'Wie was die mevrouw eigenlijk?' vraag ik aan Blake.
'Mevr. Joners, dat is de baas hier, niet echt de aardigste' is zijn antwoord.
'En hoezo ga ik met ''de verkeerde'' om?'
'Omdat we niet bepaald haar favoriete kinderen in dit huis zijn' is zijn antwoord.
Ik knik grijnzend.
Een scherp gevoel gaat door mijn hoofd, ik sluit snel mijn ogen.
Ik sta op.
De stoel valt om.
Wazig.
Duizelig.
De jongens staan op.
Ik voel ondersteuning bij mijn schouders.
Nog een scherpe pijn.
Wazig
Duizelig
Misselijk.
Ik voel dat ik in beweging kom.
Jongens helpen me lopen.
Dan worden mijn benen slap.
De vloer komt dichterbij...
Zwart...
Leegte...
Stilte...
Langzaam gaan mijn ogen open. Fel licht. Weer dicht.
Ik hoor stemmen. Het klinkt dof. Langzaam worden ze helder.
'Doe die gordijnen dicht man! Ze kan daar toch niet tegen' Hoor ik.
'Ja ja, ik ga al' Ik merk dat het donkerder wordt, en langzaam open ik mijn ogen weer.
Alles is nog steeds een beetje wazig. Of komt dat omdat het donker is? Vlaag hoofdpijn.
Ik doe mijn ogen weer open, nu gaat het beter. Ik zie een gezicht voor me. Het is Blake.
'Hoii, hoe voel je je?' Vraagt hij.
'Beter dan ooit' Antwoord ik met een flauwe glimlach.
Hij grinnikt en wenkt de rest.
'Ze is wakker'
Ik beweeg mijn vingers en voel de koude, kille vloer onder me.
Het bezorgt me rillingen.
Ik sluit mijn ogen en probeer me te herinneren waar ik ook alweer was.
O ja! dat weet ik niet...
JE LEEST
I'm a WHAT?!
WerwolfScarlett is een doodnormaal, gelukkig meisje, tenminste.. Dat dénkt ze. Op een dag wordt ze wakker in een apart "huis" er wonen nog meer kinderen. Ze ontmoet 5 jongens. Als ze te horen krijgt dat ze een weerwolf is staat haar wereld ondersteboven. E...
