Μαθαίνοντας... τον έρωτα

1.Η πρώτη ματια

Γεια σας!
Αυτή η ιστορία είναι κάτι ιδιαίτερο για εμένα, γιατί πραγματικά νιώθω ότι μου την λένε οι ήρωες μου στο αφτί. Ελπίζω να αγαπήσετε και εσείς τους ήρωες αυτους όπως και εγω.
***

Domino-Jessie J

Το χέρι μου έχει πάρει φωτιά, καθώς η έμπνευση ρέει από μέσα μου με μανία. Δεν υπάρχει τίποτα, μόνο εγώ, το σημειωματάριο μου και οι ήρωες μου, που έρχονται στην ζωή κάτω από το στυλό μου.
Ξαφνικά μια αγκωνιά από την κολλητή μου με αποσπά αρκετά, ώστε να σηκώσω την ματιά μου και να αντικρίσω τον καθηγητή των Αγγλικών μου. Τον απίστευτα νέο, σέξι και με βλέμμα γεμάτο απορία καθηγητή των Αγγλικών μου να στέκεται από πάνω μου. Ένα χαμόγελό απλώνεται στο πρόσωπο μου σαν από ένστικτο.
«Μπορώ να μάθω Αφροδίτη τι είναι τόσο ενδιαφέρον, που σε κάνει να αδιαφορείς για το μάθημα; Σε κάνω να πλήττεις; » Λέει σταυρώνοντας τα χέρια και μειδιώντας κοιτώντας κάτω σε εμένα.
«Εσείς, να με κάνετε να πλήττω; Ποτέ! Απεναντίας, γράφω μία ιστορία και εσείς είστε η πηγή της έμπνευσής μου!» Του απαντάω όλο ειρωνεία και χαμόγελο κοιτώντας τον ευθεία στα μάτια.
Έκπληξη περνά από το πρόσωπό του, προφανώς από την ευθύτητα και την αυθάδεια μου. Το μειδίαμα που είχε προηγουμένως μεγαλώνει καθώς συνεχίσει να με κοιτάζει απευθείας στα μάτια.
«Ώστε έχουμε ανάμεσά μας μια επίδοξη συγγραφέα. Εφόσον η πηγή της έμπνευσής σου είναι ο τρόπος που διδάσκω δεν θα είχες πρόβλημα να μοιραστείς την ιστορία σου... Μεταφρασμένη στα αγγλικά, με όλη την τάξη.»
Ωωω και τώρα γελάμε, λέω από μέσα μου, καθώς γυρνάω το σημειωματάριο μου πέντε σελίδες πίσω.
«Δεν είπα ακριβώς αυτό, μα κανένα πρόβλημα.» Έχοντας ευκολία και ευφράδεια στα Αγγλικά, όντως δεν θα είναι πρόβλημα να το μεταφράσω, μόνο που αν ακούσουν όλη την ιστορία οι συμμαθητές μου.. ας πω απλά ότι θα είχαν κάτι να κουβεντιάζουν για αρκετό καιρό. Έχω αρκετό θάρρος για κάθε τι που γράφω, ώστε δεν έχω πρόβλημα να το πω και ας καώ. Παίρνω μια βαθειά ανάσα και ξεκινάω.
«Walking through the room I stare in to his pale blue eyes. A breathtaking smile spreads to his face as he catches sight of me. He comes near me and...» Το κουδούνι χτυπά πριν τελειώσω την πρώτη παράγραφο και ένα αίσθημα ανακούφισης απλώνεται μέσα μου.
Μαζεύω τα πράγματά μου καθώς η τάξη αδειάζει σταδιακά. Με το που κάνω να φύγω μαζί με την Άννα, την κολλητή μου, ο καθηγητής μου, κατά κόσμων Γιάννης με φωνάζει να μείνω. Αφού έχουμε μείνει μόνοι μας πλησιάζω στην έδρα και ρωτάω.
«Τι με θέλατε;»
«Έχεις μεγάλο θάρρος και θράσος μικρή! Δεν σου το είχα. » Λέει κοιτώντας με για μια ακόμα φορά στα μάτια. Συνήθως αυτό προκαλεί αμηχανία όμως δεν το βάζω τόσο εύκολα κάτω.
