De dodelijke gave

14: Onthulling

Ik weet niet hoelang we in de achterbak hebben gezeten, maar voor mijn gevoel wel uren. Het was snikheet en de touwen sneden in mijn armen en benen. Nu gaat de klep eindelijk open en daar zie ik de enge vrouw weer, voor de opkomende zon. Het ritje heeft dus de hele nacht geduurd. Ze trekt mij en Warren ruw uit de Ferrari en sleept ons (letterlijk) naar een of andere voorraadkast. Daar worden we in geduwd. En weer is het stikdonker. Ik durf eindelijk weer wat tegen Warren te zeggen. "Waarom doet ze dat?" Warren zegt niets. Waarschijnlijk heeft hij al genoeg te denken. Laat ik de boel ook maar eens even op een rijtje zetten. Ik ben dus ontvoerd door een enge vrouw die mij een heks noemt. Tien tegen één dat dat op mijn gave slaat. Dat bedoelde de briefschrijver dus met "Je bent ontdekt". Ron is duidelijk niet de baas, want de vrouw is een heel stuk dominanter. Ik heb het gevoel dat ik iets over het hoofd zie, maar ik weet niet wat... En plotseling weet ik het toch. Die vrouw. Hoe kon ze me steeds zo snel opsporen? Honderd tegen één dat zij ook een gave heeft!

"Myrthe." hoor ik Warren ineens zeggen. "Denk je dat ze ons gaat vermoorden?" Ik zeg niets. Ik heb geen idee. "Misschien gaat ze ons ook wel martelen of zo. En dan..." "Warren, hou op!" zeg ik. "Het laatste wat we nu nodig hebben is gefantaseer. Daar schieten we niks mee op, want straks raken we allebei in paniek. Misschien sluit ze ons alleen maar op en kunnen we zo ontsnappen." Ik weet dat ik gelijk heb, en ik weet ook dat hij weet dat ik gelijk heb. "Oké." zegt hij. Voordat ik nog wat kan zeggen, wordt de deur opengegooid. Ik knijp mijn ogen dicht tegen het felle licht. Ik voel hoe ik hardhandig word meegesleept (alweer letterlijk) maar ik geef geen kik. Ze zullen er geen plezier aan beleven. Ik word op een stoel gekwakt en ik hoor Warren naast mij kreunen. Voorzichtig trek ik één oog open en kijk recht in de grijze ogen van mijn ontvoerder. "Goeiemiddag, heks." zegt ze. Jeetje, is het nu alweer middag? De tijd gaat griezelig snel in het donker. "Je zult je vast afvragen waarom ik dit doe." Ik zeg niks. Ik gun het haar niet dat ze weet dat ze gelijk heeft. "Nou, daar zit een lang verhaal aan vast." zegt zij weer. Ik werp een schuine blik op Warren. Dat wordt inderdaad een lang verhaal. Waarschijnlijk ook saai. Ik ben vastbesloten het niet leuk te vinden.

"Ik en jij hebben veel gemeen, weet je. Ik heb namelijk een gave, net als jij. Waarschijnlijk weet je dat allang, want zo moeilijk is dat niet om te verzinnen. Mijn gave is: ik kan kijken in het andere heden. Daarmee bedoel ik dat ik kan zien wat er nu op een andere plaats gebeurt. Ik hield het niet geheim, zoals jij doet. Ik schepte er veel over op tegen mijn vrienden en gebruikte het als een soort goocheltruc. Helaas." Ze zuchtte bij de herinnering. "Mijn vrienden begonnen me te verstoten, omdat ze me eng vonden. Ik ben al vanaf mijn twaalfde alleen. En dat is nog niet eens het ergste. Toen ik zestien was, zag ik dat er een juwelier werd overvallen. Ik waarschuwde de politie, maar die dacht dat ik medeplichtig was omdat ik het niet kon weten. Ze geloofden niet in mijn gave en ik werd opgesloten voor twee jaar." Ik heb geen medelijden met haar. Eigen schuld. "Ik wilde maar één ding toen ik eindelijk werd vrijgelaten: wraak! Dus ik organiseerde deze bende om wraak te nemen op alle mensen die mij hebben verstoten om wie ik ben en om de politie voor gek te zetten. En mijn eerste doelwit was jij. En je vraagt je misschien af waarom..." Ik zeg weer niks. Ik wil het niet eens weten. Het is meer dan overduidelijk dat ze gewoon een gevaarlijke gek is. "Jij hebt me iets aangedaan wat ik je nooit zal vergeven. Jij hebt degene vermoord die me als enige trouw is gebleven en me niet raar aankeek." Ik blijf stil. "Doe maar niet zo onschuldig. Je weet best wie ik bedoel. Sara."