I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 8

                                                                                          -5 weken later-
5 weken later, en ik voel me nog altijd hetzelfde. Geen idee waar ik ben en waarom ik hier ben.
Wel ben ik beter bevriend geraakt met de jongens, maar het meest met Blake. Ik weet niet wat het met hem is. Hij is speciaal...
In ieder geval, ik heb de slaapzaal waar ik slaap, met 14 andere meisjes, wat meer eigen gemaakt. Er staat nu een foto van mijn ouders en gewoon random dingen. Ik heb in de buurt ook een bijbaantje kunnen krijgen, met Blake. Van het geld heb ik een kleine videocamera gekocht in een tweedehands winkeltje. Nu ben ik aan het sparen voor een treinticket naar huis. Ik heb eigenlijk geen idee hoeveel het kost, maar binnenkort ga ik het treinstation opzoeken, en kijken of ik naar mijn woonplaats kan. Volgens mij mag dat niet, maar ik zeg gewoon dat ik ga werken en dan ga ik er stiekem vandoor. Ik heb het hier wel gehad. Mevrouw Joners word er ook niet aardiger op. Volgens mij mag ze me niet zo, misschien omdat ik zoveel optrek met de jongens? Ik weet het niet, maar dat maakt me ook niet zo veel uit. Ik heb trouwens ook niks meer van de stem gehoord...

Ik pak mijn half versleten rugzak en doe mijn camera erin. Ik ga lekker het bos in, Dat is de enige plek waar ik me fijn voel sinds ik hier ben.
Ik doe de rugzak op mijn rug (logisch) en loop de deur uit.
Onderweg in de lange gang, kom ik Blake tegen.
Hij kijkt me verbaasd aan.

'Ik ga het bos in' Antwoord ik op zijn blik.
'Weet je het zeker? Er blijkt een ehhm... gevaarlijke man rond te lopen'

Dit keer is het mijn beurt om verbaasd te kijken.
Hij schud spijtig zijn hoofd en ik begrijp dat dat weer iets is wat ik niet mag weten.
'Dan ga je toch mee?' stel ik voor, in de hoop dat hij meewerkt.
Even lijkt hij te twijfelen, maar dan knikt hij.
'Oké ik ga mee, maar als we hem zien. Zijn we weg. Afgesproken?'
'Afgesproken'
Vanuit mijn ooghoeken zie ik de andere 5 jongens aankomen, maar tot mijn verbazing draaien ze zich grinnikend om als ze mij en Blake zien staan.
'Laten we gaan' zegt Blake dan.
'Wie het eerst buiten is!' roep ik terwijl ik begin te rennen.

Ik kom hijgend aan bij het bos en laat me tegen een boom omlaag zakken.

Blake komt lachend aanrennen.

'Hoe doe jij dat toch steeds?' vraagt hij.
Ik haal mijn schouders op.

'Volgens mij weet jij het beter als ik' Grap ik. Maar volgens mij ziet Blake het niet als een grap, want hij wordt knalrood.

'Sorry, het was een grapje.' Verontschuldig ik me.
Langzaam verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.

Even kijkt hij me serieus aan en dan staat hij op.
Hij trekt me op aan mijn arm en pakt me bij mijn hand.

'Ik weet een plek die jij wel mooi vindt' Zegt hij enthousiast terwijl hij begint te rennen.
Ik ren achter hem aan, en als hij plotseling tot stilstand komt, bots ik tegen hem aan.

'Sorry' zeg ik met een rood hoofd.

Hij lacht naar me. En dan klimt hij in een boom.
'Dit is de hoogste, dikste en oudste boom van het bos.' Verteld hij terwijl hij erin klimt.

Ik klim achter hem aan, en terwijl hij al bijna in de top zit, zit ik pas op de tweede of derde ofzo.
Dan hoor ik een geluid onder me. Geschrokken kijk ik naar beneden waardoor ik nog harder schrik.
Ik laat per ongeluk de tak los en val naar beneden. Ik kom hard op mijn rug terecht en kreun.
Dan ga ik snel staan! Ik was heel even vergeten dat ik recht naast de enorme wolf, die onder de boom stond, was gevallen.
Tot mijn verbazing doet de wolf niks maar loopt hij voorzichtig naar me toe.
Hij kijkt me met een schuine kop aan en ik ga op mijn hurken zitten.
Voorzichtig steek ik mijn hand uit. Even twijfelt hij maar dan legt hij zijn kop in mijn hand.

ik glimlach, ga iets dichterbij zitten en aai hem over zijn kop.

Ik pak mijn camera uit mijn tas en hou hem vragend voor zijn kop.
Hij knikt en ik maak een foto.

Verderop klinkt weer een geluid, en de wolf vertrekt weer.

Dat was raar... 

Dat was niet raar.

daar was de stem weer.
'Hoezo was dat niet raar?'

Het gaat je de komende tijd nog veel vaker overkomen.

Ik kijk raar voor me uit... eigenlijk kijk ik raar naar het stemmetje.

Het is tijd dat ik het je vertel. Ik laat je een herinnering zien van toen je 4 jaar was.

Ik ga staan en wacht op de herinnering. Maar dat pakte anders uit dan ik dacht.

Weer kreeg ik hoofdpijn en alles wordt wazig. Ik laat me langzaam zakken tot ik de grond voel.

Heii! de schrijfster hier! :) dit was echt een heel lang deel, vinden jullie dit leuk of hebben jullie liever een korter deel? Laat het achter in de reacties ;) en ik plaats zo snel mogelijk weer een deel.