Usulca Fısıldadı Zaman

Kimseden Korkmadım..

Bu neyin acısı kendimi bile tanıyamaz hale geldim,

Çökntülülerin,heyelanların içinde toprağa bulandım,

Bir tarafım feryat figan diğer tarafım yaşamaktan bile vaz geçmiş,

Aşk ne demek bilen varmı?

İki uçlu zehirli bir hançer gibi,

Tuttukça zehir kanıma işliyor acıyla kıvranarak öldürüyor,

Soluyor güneş tek ışığım da karanlığa gömülüyor,

Kala kaldım gölgelerin birbirine fısıldadığı ıssız sokaklarda,

Bilinmez uzaklar'dı asıl beni isyan ettiren beni aldatan,

Yine aldandım müptezel bir fırtınanın içinde buldum kendimi,

Yaptıklarının düşündüm bulamadım bir çaresini,

Zor bela umutuyorum her şeyi gidişlerinle kendimi avutarak,

Kalbimden çıkarmayı denedim olmadı..

Kalbimi çıkarmayı denedim bu sefer başardım,

Ama karşılığında geriye kalan tüm ömrümü feda ettim,

İnsan oğlu bir şey istiyorsa onu elde etmek için feda etmek zorundadır,

Tıpkı ağlayan insanların gözyaşlarını feda edip gülmek istedikleri gibi,

Bakıyorum aynadaki yansımaya bana gülümsüyor,

Oysaki ben kan revan yorgun düşmüş bir şekilde ağlıyorum,

Göz yaşlarımın panzehir misali içimde ki zehri atmasını bekliyorum,

Kendi kendimi kandırıyorum değil mi?

İçim ürperiyor yalnız başıma ayaz gecelerde,

Kendimden bile haberim yok meçhul durumdayım,

Kimseden tatmadım insanların bana yaşattıkları acıları,

Ben kimseden korkmadım insanlar dan korktuğum kadar..

Beyaz Gece