Sessizce çekil odana. Bak karanlığa... Uzun uzun bak. Gördüğünü resmet önce gönlüne. İçinide karar gecenin karanlığında. Sus.. Dilinide karart. Görme. Duyma. Bilme... Ne görür insan karanlıkta? Karanlık!...
Ne bilir karanlıktan; Daha önce gördüklerini...
Ne duyar? Sessizliğini...
İnsan karanlığa bakarken baktığı şeyi değil, daha önce aydınlık oluşunu düşünür bilmeye çalışır. Bilir evvela. Bilmelide. Ya karanlığı bilmek nasıldır? Karanlık nedir? Karanlık ışın yokluğu değilmidir? Karanlık diye bir şey yoktur, o karanlıkta ışığın yokluğu vardır kâri...
Karanlıkta tuttuğun tenini... Karanlık içinde aydınlıktaki seni hayal edersin. Hep.. Hep yarını düşünürsün. Yarın daki seni... Yarındaki...
Ama bugün sen, dün hayal ettiğin kişisin. Sen bugün, dünün hayalindeki kul'sun. Bugününde dün gibi... Böyle giderse her günün, dün gibi. Nereye böyle dersin kendine.
Deriz ki kâri; Karanlıkta tuttuğun tenini, dün ki kulluğunla aydınlat, o tesettürde nur ol ki... Yarın; Rabbinin hayak ettiği kişi ola bil...
Unutma buğün ne kadar aydınlatırsan karanlığını, yarın kabrin bir o kadar aydınlanacaktır!
