It changed our lives N.H.

Birmingham

Ik parkeer de auto en ren naar de deur toe. Ik bel haastig aan en Sophia doet open. 'Meis, wat is er aan de hand?' Ze slaat haar armen om mij heen en ik begin te huilen. 'Gossie, wat is er aan de hand?' 'Ik.. Mijn moeder... Kiezen' snik ik. 'Rustig, dan gaan we eerst naar binnen.' Sophia trekt me mee naar binnen en we gaan op de bank zitten. De jongens zijn nergens te bekennen. Sophia verdwijnt de keuken in en komt terug met ene glas water. Met trillende handen pak ik hem aan. Voorzichtig neem ik ene slokje. 'Wat is er aan de hand?' vraagt Briana die de kamer binnen komt lopen. Sophia haalt haar schouders op. Ik zet het glas neer op tafel. Briana komt bij ons op de bank zitten. 'Vertel' dringt Sophia aan. 'Ik kwam gisteren thuis en mijn broertje Dylan, had al meteen door dat er iets was. Hij vroeg er naar en ik kon niet tegen hem liegen dus ik vertelde het hem en ik had hem beloof het zo snel mogelijk tegen mijn ouders te vertellen en dat had ik gedaan. Ik vertelde het net tegen mijn oudste broer, Luke, en mijn ouders en Luke ving het echt super tof op! Hij was echt oprecht blij. Mijn vader was nogal in shock wat logisch is, maar die reactie van mijn moeder had ik nooit verwacht! Ze zei dat ik het moest laten weg halen en dat ik zou moeten kiezen tussen jullie of hun. Ik heb gezegd dat het niet eerlijk was en ben weggegaan. Zoiets kan je moeder toch niet van je vragen om het weg te laten halen?' Sophia en Briana knikken. De deurbel gaat. Briana staat op en loopt de kamer uit. 'Het komt wel goed. Je moeder draait wel bij' zegt Sophia en ze geeft me ene knuffel. Ik knik, maar weet dat het misschien wel niet zo is. Briana komt de kamer weer in met Luke! 'Wat doe jij hier?' vraag ik. 'Kom op, Em! Je kan er niet zomaar vandoor gaan.' 'Ik ben er niet vandoor.' 'Mam denkt daar heel anders over. Zij ziet jou boos weglopen als een antwoord op haar vraag en geloof me, mama is echt pissig!' 'Vertel mij wat!' 'Pap is trouwens blij voor je en is mam proberen aan het ompraten.' 'Werkt toch niet. Al heeft mam eenmaal een beslissing gemaakt, draait ze niet meer bij!' 'Dat weet ik, maar geef haar wat tijd. Het is niet zomaar iets!' 'Goh, denk je dat ik het makkelijk vind? Ik ben godverdomme zwanger! Ik heb niet eens ene huis of werk! Hoe moet ik in godsnaam een kind onderhouden?' 'Daar is echt wel ene oplossing voor.' 'Ja, dat is er voor alles!' Ik loop boos weg, alweer. Ik ren naar mijn auto en zo snel als ik kan rijd ik weg en hoop dat Luke niet achter mij aan komt. Ik heb geen idee waar ik heen kan. Naar Claire of Caitlyn is te makkelijk! Godverdomme, ik haat dit! Ik rijd door Londen heen. Ik heb geen idee waar ik heen kan. Mijn telefoon blijft trillen. Ik negeer het. Ik weet dat het niet eerlijk is tegen over de mensen die me willen helpen en het is al helemaal niet eerlijk tegenover Niall. Hij heeft het er misschien wel net zo moeilijk mee.

Na uren rijden heb ik nog steeds mijn telefoon niet opgenomen en volgens mij ben ik ook niet meer in Londen. Als ik ene restaurant zie, parkeer ik de auto en loop naar binnen. Ik bestel wat te eten en scroll ondertussen door de berichtjes heen. De meeste zijn van Luke. Niall zal het dus nog wel niet weten. Ik google het restaurant en zie dat ik in Birmingham ben. Dat is twee uur rijden vanaf Londen! Als ik mijn eten op heb, betaal ik en loop weer naar buiten. Net als ik wil gaan rijden belt Niall. Ik wil hem negeren, maar dat is niet eerlijk. Ik neem dan toch maar op. 'Waar ben je?' vraagt Niall. 'Onderweg naar huis.' 'Oké, ik spreek je zo dan.' 'Ja. Niall?' 'Ja?' 'Ik houd van je.' 'Ik ook van jou. Tot zo.' 'Bye.' Niall hangt op en ik rijd naar huis. Dat zo, duurt nog wel even.