De dodelijke gave

4: Nacht in het bos

Ik ben eindelijk uitgerust, maar de zon gaat al onder. De bosdieren gaan slapen. Maar ik nog lang niet, want ik heb nog heel veel te doen. Stel dat er een klopjacht wordt gehouden in het bos. Dan mag mijn boomhut niet opvallen! Dus klim ik naar beneden en begin wat bebladerde takken te verzamelen. Als ik er een heleboel heb, klim ik naar boven en steek ze tussen alle gaatjes en kiertjes, behalve de deuropening. Uiteindelijk is mijn hut compleet onzichtbaar. 'Hoe ga ik mijn hut morgen ooit terugvinden?' vraag ik me af. Meteen verzin ik de oplossing: ik zet mijn nagels in de bast van "mijn" boom en kras er een hartje in. Zo lijkt het net of er een verliefd stelletje is geweest. "Sorry, boom." zeg ik tegen de boom.

(Je denkt nu misschien dat ik gek ben, maar ik heb nog altijd een schuldgevoel over die man die ik heb vermoord en wel meer dingen die ik heb gedaan. Ik wil vanaf nu de schade zo veel mogelijk beperken, dus ik zeg gewoon sorry tegen alles en iedereen die ik pijn doe. Ook al is het een plant die niet kan verstaan wat ik zeg. (En dat laatste weet je niet eens zeker, want voor hetzelfde geld verstaan planten ons wél. Dus.))

Daarna klim ik weer in de boom en ga op mijn bed liggen. Maar ik kan niet slapen. Oh ja, ik heb nog niet gegeten. Dat is waar ook. Ik pak mijn zak brood en mijn fles water. Ik eet eerst drie bammetjes. Het is heel vies zonder chocopasta, maar ik wil niet verhongeren, dus eet ik het op. Daarna neem ik een slokje water. Niet te veel, want ik moet hier waarschijnlijk nog lang blijven en dan wil ik ook nog wat schoons drinken. Geen slootwater dus. Na mijn karige avondmaal ga ik weer op mijn bed liggen. Ik ben nu inderdaad een stuk relaxter, maar ik kan nog steeds niet slapen. Het gezicht van de man die ik heb vermoord spookt nog door mijn hoofd. Was het wel goed om hem te verstoppen? En om mezelf te verstoppen? Had ik niet gewoon naar de politie moeten gaan en zeggen dat het zelfverdediging was en een ongelukje? Met een ruk draai ik me om in mijn bed. Nee, ze zouden denken dat ik loog. Net als de eerste keer. Toen had ik al helemaal niks gedaan, en toch was het zogenaamd allemaal mijn schuld.

En na een hele tijd zo te liggen tobben, val ik toch in slaap. Dénk ik. Maar opeens hoor ik stemmen onder me. En meteen ben ik klaarwakker. "Waar is dat stomme kind?" vraagt een zware en zeer geïrriteerde mannenstem. "Vraag dat maar niet aan mij!" snauwt een andere stem, iets hoger dan de eerste. "Je wil niet weten hoe groot dit bos is. Die meid kan overal uithangen. En misschien is ze ook wel gewoon naar de andere kant van het bos gevlucht." "Je weet best dat ze dat niet vol zou houden, Bart!" deed de zware stem minachtend. "Ze moest uitgeput zijn. Erik heeft haar lang achtervolgd, dat kun je wel zien aan al die messen in de grond. Ik vraag me af waar hij nu is." "Misschien heeft hij haar al te pakken en brengt hij haar naar het hoofdkwartier?" oppert Bart. De rest versta ik niet, omdat ze steeds verder weg lopen. De stemmen sterven weg, maar mijn hartslag vertraagt niet. En mijn hart gaat ook niet weg uit mijn keel. Het is, of eigenlijk WAS, dus een bende van minstens drie personen. Erik, dat was die dode messenwerper, Bart en die zware stem. Erik is er dus niet meer, dus minstens twee mensen willen mij nog dood hebben. En één persoon wille me beschermen...

Mijn gedachten dwalen vanzelf weer af naar de brief. Wie had hem geschreven? En waarom? Wat bedoelde hij met: "je bent ontdekt"? Ik kijk naar mijn handen. Mijn gave! Nee, toch? Hoe was het uitgelekt? Ik heb het altijd nog zo geprobeerd te verbergen... Maar jagen ze me daarom na? Is het zo gevaarlijk voor hun? Ik hoor een mug door de kamer zoemen. "Sorry!" zeg ik, en sla hem plat. Ik zit er met mijn gedachten nog steeds niet bij en ik kan er ook niet bij. Zo erg kan het toch niet zijn? Wat eerder gebeurd is, dat is erg. Dit niet. En zo is het cirkeltje weer rond en zo tollen mijn gedachten ook weer rond en rond, net zolang tot ik te moe wordt om te denken. En dan ineens krijg ik een flashback.