De dodelijke gave

7: Doodsangst

Ik lig aan de grond genageld. Letterlijk, want ik heb mijn nagels in de houten planken gezet om te voorkomen dat ik het uitgil van angst. Bart klimt omhoog in mijn boom en ik kan niets doen zonder mezelf te verraden... Er was altijd nog een kans dat hij de hut niet ziet. Kom nou Myrthe! Wees eens reëel. Je leest te veel boeken. Daarin loopt zoiets altijd goed af. Maar dit is geen boek. Dit is werkelijkheid. (Oké lezers, ik geef toe dit is een boek en geen werkelijkheid, maar geven jullie dan toe dat ze dat best kan denken.) "Zie je wel?" zei de zware stem. "Er is niemand daar boven. Als je nog verder omhoog klimt, zak je door de takken. Dat kreng zit daar heus niet." Je bent een schat, zware stem! Roep die vervelende meneer Bart Strontvlieg vooral terug en laat hem zijn neus niet meer in mijn zaken steken. "Wacht nog even, Ron. Ik zie hieronder iets heel vreemds..." klinkt het van boven. Shit! Ik had de bovenkant ook moeten camoufleren! Ik hoor achter me een vreselijk gekraak van hout en zware schoenen. Misschien krijg ik wel een hartaanval... "Au! Klote bedrieglijke rottakken!" Dat komt van onderen. Ik kijk voorzichtig achterom. Bart was, geloof het of niet, dwars door de hut heen gevallen! Ik probeer me nog te beheersen, maar het gaat niet. Ik moet de spanning van zojuist afreageren en barst in lachen uit. En DAT is het OERSTOMSTE wat ik ooit heb gedaan!!!

Ik weet niet meer precies hoe ik beneden ben gekomen, maar wat ik wel weet, is dat ik nu harder ren dan ik ooit in mijn leven heb gedaan. Hoe kon ik zo stom zijn?! Dit moet gewoon een nachtmerrie zijn. Laat het alsjeblieft een nachtmerrie zijn... Zelfs het snelste wat ik ooit heb gerend is niet snel genoeg. Ik hoor hun jachtige ademhaling steeds dichterbij komen. Als ik bij de rivier kan komen ben ik gered... Maar kom ik daar op tijd? Ik moet de gok maar wagen. Ik maar een scherpe bocht naar rechts en sprint in de richting van het water. Ik kom steeds dichterbij, maar zij ook... Ik kan nu de rivier al zien. Ik trek een laatste supersprint naar het water. Maar dan... Voor ik het weet lig ik op de grond en alle lucht wordt uit me geperst door een enorm zware massa die bovenop me ligt. Even zie ik vlekken voor mijn ogen verschijnen, maar ik moet blijven vechten! Met alle kracht die ik nog in me heb gooi ik ze van me af en neem een enorme sprong. Alles lijkt in slow motion te gaan... Ik vlieg naar het water en armen vliegen achter me aan... En dan land ik in het water en zwem op topsnelheid weg. Ik kan echt griezelig snel zwemmen en mijn belagers staken dan ook de achtervolging. Ik ben gered! De hele perfecte wereld zij dank! Compleet uitgeput klim ik op de kant en probeer een beetje te verwerken wat er zojuist gebeurd is. Een beetje te veel als je het mij vraagt. Ik val achterover in het zachte gras en besluit me niet te verweren als de zwarte vlekken weer beginnen te dansen... het enige wat ik nu wil is rusten.