De dodelijke gave

6: Tijd om te denken

Ik kom langzaam overeind. Na deze nacht ben ik aan vakantie toe. Eigenlijk moet ik ontbijten, maar ik weet nu al dat ik geen hap door mijn keel zal krijgen. Ik laat mezelf uit de hut vallen en kom keurig op mijn voeten terecht, maar ik ben er niet trots op. Een enorm schuldgevoel zit aan mijn hart vastgeklemd en zet mijn gedachten op slot. Ik kan alleen nog maar denken aan wat er gebeurde, zes jaar geleden. Wat had ik gedaan? Of eigenlijk: wat had ik niet gedaan? Ik kan het niet geloven. Ik had daar alleen maar zitten te staren, terwijl Sara om hulp had gesmeekt. Ik had haar eronderuit moeten trekken, ik had mijn leven voor haar moeten wagen, net zoals zij voor mij zou doen. Als ze nog leeft...

Ik besluit dat het tijd is om mezelf eens goed wakker te schudden. Ik loop in de richting van de rivier en spring erin. Het boeit me niet dat ik mijn kleren nog aan heb. Het verfrist me echt, het is alsof ik die nare herinnering als het ware van me af spoel. En ik heb er geen last meer van. Eindelijk kan ik weer helder denken. En meteen voel ik een enorme honger opspelen. Fijn, denk ik, fijn dat ik mezelf weer ben. Ik klim uit het water en loop terug naar mijn boom. Tot mijn verbazing heb ik gewoon onthouden waar die staat, maar dankzij het hartje weet ik het zeker. Ik klim naar boven en pak een bammetje of drie. Normaal eet ik veel meer, maar ik moet zuinig doen met het proviand. Ik heb geen geld bij me en het is gekkenwerk om dat nu te gaan halen. Het is sowieso gekkenwerk om in deze omstandigheden de supermarkt binnen te lopen, want grote kans dat ik dan meteen herkend word. Ik ben vast al vermist gemeld.

Na deze (opnieuw armoedige) maaltijd probeer ik te verwerken wat ik vannacht heb gehoord. Ik weet nu dat ik in gevaar ben. Die gekken gaan me niet laten gaan. Ze weten nu vast al dat er iets mysterieus aan de hand is met Eriks plotselinge verdwijning. Misschien weten ze zelfs al dat hij dood is. Maar zo waarschijnlijk is dat niet. Het water in de rivier was al niet rood meer toen ik mijn shirt erin waste gisteren. Jeetje, was dat gisteren? Het voelt als maanden, zelfs jaren geleden! Dat komt natuurlijk omdat er zoveel gebeurd is in de tussentijd. En opnieuw komt mijn oude trauma van Sara die doodgaat bovendrijven. Maar dit keer ben ik sterker dan mijn brein en onderdruk de herinnering. Van bedenken wat ik had moeten doen komt ze heus niet terug.

Het is tijd om te bekijken wat ik moet eten als mijn brood op is. Ik klim uit mijn boom en begin een beetje doelloos rond te zwerven door het bos. Wel onthoud is de route, want ik wil niet verdwalen. Ik kom veel dieren tegen die voor mijn voeten langs schieten, maar die ga ik nooit ofte nimmer opeten. Ik ben namelijk vegetariër, want er is niet genoeg ruimte op de wereld om alle dieren die wij (of eigenlijk de andere mensen) eten een goed leven te geven. Dat betekent dat er altijd wel dieren zijn die een rotleven leiden. Dus ga ik op zoek naar een stel eetbare planten. Helaas zijn die nogal zeldzaam in dit bos. Ik vind er wel een paar en onthoud waar die staan. Daarna keer ik terug naar mijn boom. Er is niet zo veel te doen. Dus heb ik weer tijd over om te piekeren. Ik haat dat, want net als ik lekker bezig ben met... Geritsel. Een zware stem en een minder zware. Die bende met Bart! Ik weet niet hoe snel ik in die boom moet komen, en ik ben er ook maar net op tijd. Ze overleggen nog steeds. Ik snap niet veel van wat ze zeggen, maar het is duidelijk dat ze nog niet weten van Eriks vreselijke lot. Een schuldgevoel klemt weer om mijn hart. "Het was zijn eigen schuld." fluister ik tegen mezelf. "Hij had me niet moeten proberen te vermoorden." En dan is het ineens stil. Ik slik iets weg als ik besef wat ik heb gedaan. "Wat was dat?" vraagt Bart. Rustig blijven Myrthe. Langzaam inademen en rustig uitblazen. "Het kwam uit die boom." Het komt goed, Myrthe. Rustig blijven. "Vast een eekhoorn of zo." zegt de zware stem. DANK JE DANK JE DANK JE ZWARE STEM!! "Het klonk anders niet als een eekhoorn." Verpest dit niet Bart! Loop gewoon verder. Ik ben een eekhoorn... "Klim zelf in die stomme boom als je het niet gelooft!" Oh, nee...