It changed our lives N.H.

Dylan

Ik geef Niall nog een kus en loop dan naar binnen. Ik wil echt niet alleen zijn vannacht, maar ik heb niet echt een keus. Als pap en mam ontdekken dat ik die paar dagen bij Niall heb geslapen worden ze gek. Ik loop meteen door naar mijn kamer. Ik kan nu niet tegen ze praten. Ik moet bedenken wat ik tegen mijn ouders ga zeggen. Ik heb godverdomme zwanger! Er word op mijn deur geklopt en dan gaat de deur open. Waarom kloppen ze dan nog? 'Em, kunnen we praten?' Het Dylan. 'Tuurlijk!' zeg ik en ga op mijn bed zitten. Dylan komt erbij zitten. 'Wat is er?' vraag ik. 'Ik maak me zorgen.' 'Om wie?' 'Om jou.' Die zag ik niet aankomen. 'Waarom? Het gaat prima met me.' 'Ik weet dat je liegt. Ik ken je langer dan vandaag.' 'Goed, je hebt me door.' 'Wil je me alsjeblieft vertellen wat er is?' 'Ik zou het willen, maar ik weet niet of ik het kan.' 'Probeer het, alsjeblieft.' 'Ik wil het liever eerst tegen pap en mam vertellen, maar omdat jij het bent. Je moet eerst beloven dat je het tegen niemand zegt. Zelfs niet tegen Luke!' 'Ik beloof het!' 'Ik ben zwanger.' Wauw, als je het zo zegt klinkt het niet verkeerd. Dylan zijn mond zakt open. 'Is dit een grap?' 'Nee.' 'Em, hoe kan ik dit voor me houden?' 'Dylan Please! Ik vertel het morgen tegen pap en mam en Luke, maar de wereld mag het nog niet weten. Ik ben het vriendinnetje van Niall Horan en als de paparazzi's er achter komen dat ik zwanger ben van hem, gaat het zo de hele wereld rond en dat ik wil ik niet.' 'Oké, ik vertel niks, maar vertel het zo snel mogelijk.' 'Dat zal ik doen.' 'Oké, dan. Wat ga je doen? Ga je het houden?' 'Ja, ik ben nog jong, maar ik kan niet zomaar een kind vermoorden!' 'Dat is waar. En Niall?' 'Die ziet het wel zitten.' 'Ik ben blij voor jullie.' 'Fijn.' 'Ik ga maar eens naar bed. Moet ik je morgen wakker maken?' 'Graag. Slaap lekker.' 'Jij ook.' Ik geef Dylan een kus op zijn wang en dan loopt hij de kamer uit. Ik pak mijn mobiel en app Niall. Dylan weet het. Hij was zo bezorgt dat ik het wel moest vertellen!xx. Maakt niks uit! Slaap lekker babexx Niall meteen terug. Jij ook schat! Ik kleed mij om en ga dan slapen.

'Emma, wakker worden!' roept Dylan. 'Jezus, doe eens rustig.' 'Pap en mam zijn eerder geland. We moeten nu gaan.' 'Oké, geef me vijf minuten.' 'Goed.' Dylan loopt mijn kamer uit. Ik kleed mij snel aan en doe mijn haar in ene knot. Mijn make-up laat ik voor wat het is en loop dan naar beneden. Ik pak een broodje en trek ondertussen mijn schoenen aan. Als ik klaar ben, loop ik naar de auto en stap in. Iedereen zit er al. Luke rijd weg. Kate zit helemaal te stuiteren, net als Anna. Luke maakt het niks uit dat papa en mama terug komen en ik maak me zorgen, net als Dylan volgens mij. Als we bij het vliegveld aan komen, staan pap en mam al buiten te wachten. Dylan helpt met de koffers en daarna rijden we weer naar huis. 'Hoe was het in Duitsland?' vraagt Anna. 'Leuk! We hebben leuke mensen ontmoet. Misschien gaan we er wel naar toe op vakantie' zegt mijn moeder. Alsjeblieft niet zeg! Als we thuis zijn, helpen ik en Luke met de koffers. Pap en mam gaan op de bank zitten en vertellen alles over wat ze gezien hebben. Daarna gaan Anna en Kate weer naar boven en zijn we nog maar met zijn vijven. Ik ben doodzenuwachtig, maar ik moet het vertellen. Ik heb het Dylan belooft. 'Pap, mam, Luke, ik moet even met jullie praten.' 'Nu niet schat, we zijn echt heel moe' zegt mijn vader. 'Nee, di moet nu. Het is belangrijk.' 'Goed dan.' Dylan gaat naar boven en Luke gaat naast pap en mam op de bank zitten. Ik ga staan in het midden van de kamer. Ik heb geen idee hoe ik dit moet gaan zeggen. Ik doe het wel op de manier van Niall! 'Ik ben zwanger' zeg ik. Luke springt op en geeft mij meteen een knuffel. 'Gefeliciteerd!' zegt hij vrolijk. Volgens mij beseft hij het nog niet helemaal. 'Van Niall?' vraagt mijn vader. Ik knik. 'Ik wil dat je het weg laat halen' zegt mijn moeder. 'Wat!' 'Je hoorde me wel. Je bent veel te jong voor een kind!' 'Mam, zoiets kan je niet van me vragen!' 'Laten we allemaal even rustig doen' zegt mijn vader. 'Niks rustig! Zoiets kan mama toch niet van mij vragen! Ik ga mijn eigen kind niet vermoorden!' 'Em, doe even kalm!' zegt Luke. Ik negeer hem. 'Het is nog geen kind! Het pas een eitje!' 'Ja en? Er klopt al wel een hartje! En dat weet ik beter dan jij!' 'Dames, kalm aan. Laten we er even rustig over praten' zegt mijn vader weer. 'Nee! Mam, zou jou moeder ooit aan jou vragen om je eigen kind weg te halen?' 'Nee,-' 'Nou dan!' Een traan rolt over mijn wang. Woest veeg ik hem weg. 'Ik zei vanaf het begin al dat die jongen niet goed voor je was en ik had gelijk!' 'Wat als dit mijn eigen keuzen was!?' 'Dat geloof ik niet.' 'Dat is dan jou probleem, maar ga Niall hier niet de schuld van geven. Hij is hartstikke lief en aardig. Hij zal een goede vader zijn!' 'Dat heeft hij je in je hoofd gepraat! Als het straks geboren is, verlaat hij je of zelfs al eerder en wie had er dan gelijk? IK!' 'Nee, Niall zal mij niet verlaten en hij heeft het niet in mijn hoofd gepraat. En als hij blijft, wie heeft er dan gelijk?! IK! Want hij blijft!' 'Dat weet je niet!' 'Dat weet ik wel! Want ik ken hem!' De tranen stromen nu over mijn wangen. Hoe kan ze zoiets zeggen. 'Je moet kiezen. Hij en je kind of ons, je familie.' 'Dat is niet eerlijk!' 'Dat is heel eerlijk!' Boos draai ik me om en ren het huis uit. Ik stap in de auto en rijd naar Niall. Ik heb geen idee waar ik anders heen kan.