Mindee's POV
It's been three days since Sehya disappeared and Cray's death. Hindi na ako makapaniwala pa sa mga nangyayari ngayon. It's like, may nangyari din na ganito noon pero di ko lang talaga maalala.
Sa loob ng tatlong araw na yun, nagmukmok lang kaming dalawa ni Trix sa mga condo namin. Halos maubos na ang luha ko sa kakaiyak, halos wala na akong boses at halos wala na akong lakas. I lost my bestfriend at the same time, I lost a dear friend of mine. Pinaimbistigahan namin ang pagkawala ni Sehya pati ang sulat na iyon pero hanggang ngayon, wala pa ding resulta.
Yung pagkamatay ni Cray pinaimbistigahan din nila and it comes out, binaril siya habang nagmamaneho ng kanyang sasakyan. Natagpuan daw siyang patay habang nakayuko sa manibela ng kotse niya. Nanakaw din daw ang wallet at ang kanyang relo. I just can't believe it. Mga walang konsensya ang taong pumatay sa kanya. Sana makuha na nila ang hustisya.
Three days na din akong 'di pumapasok. Halos lunch na nga lang kinakain ko araw-araw. Nakakawalang-gana. Bibisita minsan si Trix dito at wala kaming ibang ginawa kundi magyakapan at mag-iyakan lang. Hindi namin magawang sabihin sa parents ni Sehya ang nangyari. Hindi namin alam kung paano sasabihin sa kanila. We just stayed silent.
Ding dong.
Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan. Mula sa pagkakahiga sa couch ay napaupo ako.
Ding dong.
Ding dong.
Ding dong.
Nakakarindi na ang tunog ng doorbell kaya naman tumayo na ako. Kahit na nanghihina ang tuhod ko ay lumakad ako palapit sa pinto.
I grab the first thing I saw, a broom, just in case may balak ang taong ito. Pagkabukas ko sa pinto, nagreready na akong ipukpok sana ang walis sa taong ito.
"Whoah. Chill, it's just me."
He smirks. Sino pa ba? Si Slade.
Binaba ko ang walis at tiningnan siya. I eyed him from head to toe.
"Done checking me?" And then he snickers. I roll my eyes.
"I don't have time to bicker with you right now Slade. What do you want?" He then lean on the wall and grins at me mischievously.
Bumalik ako sa sala at umupo sa couch. Nanghihina talaga ang mga tuhod ko. Parang nanginginig. Pumasok din naman siya.
"Who told you to get inside?!" I shouted at him when he sit beside me on the couch.
"What? I'm not welcome in here?" Ngumisi siya sa akin at umakbay. I swat his arms away at sinamaan siya ng tingin.
Tumayo ako and with all my might, I drag him to stand up. But he's just so strong! Ugh.
Tumawa siya at mas lalo pang nagpapabigat. Tumigil na ako. Wala din namang patutunguhan ang paghila ko sa kanya. I'm just wasting my energy.
"WHAT DO YOU WANT!" Inis kong tanong sa kanya. Well maybe, I screamed at his face.
At ang tukmol, may gana pang humiga sa couch ko. Humiga siya sa braso niya at pinatong ang dalawa niyang paa sa arm ng couch. WHAT THE FVCK?! THIS IS MY HOUSE!
Baka nagtataka kayo kung bakit the other day, hindi ako galit sa kanya and now, kulang na lang kainin ko siya ng buhay. Alam niyo kung bakit? Kasi nung namatay si Cray, hindi siya pumayag na paimbistigahan sa pulisya ang krimen and he didn't even care na nawala si Sehya. I remember him saying when I phoned him directly after we found out Sehya was nowhere, "Baby, you know what? I don't give a fuck to your bestfriend."
Sinong taong hindi magagalit niyan?! He was the only person I could trust that time but he ruined it! At ano, baby? Baby niya mukha niya, pwe!
"Yung bayad sa condo ko."
"What about it?"
Nakatayo pa din ako habang siya, prente ng nakahiga at may papikit-pikit pang nalalaman.
"When will it be? I need the money baby."
"Stop calling me baby! It's so irritating!" Singhal ko pa bago umupo sa single couch na kaharap niya. "I'll give you the payment tomorrow."
"This evening?" He said huskily at humarap sa direksiyon ko and winks at me.
"What do you mean this evening?"
"This evening tayo gagawa ng milagro."
Natapon ko sa kanya ang remote control. Mabuti at nailagan niya agad. Tumawa siya at umupo sa couch.
"I need the money as soon as possible. Can you pay me this evening?"
"I can't pay you. I don't have money with me." Walang pag-aalinlangang sagot ko. Hindi pa kasi nagpapadala si Dad ng pera.
"It's okay. Libre lang din naman ako. Basta ikaw." Sabay kindat.
"GET OUT OF THIS ROOM SLADE FERRERO!"
He just laughed at me and made his way to the door. Before closing it, he peeked at me and said,
"You're a mad woman dear, but still I like you."
I didn't hear the last words he said dahil pumasok na ako sa kusina para kumain.
-------
A/N: Wala na talaga akong maisip na iuupdate. Ahuhuhu.
