It changed our lives N.H.

Fans

Luke dropt Dylan af en rijd dan door naar mijn school. Ik staar wat voor me uit. Ik heb zo slecht geslapen vannacht. Ik kon echt alleen maar aan die jongen denken. 'Joehoe, aarde aan Emma.' Luke zwaait met zijn hand voor mijn ogen. 'Wat? Sorry, ik luisterde niet.' 'Dat merk ik. We zijn er.' 'Oh. Thanks voor de lift.' 'Graag gedaan.' Ik geef Luke een kus op zijn wang en stap uit. Claire en Caitlyn zie ik nergens. Ik loop naar mijn kluis en ruim er wat boeken in op. 'Jij moet ons iets vertellen.' Verschrikt draai ik me om en zie Caitlyn en Claire met hun armen over elkaar staan. Ik grinnik een beetje. 'Wat is er aan de hand?' Ik probeer serieus te blijven. Cage duwt haar telefoon in mijn hand. Dit is een foto van mij bij de Starbucks! Met die jongen. Ik kan wel uren naar die foto kijken. 'Waarom heb jij deze foto?' vraag ik. 'Hij staat overal op internet!' gilt Claire. 'Wat!? Waarom?' 'Je praat hier met Niall, Horan' zegt Caitlyn. Mijn mond zakt een beetje open. 'Grapje zeker?' Claire en Cate schudden hun hoofd. Dan valt alles op zijn plek. Zijn blonde haar, de zonnebril en de haast! 'Ik wist dit echt niet' zeg ik. 'Ik had echt niet door dat hij het was.' De meiden knikken. De bel gaat en dus lopen we naar de les. Ik voel mijn telefoon een aantal keer trillen. Ik wil kijken, maar dat gaat niet. Dan ben ik mijn telefoon de rest van de dag kwijt! Ik moet vanmiddag weer naar de Starbucks op precies dezelfde tijd! Ik moet hem gewoon nog een keer zien. Mijn telefoon gaat nog een keer. Nu trilt hij heel lang. Ik steek mijn hand op. 'Ja, mevrouw Brown?' 'Mag ik even naar het toilet?' 'Maar natuurlijk.' Ik sta op en loop het lokaal uit. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat Luke mij helemaal gespamt heeft. Snel bel ik hem. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik. 'Er staan hier een heleboel mensen voor de deur. Gillende meiden en ze roepen jou naam en Niall.' Shit! Dat zijn natuurlijk de fans uit de buurt die mij herkent hebben. 'Hoe veel zijn het er?' 'Heel veel.' 'Ik zou de politie maar bellen voor ze het huis afbreken. Ik leg alles uit, maar ik moet nu terug naar de les.' 'Oké, ik hoop dat je een goede verklaring hebt.' 'Komt goed.' Ik hang op en loop weer naar binnen. Als de bel gaat, ben ik de eerste die buiten staat. Ik meld me ziek en loop naar huis. Dit is echt bizar. Een foto en alles is veranderd. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het 13.00 uur. Nog 3 uur en dan moet ik weer bij de Starbucks zijn. Vanachter word mijn naam geroepen. Ik kijk om en zie een hele groep meiden staan. Ze beginnen te gillen. Ik begin te rennen. Zodra ik thuis ben, loop ik naar binnen en draai de deur op slot. 'Emma?' 'Ja!' Ik loop de woonkamer binnen en zie Luke op de bank zitten. Naast hem zit een man in pak. 'Ben jij Emma?' vraagt de man. Ik knik. 'Ik ben meneer Walker. Manager van Modest Management.' 'Aangenaam.' Ik schud de man de hand. 'Kan ik u ergens mee helpen?' vraag ik. 'Ik kom jou helpen. Je bent gespot met Niall en de fans hadden meteen door dat jij het was. Vanaf nu zal er iemand voor je deur staan om de fans op afstand te houden en er gaat ook iemand mee naar je school en je werk.' 'Waar is dat allemaal voor nodig?' 'Fans kunnen soms rare dingen doen. We willen natuurlijk dat jou niks overkomt.' 'Oké.' Volgens mij gaat dit wel een beetje ver, maar het is niet anders. 'Als je alleen naar buiten gaat, zorg dan dat je je gezicht een beetje bedekt hebt. Hier heb je mijn kaartje. Bel maar als er iets is.' 'Oké, bedankt.' Meneer Walker legt het kaartje op tafel en staat op. 'Ik spreek je vast nog wel' zegt hij tegen mij. Ik knik. We schudden elkaar de hand en dan loopt hij naar buiten. 'Uitleg graag' zegt Luke. 'Ik ben dus gespot met Niall Horan, die blonde van One Direction. Ik liep de Starbucks uit en hij botste tegen mij op. Toen is er een foto gemaakt en op internet gezet.' Ik kijk op de klok. Half drie al. 'Hoe laat is Dylan uit?' 'Zo, ik haal hem wel op.' Dan kan ik daarna meteen door naar de Starbucks. ' Is dat wel verstandig?' 'Ja, ik laat me echt niet opsluiten in mijn eigen huis.' Luke knikt begrijpend. 'Ik ga wel mee. Ik wil toch even naar buiten.' 'Oké, geef me vijf minuten.' Ik ren naar boven. Van Dylan pak ik een pet een en een bril. Soms heeft die op om er slimmer uit te zien. Ik zet de pet en de bril op en kijk in de spiegel. Niet echt onherkenbaar ofzo, maar ik zou er maar mee moeten leven. Ik vind het wel prima. Ik loop weer naar beneden. Ik pak mijn mobiel en de sleutels en loop dan samen met Luke naar buiten. Er staat echt helemaal niemand. Luke overdrijfde weer eens. We stappen in de auto en rijd naar de school van Dylan, die buiten al staat te wachten.