De dodelijke gave

17: Sara

Dit is met afstand het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik houd hij hand tegen Sara aan gedrukt, sluit mijn ogen en doe mijn uiterste best om geconcentreerd te blijven. Ik hoor stemmen en beelden vliegen voorbij.

"Kom, laten we de tuin vegen!" Sara lachte naar me en ik lachte terug. We hadden beide een bezem vast en stonden in onze tuin. Het was herfst, dus overal lagen gouden bladeren. We veegden de bladeren op een hoop en ik keek Sara ondeugend aan. Mijn voet schoot uit en POF! Alle blaadjes vlogen in het rond. "Stout kind!" riep Sara lachend, en ze rende me achterna door de tuin.

Bloed komt uit de grond omhoog en schiet terug in Sara's aderen. Het ziet er best eng uit, dus doe ik mijn ogen maar weer dicht en geef me over aan de herinneringen.

Sara en ik liepen door het bos. "Hoe ver is het nog?" vroeg ik. "Niet zo heel ver meer." zei Sara. Het bos werd minder dichtbegroeid en daar in het weiland stond Mama's tent. Ik zette het op een hollen en riep: "Hallo! Daar ben ik weer! Daar ben ik..." PLOF! Ik lag languit in het gras en hoorde Sara en Mama lachen. De vuurkorf. Helemaal vergeten.

Ik kan voelen hoe Sara's ribben onder mijn hand weer aan elkaar groeien. Alle andere botten genezen ook en de hoek waarin ze ligt wordt steeds natuurlijker. En op haar huid is geen wond meer te bekennen.

Sara stond in de woonkamer met een rugzak op haar rug en in elke hand een koffer. "Ik ben blij dat je een leuke, goede baan hebt gekregen, Saar." zei Mama. "Je zult niet geloven hoe trots ik op je ben. Een speleologe..." "Tot ziens, mam." zei Sara, en ze gaf Mama een dikke knuffel. Ik kwam de kamer binnenstormen. "Doei Sara!!" roep ik keihard. Sara stak haar armen uit en tilde me heel hoog in de lucht, en ze zwierde me rond en rond tot Papa zei: "Zo is het wel weer genoeg, straks kom je tegen de lamp." Sara zette me weer op de grond en lachte, en ik lachte ook, en we gaven elkaar nog één knuffel. "Ik zal je missen, Myrthe." fluisterde ze in mijn oor.

Sara's huid wordt steeds minder blauw, en mijn zicht steeds minder helder. Ik begin mezelf te verliezen. Vlekken beginnen te dansen voor mijn ogen.

Ik schreef een brief. 'Lieve Sara. Ik vind je heel lief. Maar ik zie je nooit meer. Waarom is dat?' En op dat moment kwam Sara binnen, en ik schreeuwde van geluk terwijl ze me rondzwierde en ze fluisterde: "Vannacht als iedereen slaapt..."

Het maakt niet meer uit of ik mijn ogen open of dicht heb, ik zie evenveel. Namelijk niks. Maar ik mag niet opgeven. Sara's borst  veert op onder mijn hand, en gaat daarna rustig op en neer. Ze is niet koud meer. Het is alsof ze heel diep slaapt. Ik trek mijn hand weg en merk dat die trilt. Mijn oren suizen en ik ben alle gevoel voor evenwicht kwijt. Ik val achteruit, maar ik word opgevangen door twee armen. Ik hijg en piep weer als een ouwe deur, maar dan krijg ik weer beeld. Sara ligt rustig op de grond. Ik kom langzaam overeind, ik ben nog steeds duizelig en zwak, maar het gaat. Zachtjes schud ik haar wakker. "Sara," fluister ik. "Sara, hey, Sara..." Sara kreunt even en opent haar ogen. "Wat is er..." Haar ogen worden ineens heel groot. "Jemig, Myrthe! Ben jij dat? Je bent zo... hoe snel wordt je eigenlijk ouder in deze grot? Ben ik al een oma?" "Lang verhaal." zeg ik, nog steeds een beetje schor. "We moeten hier weg, ik vertel het je wel als we weer veilig zijn..." Dan knalt de deur open. En daar staat Bart.