik open langzaam mijn ogen, en tot mijn verbazing heb ik geen last van scherp licht. het is donker... Ik ben nog in het bos. En inderdaad, zoals mijn wolf mij vertelde, staan daar de jongens mij aan te staren. Op Blake na!

'Waar is Blake?!' Vraag ik schor als ik me herinner wat er is gebeurd.

Jake wijst achter zich en glimlacht, ik wacht geen moment en loop zwakjes naar hem toe. Terwijl ik naast hem ga zitten, hoor ik achter me gefluister 'Het eerst waar ze aan denkt als ze wakker wordt! dat is echt wel haar mate!' Ik luister er niet naar en concentreer me op Blake's wond. Voorzichtig haal ik het doorbloede doekje van zijn schouder. Ik ga voorzichtig met mijn vingers over zijn wond en bewonder het. Het is gewoon al bijna genezen! Blake opent zijn ogen en lacht zachtjes 'Cool he?' vraagt hij. Ik knik. 'Goed gedaan' zegt hij ineens. Ik leg het doekje terug op zijn wond. 'Wat heb ik goed gedaan?' vraag ik. Ik ga in kleermakerszit voor hem zitten en wacht op een antwoord. 'Je hebt voor het eerst je tanden en klauwen gekregen' legt hij uit. 'Hoe kwam het?' vraagt hij.
'Wat bedoel je?' 'Wat voelde je voordat je veranderde?'    Oh... nou ik was vooral heel boos' antwoord ik. Hij glimlacht. 'Hoe gaat het met de wond op je rug?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Het steekt een beetje, voor de rest gaat het wel' Hij knikt.
'Die man, die komt terug. We moeten oppassen. Hij weet nu waar we wonen' Fluistert Jack terwijl hij naar ons toe komt lopen. Blake knikt 'Ook binnen is het gevaarlijk. Ik stel voor om zo vaak mogelijk met zijn 6en op te trekken' Ik en de andere jongens knikken instemmend. 'Laten we teruggaan naar 'huis' ' Stelt Liam voor. Iedereen staat op, ik merk dat dat nog wat moeilijk gaat en voor ik het weet zit ik op de rug van Blake.
Ik zeg gedag tegen de jongens en slenter naar mijn slaapzaal. Ik loop naar de aansluitende badkamer, die ik met alle andere meisjes moet delen, en pak een washandje uit een kast. Ik maak het nat en houd het onhandig op de wond op mijn rug. 'Moet ik helpen?' vraagt Blake lachend. Ik schrik en draai me om. 'Ik had je niet gezien' Bloos ik. Blake loopt naar me toe en pakt het washandje, voorzichtig gaat hij ermee over mijn wond. 'Diepe wond zeg!' merkt hij op. Ik haal mijn schouders op. 'Zo, het bloed is een beetje weg' Ik bedank hem en we lopen samen naar mijn bed. We gaan zitten. 'Jou ouders' begin ik. 'Hoe zijn die?' vraag ik.

'Mijn ouders? Ze waren heel aardig en hebben mij alles vertelt over het weerwolf zijn' antwoord hij. 'En de jouwe?' vraagt hij.
Ik kijk omlaag 'Ze waren wel aardig, maar hebben mij nooit iets verteld. En toen ze te horen kregen dat ik een weerwolf ben, wilde mijn vader me naar een weeshuis brengen. Ik weet het niet meer zo goed.'
'snap ik, het lijkt me ook akelig om er zo achter te komen' voorzichtig legt hij zijn hand op de mijne. 'Maar ik zal er altijd voor je zijn' Fluistert hij.
Twijfelend leg ik mijn hoofd op zijn schouder.
'Dat weet ik, en daar ben ik heel blijf mee' fluister ik terug.
Ik sluit mijn ogen en val langzaam in een diepe slaap.

Met een schok kom ik overeind. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd. Weer een nachtmerrie, dit keer van de man in het bos. Ik wil uit bed stappen om naar de badkamer te lopen maar trek gillend mijn voeten terug.
Ik hoor gekreun.
'Jij kan hard gillen zeg!'

Ik lach en kijk over de rand van mijn bed, ja hoor! Daar ligt Blake.
Hij kijkt omhoog, zodat we elkaar kunnen aankijken, en glimlacht.
Dan schiet me ineens iets te binnen 'Shit! we hebben vandaag school!' roep ik.
Ik kijk om me heen, en alle meisjes zijn al naar de eetzaal.
Blake laat zich kreunend achterover vallen en sluit zijn ogen weer.
Ik lach, stap uit bed, pak hem bij zijn voeten en sleep hem mee de gang op.
Hij opent een oog om te kijken wat ik aan het uitspoken ben maar als hij mij ziet kijken sluit hij hem snel weer.
Ik sleep hem verder de gang op, op weg naar de jongensslaapzaal, en ik zie hem lachen.
Ik duw met mijn rug de deur van de slaapzaal open en geef hem een laatste duwtje de kamer in.
'Deze hoort hier, geloof ik' grap ik.
De jongens beginnen te lachen en Blake blijft gewoon liggen.
'Ik sta toch niet op' mompelt hij.
'Oh jawel hoor!' roept Jack terwijl hij dreigend met een kussen op hem af komt lopen.

Sem, Jake en Liam lopen ook met een kussen op hem af.
'Scarlet! vangen!' roept Sem terwijl hij een kussen naar mij op.
Ik draai me net iets te laat om en krijg het kussen hard tegen mijn hoofd.
Sem slaat zijn hand voor zijn hoofd maar als hij ziet dat ik een grote lachbui heb, ontspant hij zich.
Blake, die door heeft dat er wat gaande is, opent zijn ogen maar hij krijgt meteen een stuk of 4 kussens tegen zich aan dus kruipt hij snel onder zijn bed.
Lachend gaan de jongens op het bed zitten.
'Oké, Oké! Ik geef me over' roept Blake vanonder zijn bed.