«Με φωνάξατε για να μου κάνετε κομπλιμέντα; Είμαι κολακευμένη!» Του λέω με άνεση.
«Δεν είναι κομπλιμέντα, είναι ο μόνος λόγος που δεν σου έριξα ωριαία. Όμως αν αυτό επαναληφτεί δεν θα είμαι τόσο επιεικής!» Λέει κάπως αυστηρά, αλλά όχι με κακία όπως θα έκαναν κάποιοι άλλοι.
«Έχετε δίκιο. Συγνώμη. Δεν πρόκειται να ξαναγράψω την ώρα που εσείς παραδίδεται!» Μπορεί το στόμα μου να λέει πολλά και να μην διστάζω, αλλά όταν κάνω ένα σφάλμα θα το παραδεχτώ και θα απολογηθώ για αυτό. Η στάση μου αυτή τον φέρνει προ εκπλήξεως, φαίνεται στην ματιά του.
«Πολύ καλά. Μόνο αυτό είχα να πω.» Μου νεύει πως μπορώ να φύγω. Ένα βήμα πριν βγω από την πόρτα ακούω το όνομά μου.
«Παρακαλώ;» Ρωτάω όλο περιέργεια, να δω τι είναι αυτό που θέλει να προσθέσει.
«Κάποια στιγμή θα ήθελα να διαβάσω αυτήν την ιστορία, να ανακαλύψω και πως ακριβώς σε έχω εμπνεύσει.» Λέει με ένα ραδιενεργό χαμόγελο και ένα βλέμμα που δεν μπορώ ακριβώς να ερμηνεύσω.
«Φυσικά! Αν και είναι ευνόητο, και μονάχα μια ματιά να σας ρίξει κάποιος ή να σας ακούσει να μιλάτε. Ο πρωταγωνιστής μου είναι ίδιος με εσάς.» Φεύγω πριν να προλάβει να απαντήσει αφήνοντας τον με ένα βλέμμα που έμοιαζε σοκαρισμένο, αλλά και κάτι άλλο...
Δεν έχω προλάβει να κάνω δύο βήματα μέσα στο προαύλιο, όταν με τραβάει σε μία άκρη η Άννα.
«Τι ήταν αυτό εκεί μέσα;» Απαιτεί να μάθει.
«Σχολείο;» Της απαντάω με τον σαρκασμό να στάζει απ' το στόμα μου.
«Χαχαχα! Πολύ αστείο!» Λέει ξινίζοντας τα μούτρα για μια στιγμή. «Λέγε τώρα!» Επιμένει.
«Τίποτα δεν ήταν! Απλά ήμουν εγώ. Με ξέρεις τώρα. Ποτέ δεν κρατάω το στόμα μου κλειστό.» Της απαντάω φυσικά.
«Ναι και μετά ξύπνησες! Μέχρι και οι πέτρες καταλάβανε ότι φλερτάρατε! Και δεν ξέρω και τι έγινε αφού φύγαμε όλοι!» Λέει ανεβοκατεβάζοντας όλο νόημα τα φρύδια της.
«Να σου πω ξανθιά, μαζέψου! Δεν ξέρεις τι λες. Ο άνθρωπος απλά δεν είναι σαν τους άλλους δράκουλες που έχουμε συνηθίσει και έχει χιούμορ και ευφυΐα, γι' αυτό και απαντάει αναλόγως! Σιγά μην φλέρταρε με εμένα! Για εκείνον θα είμαι μια μπέμπα.» Της απαντάω αμυντικά.
«Σιγά τον μεγάλο, που θα σε βλέπει και μπέμπα! Με το ζόρι είναι εικοσιπέντε. Δεν έχει μήνα που τα έκλεισε.» Μου αντιτίθεται.
«Και εσύ που το ξέρεις;» Την ρωτάω με ένα δολοφονικό βλέμμα. Εκείνη γελάει, με πιάνει από την μέση και μου λέει
«Έχω τις πηγές μου, αλλά δεν μπορώ να τις αποκαλύψω.» Το κουδούνι χτυπά και ξεκινάμε για την τάξη.
«Το θέμα δεν είναι λήξαν! Έχουμε να πούμε πολλά ακόμα.» Μου λέει την ώρα που ανεβαίνουμε την σκάλα.
«Καλά, καλά!» Λέω, ενώ από μέσα μου εύχομαι να το ξεχάσει.