It changed our lives N.H.

Dokter

P.O.V. Emma
Ik word wakker van een wekker. Ik voel kusjes op mijn wang. Mijn ogen doe ik open en ik zie Niall naast mij. 'Waar moet je heen?' vraag ik. 'Wij gaan naar de dokter.' 'Oh ja, hoe laat moeten we daar zijn?' 'Half tien.' Ik kijk op de wekker en zie dat het half 8 is. 'Het is nog zo vroeg!' 'Weet ik, maar we moeten een stukje rijden.'  Niall staat op en trekt me uit bed. 'Ik wil niet' jammer ik. 'En toch gaan we.' 'Oké dan.' Allebei kleden we ons om en lopen dan naar beneden. Er is helemaal niemand. Iedereen slaapt vast nog. Logisch op dit tijdstip. Ik ga op het aanrecht zitten en Niall maakt een broodje voor mij. Nu pas merk ik hoeveel honger ik heb. 'Heb ik gisteren het avond eten gemist?' 'Ja, je sliep en ik wilde je niet wakker maken.' 'Ah!' Niall geeft mij mijn broodje die ik snel op eet. Als Niall ook zijn broodje op heeft, trekken we onze schoenen aan en lopen naar buiten. We stappen in de auto en rijden naar de dokter.

'Mevrouw Brown?' Niall en ik staan op en lopen achter de dokter aan. We geven hem een hand en gaan dan zitten. 'Wat is het probleem?' vraagt de dokter vriendelijk. 'Ik ben de laatste tijd heel erg moe en heb erge hoofdpijn. Daarbij heb ik ook dat er elke keer zwarte vlekken voor mijn ogen komen.' 'Hoe lang is dat al zo?' 'Uhm, ongeveer drie weken.' De dokter typt wat in op de computer. 'Ik zou graag wat bloed bij je af willen nemen.' 'Oké.' De dokter neemt wat bloed bij mij af en verdwijnt dan de kamer uit. Nu weten we nog niks! Na een tijdje komt de dokter weer terug en gaat weer zitten. 'Ik snap dat het erg vervelend voor je is' begint hij. 'Ik zou willen dat ik je meer kon vertellen, maar dat kan ik niet. Ik zou denken aan een griepje, maar als je het al ongeveer drie weken hebt, denk ik dat er iets anders is. Ik zal jullie zo snel mogelijk bellen met de uitslag.' 'Oké, alvast bedankt' zegt Niall. Ik kan het niet helemaal bevatten. Als zelfs een dokter niet weet wat er met mij aan de hand is... We staan op en geven de dokter een hand. 'Houd zo veel mogelijk rust tot ik bel en tijd geen auto meer.' 'Komt helemaal goed.' We lopen naar buiten. Niall slaat zijn arm om me heen. 'Dit heeft niet echt geholpen' zeg ik. 'Waarom niet?' 'Zelfs die dokter weet niet wat er aan de hand is!' 'Oké, rustig. Hij heeft bloed afgenomen en er komt echt wel iets uit die uitslag wat de dokter niet zo met het blote oog kan zien.' 'Je hebt gelijk.' We stappen in de auto en rijden naar huis. 'Hoe ging het?' vraagt Harry als we op de bank gaan zitten. Hoe weet hij dat nou!? 'Op zich wel goed. Er is bloed geprikt en nu moeten we wachten op de uitslag.' Harry knikt alleen maar en zijn aandacht gaat weer naar de tv.