De dodelijke gave

1: Oh, geweldig!

Heb ik ook weer. Zit ik op school wat bio te maken, crasht ineens de computer. Vlug kijk ik om me heen. Iedereen heeft zo te zien zijn eigen problemen. Overal om me heen beginnen m'n klasgenootjes te roepen. "Hé, mijn computer doet het niet meer!" "Kan iemand me even helpen, mijn computer is gecrasht!" "Warren, zit je de boel weer te hacken?" Maar Warren doet helemaal niets, dat wil zeggen, behalve net zo hard mee roepen dat zijn computer het niet doet. Duidelijk, ik heb vrij spel. Terwijl ik nog steeds om me heen blijf kijken, leg ik mijn hand tegen de zijkant van de computer. In mijn hoofd tel ik tot drie, en kijk dan naar het scherm. En ja hoor, het is weer gelukt. Het scherm geeft netjes alles weer wat ik open had staan, alsof hij nooit is gecrasht. Dus ga ik weer door met bio, want alles wat ik in de les kan doen hoef ik thuis niet te doen. "Hé, Myrthe 's computer doet het nog wel!" klinkt plots Twanns stem. Ik verstijf onmiddellijk. Heeft hij het toch gezien? Snel geef ik de computer een trap. Het beeld flikkert en dan zie ik alleen nog maar sneeuw. "Oh, laat maar! Myrthe 's computer is ook dood!" roept Twann weer door het lokaal, en iedereen gaat weer zitten. Dat ging maar net goed. Ze mogen er nooit achter komen. NEVER! Ik hoor de stemmen alweer in mijn hoofd. "Hé Myrthe, wil je mijn computer even repareren? En mijn mobiel? En mijn broodrooster?" En weet ik veel wat allemaal. Om van de smerige dingen nog maar te zwijgen. "Myrthe, mijn beugel is gebroken, er is een slotje vanaf. Myrthe, mijn onderbroek is gerafeld." Ik mag dan zomaar dingen kunnen repareren, dat betekent niet dat ik het graag doe. En zeker niet iets ranzigs als een beugel. Daarbij, het kost heel veel energie om zoiets te doen. Niet dat dat hun ook maar enigszins boeit. Als ZIJ maar kunnen blijven gamen en internetten en zo. Als ZIJ maar niet voor schut lopen omdat er rafels onderbroek uit hun broeken hangen. En ik kan door de stront zakken. Zo zit dat.