De dodelijke gave

19: Happy end?

Ik hoor een sirene dichterbij komen. Een politiewagen stopt aan de rand van het bos, waar wij staan, en er springen agenten uit. Eén komt naar me toe en zegt: "De bende is gearresteerd. Ben jij Myrthe van der Velde?" "Ja." zeg ik. "En ik ben niet dood, ik was alleen ondergedoken voor die bende." "En daar is het laatste lid!" roept een agent terwijl hij naar Ron toeloopt. "Maar hij is niet een crimineel!" roep ik op dezelfde toon, alleen met een vleugje sarcasme. Iedereen staart mij aan. "Ron heeft mij gered. Hij heeft me gewaarschuwd voor de bende."

Er volgt een lang gesprek wat ik niet tot in detail ga beschrijven, maar uiteindelijk heb ik gehoord dat het volgende is gebeurd. De criminelen zijn uit angst regelrecht naar het politiebureau gevlucht en hebben zichzelf aangegeven. Ze hebben alles toegegeven en verteld, vandaar dat ze meteen hier kwamen. Terwijl de agenten me dit vertellen probeert Warren aan Sara te vertellen wat er precies gebeurd is en hoe dit komt. Ik moet het nog drie keer over vertellen voor ze het eindelijk gelooft. Tegelijkertijd voert Ron een heftige discussie met de politie over het feit dat hij onschuldig is. Uiteindelijk vertel ik maar de waarheid en ze geloven mij. Daar ben ik blij om. Daarna brengen de agenten ons thuis, en in de auto zelf val ik doodmoe in slaap.

De volgende morgen sta ik op. Ik loop eerst naar de logeerkamer, maar daar is Sara niet. Ik kijk uit het raam en zie haar op het terras zitten. Ik loop de trap af en ga naar haar toe. "Goeiemorgen!" zeg ik. "Moge..." gaapt Sara, en laat haar hoofd op de tafel rusten. "Ik wil nog één ding zeggen." "Vertel." zeg ik nieuwsgierig. "Ik begrijp wat je gedaan hebt, zes jaar geleden." Ik slik. "Ik begrijp het volledig... Maar ik kan het je niet vergeven."

Dit is een klap voor mij. Volkomen beduusd ga ik aan een tafeltje zitten en mijn hoofd valt op de tafel. Ik snap het niet. Ik heb haar toch weer tot leven gebracht? Waarom zit ze er dan nog zo mee? Mama komt naar buiten gelopen. "Wat zijn we somber hiero! Vinden jullie het dan niet leuk om weer terug te zijn? Ik antwoord niet. Sara kijkt Mama dommig aan. En opeens begrijp ik het wel. Iedereen die ze kent is zes jaar ouder. Maar zij niet. En ze had een verloofde... Ik sta op en ga naast Sara zitten. Ik fluister in haar oor: "Lieve Sara, ik begrijp dat je het shit vind dat je verloofde nu te oud is... Maar terugdraaien kan ik niet. Wat ik wel kan is er zijn voor jou, net als vroeger.... " Ze kijkt me aan. Om haar lippen ligt een grijns. Papa komt naar buiten gestormd. "En wat doen de meiden buiten?!" schreeuwt hij. "Heb je het dan niet gehoord? Die bende criminelen is ontsnapt!" Sara en ik vluchten naar binnen. Daar tilt ze me op en zwiert me rond, net als vroeger. Ze is door al dat speleologie natuurlijk supersterk geworden. Ze zet me weer neer en vraagt: "Maar weet je, die vrouw, hè?" Die had steil rood haar en een diepe stem, toch?" Ik knik. "Ongelooflijk..." zucht ze. "Dat Rebecca ooit nog eens op het slechte pad zou gaan. Ze was zo lief..." "Iedereen doet wel eens iets fout." zeg ik. En we grijnzen. Het is weer net als vroeger. Het enige verschil is dat we niet naar buiten mogen.

EINDE!!

P.S. Als jullie hier enthousiast op reageren, maak ik een deel twee!