It changed our lives N.H.

Uitslag

P.O.V. Niall
Allemaal lopen we gesloopt het huis binnen. We lopen de woonkamer in n zien Briana en Sophia op de bank liggen. 'En?' vraag ik meteen. 'Emma slaapt nog en ze is een aantal keer gebeld, geen idee door wie.' Ik pak Emma haar telefoon van tafel en kijk wie er gebeld heeft. Vijf keer hetzelfde nummer. Ik bel het nummer terug en loop de keuken in. 'Met dokter Dallas.' 'Met Niall, u had een aantal keer gebeld zag ik.' 'Ja, ik belde over de uitslag. Is mevrouw Brown toevallig ook in de buurt?' 'Ik zal even kijken.' Ik loop naar onze kamer toe en zie dat Emma met de iPad in bed ligt. 'Telefoon' zeg ik en ga naast haar zitten. Ze zet de telefoon op luidspreker. 'Met Emma.' Het klinkt vreselijk. 'Hallo, ik bel voor de uitslag.' 'Vertel' dringt Emma aan.' 'Er is een stof in je bloed gevonden, HCG. Dat word gemaakt door zwangere vrouwen. Het word ook wel het zwangerschapshormoon genoemd.' Ik weet niet wat ik moet zeggen en ik denk dat Emma precies het zelfde heeft. 'Ben ik zwanger?' fluistert ze. 'Ik zou voor de zekerheid nog een zwangerschap test halen, maar ik denk dat het 99,9% zeker is. Gefeliciteerd!' 'Bedankt' stottert ze. 'Fijne avond verder.' 'U ook.' De dokter hangt op. Een seconde zitten we allebei doodstil. Dan springt Emma op van bed en trekt snel haar schoenen aan. 'Ga je mee?' vraagt ze. 'Waarheen?' 'Zo'n test halen!' 'Ja, tuurlijk.' Ik heb mijn schoenen nog aan, dus we rennen naar beneden en zonder iets te zeggen lopen we naar buiten. We stappen in de auto en rijden naar de supermarkt. Ik blijf in de auto zitten omdat dat beter is. De hele wereld hoeft het niet meteen te weten. Emma rent bijna naar binnen en ze staat ook zo weer buiten. Ze springt in de auto en we rijden terug naar huis. 'Wat is er aan de hand?' vraagt Sophia als we de woonkamer binnen komen. 'Geen tijd!' roept Emma terwijl ze naar boven rent. Ik haal mijn schouders op en doe alsof ik van niks weer. Als Emma het straks wil vertellen, dan vertellen we het straks. Ik ren achter haar aan. Emma verdwijnt de badkamer in en een paar seconden later komt ze er weer uit. 'Nu moeten we twee minuten wachten' zegt ze. Ik knik. Emma ziet iemand de trap op komen en trekt me de badkamer in. 'Wat is er aan de hand, Emma?' vraagt Briana. 'Niks!' 'Kom op, Em. Vertel het! Ik maak me zorgen.' 'Niks aan de hand.' Die twee minuten lijken wel uren te duren en uiteindelijk zijn dan de twee minuten voorbij. 'En?' vraag ik. Het enige wat ik zie zijn twee streepjes. 'Positief' fluistert ze. 'Dus je bent zwanger?' vraag ik voorzichtig. Emma knikt.