I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 21

Hand in hand lopen Blake en ik terug naar huis. Er spoken zoveel vragen rond in mijn hoofd. Wat is dat voor een machine waar Daniel het over had? Waarom wil die man de macht over alle weerwolven? Waarom ben ik weggehaald bij mijn ouders? Maar wacht even..!
'Blake?'
'Ja?'
'Ik snap iets niet, ik ben weggehaald bij mijn ouders omdat iemand mij wilde hebben. Maar als iemand mij wilde hebben, wat doe ik dan hier? Op deze school? Als ik hier ben betekend dat dus dat degene die mij wil hebben, mij niet heeft..' Ik haal diep adem en negeer mijn bijna dichtvallende ogen. Blake moet even nadenken en slaat zijn arm om me heen, zodat ik een beetje steun heb. 
'Klopt, dat is inderdaad wel raar... Misschien moeten we hiermee naar mevrouw Joners gaan..' Stelt Blake voor. 'Ja, maar die mag ons niet bepaald, dus ik hoop dat ze ons wel wil helpen.' Weet ik nog net uit te brengen. 'Ik denk het wel want dit is een belangrijk onderwerp, maar dat zien we straks wel, jij valt bijna in slaap.' Antwoord Blake zorgzaam. Hij gaat op zijn hurken voor mij zitten als teken dat ik op zijn rug mag. Ik glimlach zwakjes. 'Blake? Hoe kan ik zo moe zijn?' Vraag ik na een tijdje stilte. 'Je bent niet alleen moe maar ook heel zwak. Wilde wolven, oftewel rogues, zijn niet heel hygiënisch. De wonde die rogues kunnen maken zijn dus heel vies, uiteindelijk kun je er dood aan gaan. Vandaar dat we dadelijk langs de ziekenpost gaan.' Ik leg mijn hoofd in Blake's nek en raak langzaam buiten bewustzijn.

'Iemand die ik ken zei dat het ongeveer 2 dagen zou duren tot het weer genezen zou zijn.'
'Het spijt me maar dit duurt langer, het is bovendien een rogue beet.'
Stilte...
'Hé Blake!'
'Alles in orde?'
'We kwamen al bijna achter jullie aan.'
'Shhhht! Ze moet rusten!'
Stilte...
'Waarom heb ik zo'n gevoel dat jullie me allemaal aanstaren?' Mompel ik terwijl ik probeer rechtop te gaan zitten. Ik hoor de jongens grinniken terwijl de zuster meteen aan komt lopen en me terugduwt in bed. 'Nee nee! Jij blijft hier liggen. Vandaag en morgen kom je er niet uit.' Beslist ze op strenge toon. 'Nee! Serieus? Ik heb daar het geduld toch niet voor! En school dan? En ik moet mevrouw Joners ook nog spreken! En..' 'Je blijft in bed. Punt uit.' Ik zucht en laat mijn hoofd in mijn kussen ploffen. 'Zo oneerlijk' Mompel ik. De jongens gniffelen een beetje maar kijken wel medelijdend.
'Ik moest een keer vier dagen in bed blijven, dat was echt een hel. Ik had niks te doen en als wolf zijnde wil je niks anders dan bewegen en dingen doen. Maar in bed? Daar verveel je je kapot.' Begint Jake. 'Gast. Dat helpt echt.' Waarschuwt Jack. De andere beginnen te lachen terwijl Jake zich met een rood hoofd verontschuldigd. Dan komt de zuster met een chagrijnige blik aanlopen. 'Niet zo hard! Jullie moeten maar eens gaan.

Het spijt me echt ontzettend dat ik niet vaak meer upload. Ik hoop dat ik nog een paar van mijn lieve lezers over heb :) Ik beloof dat ik minimaal een keer in de week upload, hopelijk eens in de twee dagen :) I PROMISE! xx Anna