Μαθαίνοντας... τον έρωτα

2. Η δευτερη σκεψη

All in my head-Tori Kelly

Μετά κόπων και βασάνων περνάνε και οι υπόλοιπες ώρες του σχολείου για την μέρα και βρίσκω τον εαυτό μου στο δρόμο για το σπίτι. Νομίζω πως αυτή η ώρα της μέρας είναι η αγαπημένη μου. Έχω τον χρόνο να ηρεμίσω, να βάλω τα ακουστικά μου και να χαθώ στην μουσική και στις σκέψεις μου. Γιατί και αν βρίσκομαι σε ένα γεμάτο λεωφορείο είναι η μόνη στιγμή που αισθάνομαι μόνη μου.
Ξαναπαίζοντας στο μυαλό μου όλα όσα διαδραματίστηκαν στην τάξη και αυτά που μου είπε η Άννα, συνειδητοποιώ πως ίσως να είχε δίκιο. Είχα παρασυρθεί, ξεχνώντας ουσιαστικά πως ο Γιάννης είναι καθηγητής μου και τον φλέρταρα, και όχι ιδιαίτερα διακριτικά. Εάν συνεχίσω έτσι θα φέρω μπελάδες και στους δύο μας. Όμως και εκείνος με φλέρταρε... Όχι! Είναι όλα μέσα στο κεφάλι μου! Αυτό πρέπει να λέω στον εαυτό μου.
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο παίρνω μια βαθειά ανάσα και καθαρίζω τις σκέψεις μου. Τότε ακούω την Αγάπη να με φωνάζει.
«Εϊ Αφροδίτη το απόγευμα λέμε να πάμε για καφέ στην Άγκυρα. Ψήνεσαι;» Λέει χαλαρά.
«Έλα! Θα μαζευτεί όλο το παρεάκι.» Επιμένει η Αυγή.
«Καλά, καλά! Μην βαράτε, θα έρθω! Τι ώρα;» τις ρωτάω μισογελώντας βλέποντας την Αυγή να χτυπάει παλαμάκια από την χαρά της.
«Κατά τις επτά λέμε. Πάρε και την Άννα να έρθει. Δεν έχει δικαιολογία, είναι Παρασκευή σήμερα!» Λέει η Ευελίνα.
«Οκ. Αλλά με τι θα πάμε;» Ρωτάω βολεύοντας τα ακουστικά στην τσάντα μου.
«Θα περάσει ο Νίκος με το αμάξι, να μας πάει.» Απαντά η Αγάπη, ενώ στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό.
«Έγινε μωρά μου. Τα λέμε!» Λέω καθώς χωρίζουνε οι δρόμοι μας, για να πάει η καθεμία σπίτι της.
Μπαίνοντας στο σπίτι με πλημυρίζουν ωραίες μυρωδιές από την κουζίνα, μαζί με το υπέροχο αίσθημα που σου φέρνει η ηρεμία του σπιτιού.
«Γεια σου μανούλα.» Λέω στην μαμά μου βρίσκοντάς την στην κουζίνα και της σκάω ένα φιλί στο μάγουλο.
«Καλός το κοριτσάκι μου. Πως ήταν η μέρα σου;» Με ρωτάει χαμογελώντας.
«Εσύ πως λες; Βαρετή. Στο σχολείο ήμουν.» Της απαντάω περιφερόμενη στην κουζίνα.
«Καλά, καλά! Άντε πήγαινε να αφήσεις τα πράγματα σου και έλα να φάμε.» Μου λέει χτυπώντας μου παιχνιδιάρικα τον πισινό.
Ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά, πετάω την τσάντα και τα κλειδιά μου στο κρεβάτι, ανοίγω των υπολογιστή μου και πάω πάλι κάτω.