Kalbimin Sahibi

"Nefret"

Sabah zar zor açmıştı gözünü Buray, uyumak istiyordu. Ama bugün okul vardı, dünü silmişti ve hatırlamak istemiyordu hele de Ayberk'in dediklerini aklını kurcalıyordu ve ani sinirle ne yaptığını bilmiyordu. Ama gerçekleri öğrenecekti sonucu ne olursa olsun. Kalkıp üzerini değiştirdi ve arabasına atlayıp okula sürdü.

Almira gece gördüğü kabusların sonunda sabahı edebilmişti, tüm gece kabus görmüştü, onlar arabadayken Buray durmuyordu ve aşağı düşüyorlardı, gece o kadar çok terlemişti ki teri üstünde kuruduğundan hasta olabilirdi ve şu an hasta olmak hiç iyi bir şey değildi. Bugün okul vardı ve Buray'ı görmek zorunda kalacaktı, bir yanı onu görmek istemiyor bir daha suratına bile bakmamak istiyordu diğer yanı ise bu yaşattıklarına rağmen ona sarılmak istiyordu. Silkinerek kendine geldi o kendisinin ölümüne sebep olacaktı bundan sonra baş düşmanıydı.
Hazırlanıp aşağı indiğinde abisi kapıda bekliyordu gülümseyerek karşıladı prensesini. Almira Ayberk için hep prensesiydi, annesinin ölümünden sonra ona hep prensesim diye hitab ediyordu, annelerine çok benziyordu kız kardeşi.

"Günaydın abicim"

Kardeşinin sesiyle düşüncelerinden ayrıldı Ayberk, bugün yeniden başlıyacaktı hayatlarına, dün gece kararını vermişti.

"Günaydın prensesim, üstündeki formanı çıkar artık o okula gitmiyeceksin birtanem"

Almira duyduklarından sonra yüzündeki gülümsemesi soldu. O okula devam etmek istiyordu, her ne kadar Buray'dan nefret etsede ondan ayrılacak olma düşüncesi kalbini sıkıştırıyordu. Başını sağa sola sallayarak abisini onaylamadığını belirtti. Ardından cümleleriyle de dile getirdi.

"O okuldan gitmeyeceğim abi"

Ayberk de şaşırmıştı, dün neredeyse ölümüne sebep olan biriyle aynı okulda hatta aynı sınıfta okumasına izin vermeyecekti.

"Hayır prensesim, o okulda okumayacaksın, seni o lanet herifin yanına kendi ellerimle götüremem"

Almira hala diretiyordu, o lanet herif değildi sadece kırık bir kalbi vardı o kadar ondan yapıyordu bu şeyleri.

"Hayır abi, ben okulumdan gayet memnunum!"

Artık sesi biraz yükselmişti, hakim olamıyordu kendine sebebini ise bilmiyordu.
Ama Ayberk de kararlıydı Buray'ın sağı solu belli olmuyordu ve bunu bir daha göze alamazdı.

"Hayır prenses, o okula bir daha adımını bile atmayacaksın!"

Genç kızın gözleri dolmaya başladı kolundaki saate baktı okula geç kalıyordu. Abisinin yanından kapıya doğru yürüdü ama abisi önüne geçip onu durdurdu.
Almira abisinin gözlerine bakarak

"Çekilir misin abi, okula geç kalıyorum"

Dedi imalı bir şekilde.

"Hayır, Almira o okula gidilmeyecek!"

Ayberk ilk defa bağırıyor ilk defa prensesim yerine Almira diyordu, Almira bundan etkilendi abisini ilk defa böyle görüyordu. Şu an ki duygunun şaşkınlık mı üzüntü mü hoksa kırgınlık mı olduğunu çözemiyordu.

Dolan gözlerini aşağı eğerek kafasını olumlu anlamda salladı.

"Peki abi."

Ayberk üstüne ceketini aldıktan sonra Almirayla kapıdan çıkarak arabasına yürüdüler önce kayıt işlemlerini halletmeleri gerekiyordu, doğru okula sürdü.

Okula geldiklerinde doğru müdürün odasına geçtiler, görüştüğü kimse olmadığı için kendilerini direk odaya almıştı müdür. Ayberk selamlaştıktan sonra direk konuya girdi