Halloween Love Story

4) Damn

Kabanata 4 - Damn

--- Kendrick's POV ---

It's been two years since I really had the real breakfast with my family.

I'm currently a third year student taking BS in Accountancy.

Yeah, I am the hardcore style learner. I aim for high grades not just because to impress everyone that I do well in school. I am part of the Merit Scholarship, the academic.

Kahit noong mga nakaraang bakasyon ay ginugugol ko ito para mag-aral.

Those exams last week gave me the realization.

I studied harder, all day and all night long.

Pagkatapos lahat ng problema sa campus, grades and requirements, I decided to take a break.

Pati utak ko at katawan ay sumusuko na rin. Kailan ko na rin munang magpahinga.

Napakasarap sa pakiramdam ang walang inaalala.

This house really feels like home. Kahit wala si Kuya at Papa sa mga oras na ito, Mama makes me happy. I missed my mother.

Nagsisisi ako na ngayon ko lang naisipang umuwi. I will balance everything, from now on.

"Good morning, Ma." I greeted the woman whom I really admire most.

Then, I saw her.

I sat at the opposite side of the table where she is sitting.

Nasuklay na ang mahabang buhok nito. Sa tingin ko ay hindi na masama ang pakiramdam ng babae. Maaliwalas na ang buong mukha nito.

Tinitigan ko ito saglit sa mga mata kaso umiwas ito, tila nahihiya.

"Oh, darling. All is set. Let's eat." She said.

Tanging tunog ng kutsara at tinidor ang naririnig. Walang umiimik.

Then, Mama broke the silence.

"Kendrick, this is Casey. Casey, this is my son Kendrick."

Ngumiti ang babae sa akin. Tumango lang ako at ipinagpatuloy ang masarap na pagkain.

Ilang segundo ang nakalipas at naisipan kong tignan ulit ang babae.

Mukhang hindi na ito komportable. Dahil ba ito sa akin?

Why am I acting seriously? Bakit hindi ko na lang sinuklian ang matamis na ngiti nito kanina at naging maayos ang lahat?

Why am I acting cool in front of this lady? Am I trying to impress her?

Damn, no way. Bulong ng aking isipan.

Ipinagpatuloy ko na lang ang aking pagkain.

"Condolence nga pala, Casey. I hope you're feeling okay na, iha."

"Yes Tita. Salamat." She smiled again.

"Sorry, I can't provide you girl's thing and stuff. You know, puro lalaki ang kasama ko." My mother laughs.

"No worries, Tita. I'll get my clothes later but ... "

There's a long pause and I wonder why.

To my surprise, my mother diverted her attention to me.

"Kendrick, pwede mo bang samahan si Casey sa bahay nila pagkatapos nating kumain?"

"Tita, okay lang po. I can go by myself." Sabi nito pero ang mga mata ay parang hindi umaayon sa mga binitawan nitong salita.