Kamelya

●2●

Ağlayarak kapıyı açtım ve sertçe çarptım. Kapıya sırtımı dayadım ve sürünerek yere oturdum. Bora muhtemelen müdüre bağırıyordur. Yani en son onun bağırışlarını duymuştum. Zaten hemen dışarıya fırlamıştım. Derin derin nefesler alırken ağlıyordum. Korktuğum başıma gelmişti. Gelen aile beni yanlarında istiyordu. Adam ne kadar itiraz etse de...
Hıçkırıklarım arasında nefes almaya çalışıyordum.
Bir şeyden çok korkarsak o başımıza gelirmiş. Doğruydu.

Kapı zorlandığında dik konuma gelip nefes aldım.

"Kamelya?"

"İyiyim. Merak etme." diye bağırdım ve burnumu çektim.

"Sence ben buna kanar mıyım?"

"Hayır." Hafifçe gülümsemiştim.

Kapıdan çekildim ve kapıyı açtım. Sinirli olduğu belliydi. Ama bunu gizlemekte iyiydi.

"Zombiye benziyorsun." dedi ve iç çekip beni kolları arasına aldı.
"Korkma. Bunun olacağını sende biliyordun. Hadi ağlamayı kes."

Dediğini yaptım ve ağlamayı kestim.
"Buradan gitmek istemiyorum."

Benden ayrılıp ellerini omuzlarıma koydu.
"Buradan kurtulunca çok mutlu ol tamam mı?"

Elini yanağıma koyup okşadı. Onun için mutlu olacaktım.

•●•●•●•●•●

6 sene sonra...

"Ya yemin ederim döveceğim seni!"

"Dene." dedim Sevda'ya.

İnleyip ayağını yere vurdu. "Tamam!" dedi dişlerinin arasından ve Devrim'e doğru yürümeye başladı.

3,2,1...

"Ya da ben vazgeçtim. Aa! Bak saat kaç olmuş ben eve gideyim. Annem benim ağzımı burnumu kırar gitmessem."

Kafamı salladım ve masadan kalktım. Hesaplar ondandı. O ödesin!

Evimize yakın bir cafedeydik. Sevda da bizim komşumuzdu. En yakın arkadaşım değildi ama yanımdaydı.
Eve kadar yürüdükten sonra ayrıldık.

Bugün cumartesiydi. En sevdiğim gün.  Kim sevmez ki.

Kapıyı çaldım ve beklemeye başladım. Annem kapıyı açıp beni gülümseyerek karşıladı.
"Hoşgeldin birtanem. Bende tam seni arayacaktım. Amcanlar geldi."