I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 23

Ik word langzaam wakker. Ik open sloom mijn ogen. Ik heb minimaal twee uurtjes geslapen. Ik ga rechtop zitten en zie Liam horizontaal aan mijn voeteneind liggen. Ik grinnik om de herinneringen van vannacht. We waren allemaal in een melige bui, hebben nog een zak chips leeggegeten, de halve slaapzaal wakker gelachen en een kussen gevecht gehouden. Uiteindelijk zijn we gewoon in slaap gevallen. Ik zet mijn voeten naast het bed en ga staan. Ik zie Blake en Sem liggen, jack en Jake liggen waarschijnlijk aan de andere kant van het bed. 'Blake, ik moet even langs de zuster om te vragen of ik naar school mag.' Fluister ik in zijn oor. Blake kreunt, hij draait zich naar mij om en glimlacht met zijn ogen dicht. 'Is goed, zie je zo' antwoord hij kortaf. Ik glimlach om zijn reactie en terwijl ik naar de deur loop ontwijk ik de jongens die op de grond liggen. Ik duw de deur van de ziekenzaal open en zie meteen de zuster. Als ze mij in de gaten heeft komt ze hoofdschuddend aanlopen. 'Meis, je mocht niet uit je bed komen.' Zegt ze meteen. 'Nee mevrouw, ik heb gewoon in bed gelegen, alleen dan bij de jongens! Mag ik vandaag alsjeblieft naar school?' Wow nooit verwacht om dat uit mijn mond te horen. 'Voor uit dan maar' antwoord ze met een gezicht alsof ze het er zelf niet mee eens is. 'Yess dankje!' Ik draai me om en ren meteen terug naar de jongens, eigenlijk hink ik meer want mijn voet doet toch nog wel pijn.

'Vandaag is het proefwerk van wiskunde' ik zie iedereen hun spullen pakken. 'Ah shit!' Hoor ik Sem achter mij roepen terwijl hij wakker word. 'Meneer!' Liam steekt zijn hand op. 'Wij hebben helemaal geen tijd gehad om te leren.' Smeekt hij. 'En geen tijd gehad om bij de lessen aanwezig te zijn?' Vraagt de leraar sarcastisch. 'Nee! En wij hebben een goede reden' verzekerd Liam hem. 'Vast. Oké het proefwerk gaat over hoofdstuk 3, geodriehoeken en rekenmachines zijn nodig. Veel succes allemaal' gaat de leraar verder alsof hij nooit gestoord is. Ondertussen deelt hij de blaadjes uit. Ik neem de schrijfblaadjes aan, Liam en Sem nemen niet eens de moeite om de eerste vraag te lezen. Ik lees hier en daar het een en ander en kan af en toe iets opschrijven. Ik voel dat Sem met mijn haar zit te spelen, waarschijnlijk ligt hij over zijn tafel om erbij te kunnen. Ik moet zachtjes lachen om het beeld en leun naar achter waardoor mijn stoel nog maar op twee poten staat. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Liam iets niet snapt, verassend, en hij steek zijn arm naar mij uit om mij aan te tikken, maar omdat ik hem zo langzamerhand wel ken weet ik hem net te ontwijken. 'HA! Ontweken!' Roep ik kei hard. Terwijl Liam en Sem in de lach schieten kijkt iedereen chagrijnig op vanuit zijn of haar toets.
En ja, we staan weer op de gang. Mét strafwerk. We hebben nog net een vliegend boek kunnen ontwijken nadat we "per ongeluk" de antwoorden aan het voorlezen waren. Maar hé! Dan moet je het antwoordenboek niet op het bureau recht voor mijn neus leggen! Wij zijn in ieder geval weer onderweg naar het lokaal van Blake. Ik kijk via het raampje naar binnen en ik zie mijn mate slapen. Ik lach. Hij voelt mijn aanwezigheid en kijkt op. Ik kijk recht in de slaperige ogen van Blake. Hij glimlacht als hij mijn gezicht ziet. 'We gaan naar binnen.' Hoor ik Sem beslissen maar voordat ik ertegen in kan gaan duwt hij mij het lokaal al in. Daar staan we dan. In het middelpunt van 30 nieuwschierige kinderen. De leraar staart ons aan. Liam en Sem hebben er geen problemen mee en kiezen een plekje uit, maar ik sta daar heel ongemakkelijk te wachten. Blake komt lachend naar me toe lopen. Hij drukt zijn lippen in mijn haar en begeleid me naar de plek naast de mijne. Ik ga ongemakkelijk zitten en luister naar de leraar die weer rustig verdergaat. Na een aantal minuten is de aandacht weer op de les gericht. Ik zucht, Blake slaat zijn arm om mijn schouder. Ik weet dat hij moeite moet doen om wakker te blijven maar hij wil mij niet nog dieper in de nesten werken, en dat waardeer ik heel erg. In tegendeel tot Sem en Liam die wilde gebaren naar ons zitten te maken. Als ik me naar het raam draai snap ik waarom. Ik spring op