I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 16

Ik hoor de bel gaan en ik zie de kinderen uit Blake's klas opstaan.
Ik stap aan de kant zodat ik de deur niet heel hard tegen mijn hoofd krijg en zwaai naar Blake als hij het lokaal uitloopt. Hij ziet me staan en loopt naar mij toe.
'Wil ik weten wat de acties van Sem en Liam waren?' Vraagt hij.
Sem en Liam halen hun schouders op.
'Ik leidde haar af in de klas' begint Sem.
'En ik beukte haar per ongeluk van haar stoel' vervolgt Liam.
Blake slaat zijn hand voor zijn hoofd.
'En vervolgens waren we onze geodriehoek vergeten' zeg ik er zachtjes achteraan en alweer liggen Sem, Liam en ik in een deuk.
Blake kijkt ons raar aan en begint dan ook te lachen.
Als iedereen is bijgekomen, gaat Blake verder.
'Maar als jullie die geodriehoek niet hebben, moeten jullie die gaan kopen'
'Klopt... We hadden bedacht om met zijn allen te gaan.' Antwoord Liam.
'Ik loop wel even' Beslist Blake.
'Ga je mee?' vraagt hij aan mij.
Ik knik en hij loopt al weg, snel loop ik achter hem aan.
Sem, Liam, Jake en jack blijven verbaast achter.
'Waarom laat je de jongens zomaar achter' vraag ik als we uit het schoolgebouw zijn.
'Laat maar, ze vinden het vast niet zo erg' hij glimlacht, hij heeft gelijk.... ze vinden het vast niet erg!
Hij pakt mijn hand, en ik voel me vrolijk worden vanbinnen.
Samen, hand in hand (^.^), lopen we naar de stad. Ik kijk mijn ogen uit, zoveel mensen lopen er rond.
'Waar ging jullie les over, vandaag?' vraagt Blake.
'Over mates' Antwoord ik verlegen. 'En ehhm... denk jij... ?'
'Dat wij mates zijn?' maakt hij mijn zin af.
Ik knik, dan blijft Blake staan. Ik kijk omhoog zodat we elkaar kunnen aankijken en ik zie hem blij glimlachen.
'Je hebt het eindelijk door' zucht hij voordat hij mij in een knuffel trekt.
Verlegen leg ik mijn hoofd op zijn borst.
'kom, we meten zo'n geodriehoek kopen' fluistert hij in mijn oor. Ik knik en laat hem los.
Hij legt zijn arm over mijn schouder en begeleid me naar een winkel.
Als we binnenstappen hoor ik een belletje. Een vrouw komt naar ons toe lopen.
'kan ik u helpen?' vraagt ze aan Blake.
'ja, we zoeken een geodriehoek'
'oké, volg mij maar' de vrouw draait zich om en begint te lopen.
Snel lopen we achter haar aan, terwijl ik al de andere mensen probeer te ontwijken.
Ergens achterin de winkel blijft ze staan.
Ik draai me om (ik was heus niet afgeleid) en kijk omhoog. Fijn! De geodriehoeken liggen helemaal bovenin en de vrouw is al weg.
'Blake kan jij erbij?' vraag ik.
Ik zie dat hij naar de schap loopt en op zijn tenen gaat staan. Hij kan er net bij.
'hoeveel moesten we er ook alweer?' vraagt hij.
'Ehhm... 5'
Niet veel later lopen we weer over de stoep, we zeggen niet veel maar het is wel gezellig.
Morgenavond is het kerstavond en de herinneringen met mijn ouders is even het enige waar ik aan denk.
Ik schrik op uit mijn gedachten als alles in een keer donker is.
'ogen dicht' fluistert Blake in mijn oor.
Ik lach 'wat doe je?' vraag ik.
'dat... Is een verassing'
Voorzichtig schuifel ik over de grond, niet ziende waar ik loop.
'kijk maar' de handen van Blake gaan van mijn ogen en ik kijk mijn ogen uit. Overal hangen jurkjes in de etalage.

Ik kijk hem vragend aan en zie de schittering in zijn ogen, afwachtend op een reactie.

'je mag er een uitkiezen' legt hij uit.
'nee! Dat is veel te duur. Dat hoeft echt niet!'
'pech' zegt hij terwijl hij me meeneemt naar binnen.
'ik weet dat jij je ouders mist dus gaan we nieuwe mooie herinneringen maken. En dat begint hier' zegt hij terwijl hij de deur openduwd. Ik kijk mijn ogen uit, overal maar dan ook echt overal hangen jurken.
Hij legt zijn arm over mijn schouder en terwijl hij de winkel rondkijkt zucht hij.
Dan loopt hij naar een rek en trekt er een jurk tussenuit, kijkt ernaar, schud zijn hoofd en hangt het terug.
Ik moet lachen om zijn actie en loop naar hetzelfde rek.
Een voor een bekijk ik de jurken, als ik me omdraai zie ik Blake staan, die met een frons op zijn voorhoofd jurken aan het afkeuren is.
'hoe doen vrouwen dit toch?' mompelt hij, net hard genoeg waardoor ik het kan horen.
Terwijl hij in zichzelf mompelt houdt hij een jurkje omhoog in mijn richting, zodat hij kan inschatten hoe het mij zou staan.
Hij kijkt van mij naar de jurk, en weer naar mij. Als hij doorheeft dat ik al die tijd stond te kijken, worden zijn wangen rood.
Ik lach en loop naar hem toe.
'vind je hem mooi?' vraagt hij voorzichtig.
Ik knik snel mijn hoofd en pak de jurk aan.
'zou ik hem passen?' vraag ik hem.
Hij knikt zijn hoofd en glimlacht. Ik glimlach terug en volg hem naar een paskamer.
Ik sluit het gordijn en kleed me snel om.
Mijn hals is bedekt met doorzichtig, zwart stof en vanaf mijn schouderlengte tot mijn heupen is bedekt met zwart stof. Vanaf mijn heupen loopt de zwierige rok tot op mijn knieën.
Ik draai een rondje en open het gordijn.
Met open mond staat Blake voor me.
Ik lach.
'het tocht' zeg ik.
Hij doet zijn mond dicht en kijkt me stralend aan.
'je ziet er zo mooi uit!' roept hij.
Mijn wangen worden rood.
'dit word hem?' vraagt hij half besluitend.
Ik knik en ga weer het pashokje in.
Snel kleed ik me weer om.