I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 9

Ik knipper met mijn ogen en zie van boven af een ruimte met twee mensen... Mijn ouders.

Een zucht klinkt door de ruimte, dat was mijn vader.
'Wat moeten we nu?' vroeg hij.
'We kunnen haar moeilijk in een weeshuis plaatsen, we moeten haar gewoon opvoeden zoals we normaal ook zouden doen.' Mijn moeder zat aan een tafel met een warm kopje thee, het leek net alsof ze net had gehuild. Terwijl mijn vader gefrustreerd tegen het aanrecht leunde. Op een ronde tafel, in het midden van de keuken lag een geopende brief.
'Maar ze is een weerwolf Nienke! Een WEERWOLF! We kúnnen haar niet gewoon opvoeden!!' Riep mijn vader boos.
'Nee Willem, jij wíl haar niet opvoeden als een normaal meisje. DAT is het probleem!' Mijn moeder gaf een klap op de tafel en stond op. Ze keek mijn vader boos aan.

'Nienke, je weet hoe weerwolven zijn' Zegt hij zacht, op een boze toon.

De stem van mijn moeder sloeg over.
'NEE! dat van je vader was een ONGELUK, Lang niet alle weerwolven zijn zo!'
Mijn vader sloeg met zijn vuist op tafel.

'Alle weerwolven zijn zo! ALLE, onze dochter ook. We kunnen het niet stoppen, we kunnen haar niet opvoeden. En als ze wordt ontdekt wordt ze meegenomen, dat weet je!'

Stilte...

Ik knijp mijn ogen dicht tegen het felle zonlicht.
Ik voel het gras kriebelen in mijn oor.
Dan schiet ik omhoog, mijn droom of.. of herinnering ofzo!"
Dat kan niet! Ik kan geen weerwolf zijn! Die beesten bestaan niet eens!

Verward kijk ik om me heen, dan tref ik Blake's blik.
'Hoe voel je je?' Vraagt hij terwijl hij me aankijkt met een verwarde blik.

Ik haal mijn schouders op, trek mijn knieën op en staar voor me uit.
Blake komt naast me zitten.

'Wat gebeurde er?' Vraagt hij.

Ik kijk naar de kleine bloemetjes voor me, ze zien er vrolijk en zorgeloos uit.

Ik wordt helemaal gek van alle zorgen aan mijn hoofd.
Maar hier in het bos, naast Blake voel ik me fijn. Het maakt me rustig.

'Als ik het vertel, vertel ik het je vanaf het begin' Begin ik.

Blake knikt en ik kijk dromerig voor me uit.

'Die dag, een paar weken geleden, toen ik zoveel hoofdpijn had?'
Blake knikt nog een keer.
'Ik kreeg een stemmetje in mijn hoofd, na die dag heb ik ''haar'' niet meer gehoord. Maar net was zij terug, ze vertelde me dat ik klaar was om ''het''  te weten en liet me een herinnering zien van lang geleden. Mijn ouders hadden ruzie over of ze me wilden opvoeden of niet. Mijn vader wilde me niet opvoeden maar mijn moeder wel' Tijdens het vertellen, besluit ik er niet bij te zeggen dat mijn ouders zeiden dat ik een weerwolf ben.
Terwijl Blake, zo te zien, hard aan het nadenken is, komt het stemmetje terug.
Luister goed Scarlet, het ís zo, je bent een weerwolf. Misschien geloof je het zelf niet maar het is wel zo. En het is niet slim om het achter te houden voor Blake want als er iemand is die je kan vertrouwen, is het Blake.

'Oké, ik vertel het hem. Maar eerst wil ik weten wie jij bent' Terwijl ik het zeg, besef ik me dat Blake me kan horen, dan begint hij te glimlachen.
'Ik wíst het!!' Roept hij vrolijk.

Ik kijk hem aan met een niet-begrijpende blik.

'Je hebt je wolf gevonden, of niet?' vraagt hij.

'Hé waarom huil je nou?' vraagt hij bezorgt.

Ik veeg snel mijn tranen af, kijk de andere kant op en haal mijn schouders op.