Μαθαίνοντας... τον έρωτα

19. Και οι μέρες κυλούν

Καινούριο κεφάλαιο!! Ήταν καιρός να προχωρήσει ο χρονος!! Όμως ίσως να εμφανιστούν επιπλοκές!! Ελπίζω να σας αρέσει!!! Περιμένω εντυπώσεις, σκέψεις και ιδέες!!! Τι περιμένετε να δείτε στην συνέχεια???

***

Hideaway-Kiesza

Εκείνο το Σαββατιάτικο απόγευμα ήταν μονάχα η αρχή αυτών που ακολούθησαν. Σε κάθε ευκαιρία ο Γιάννης ερχόταν και με έπαιρνε για μικρές αποδράσεις. Κάθε τέτοια μέρα ανακάλυπτα και ένα καινούριο κομμάτι του χαρακτήρα του που σιγά, σιγά έφτασα να λατρεύω. Τις καθημερινές στο σχολείο το μόνο που καταφέρναμε ήταν κλεφτές ματιές και κωδικοποιημένες συζητήσεις, όμως όταν ήμασταν μόνοι μας ανταλλάσαμε μερικές, μικρές, μαγικές στιγμές πάθους.
Έχω δει κάτι να αλλάζει μέσα του, δεν ξέρω ακριβώς τι, όμως με κοιτάζει διαφορετικά από ότι στην αρχή. Ίσως να έχω αλλάξει και εγώ σε αυτό, γιατί τώρα πια δεν νιώθω μόνο αυτό το γαργαλιστικό αίσθημα στο στομάχι κάθε φορά που τον βλέπω, αλλά χτυπάει τρελά η καρδιά μου και νιώθω... δεν ξέρω πώς να το περιγράψω... σαν να φωτίζεται όλος μου ο κόσμος κάθε φορά που τον βλέπω. Έχω αρχίσει να τον εμπιστεύομαι σε διαφορετικά επίπεδα. Νομίζω πως αρχίζω να τον ερωτεύομαι πραγματικά και να καταλαβαίνω πως αυτό που μέχρι πριν έλεγα πριν έρωτα ήταν ένας απλός ενθουσιασμός.
Για όλους του υπόλοιπους οι μέρες αυτές δεν είναι τίποτα παρά η αναμονή για την πενταήμερη. Όλοι βρίσκονται στον πυρετό αυτής της εκδρομής, ίσως ακόμα και εγώ, μόνο που έχω κάποιους λόγους παραπάνω για αυτό.
«Σε δύο μέρες Θεσσαλονίκη!» Σχεδόν τσιρίζει στα ξαφνικά από δίπλα μου η Αγάπη.
«Ούτε καν. Τριάντα έξι ώρες και φύγαμε!» Λέει η Αυγή.
«Το ξέρω!» Τους απαντάω, με το πιο πλατύ χαμόγελό μου.
«Έφτιαξες βαλίτσα;» Με ρωτάει η Ευελίνα.
«Ναι. Μόνο το πράγματα της τελευταίας στιγμής μου μένουν. Εσείς;» Ρωτάω ενθουσιωδώς.
«Ναι ρε, εννοείται! Αλλά να σου πω, έχεις βάλει μέσα στην βαλίτσα σου τα ρούχα που σου ζήτησα;» Λέει η Αυγή.
«Ναι καλέ. Πρώτα, πρώτα.» Λέω σαρκαστικά.
«Έτσι μπράβο.» Λέει απειλητικά και γελάμε.
Για λίγη ώρα μιλάμε για όλες τις ετοιμασίες που έχουμε να κάνουμε και για το τι δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, μέχρι που βλέπουμε την Νεφέλη αποσβολωμένη στο κινητό της να μας πλησιάζει και να κάθεται δίπλα μας.
«Γεια σου ρε κοριτσάρα!» Της λέει η Αγάπη και την χαιρετάμε και εμείς.
«Γεια.» Μουρμουράει, ενώ τα δάχτυλα της παίρνουν φωτιά πάνω στην οθόνη και για πολύ ώρα δεν μας δίνει σημασία.
Γνωστή όπως είναι για την νευρικότητα και τις έντονες αντιδράσεις της, η Αυγή της αρπάζει το κινητό από τα χέρια και της λέει:
«Μας γράφεις μία ώρα! Με ποιόν μιλάς πια; Με τον γκόμενο;»
«Φέρ' το πίσω!» Φωνάζει η Νεφέλη και τα μάγουλα της γίνονται κατακόκκινα.
«Ρε έγινε σαν το παντζάρι!» Λέει η Ευελίνα γελώντας.
«Τι έγινε; Δεν θα πεις στα κορίτσια σου γιατί είσαι κολλημένη στο κινητό και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά;» Την ρωτάω σπρώχνοντας την ελαφρά στον ώμο.
«Να μωρέ...» Χαχανίζει «Δεν είναι τίποτα σοβαρό...» Λέει διστακτικά.
«Ωπ! Αυτά είναι τα καλύτερα! Για πες!» Λέει ενθουσιωδώς η Αγάπη.
Η Νεφέλη γελά ξανά αμήχανα καθώς την κοιτάμε όλες και αποφεύγοντας τα βλέμματα μας συνεχίζει.
«Θυμάστε εκείνο το βράδυ, στην χοροεσπερίδα, στο κλαμπ, που είχα γνωρίσει ένα παιδί;»
«Εννοείς το μανάρι, που φιλιόσασταν στην είσοδο;» Ρωτάει εμφατικά η Ευελίνα. Η Νεφέλη νεύει και γίνεται ακόμα πιο κόκκινη, ενώ εγώ παγώνω και προσπαθώ να το κρύψω.
«Τον λένε Πέτρο...» Ο φόβος μου επιβεβαιώνεται «... μετά από εκείνο το βράδυ ενδιαφέρθηκε και έψαξε να με βρει στο facebook. Για κάποιες μέρες μιλούσαμε εκεί και μετά αποφασίσαμε να βρεθούμε από κοντά. Και απλά το ένα έφερε το άλλο και ξέρετε...» Γελάμε «Τα έχουμε περίπου δύο εβδομάδες, αλλά δεν ξέρω πως θα πάει.»
Σηκώνει τα μάτια της και ψάχνει υποστήριξη στα δικά μου. Όσο και να φοβάμαι για εμένα και τον Γιάννη, να μην αποκαλυφθούμε μέσω αυτού του γεγονότος, η Νεφέλη είναι φίλη μου, την αγαπάω και θέλω τα καλύτερα για αυτήν. Και ίσως ο Πέτρος να είναι το καλύτερο για αυτήν. Οπότε κάνω αυτό που λέει η καρδιά μου πως είναι σωστό.
«Αυτό είναι υπέροχο!» Της λέω χαμογελώντας.
«Μπράβο ρε 'συ!» Της λέει και η Αυγή.
«Πότε θα μας τον γνωρίσεις;» Ρωτάει πειραχτικά η Αγάπη.
«Εμ... Δεν ξέρω. Ίσως μετά την εκδρομή.» Λέει εκείνη και έστω για λίγο καθησυχάζομαι. «Τώρα θα μου δώσεις το κινητό; Κανονίζουμε να έρθει να με πάρει σε λίγο, για να πάμε μια βόλτα, μια που δεν θα τον δω καθόλου τις επόμενες μέρες.» Ξεκινάει να λέει στην Αυγή που έχει το κινητό της και έπειτα σε όλες μας.
«Και γιατί δεν του λες να κάτσει μαζί μας για καφέ;» Ρωτάει η Αγάπη και για μια στιγμή κολλάω.
«Δεν θα ενοχλήσουμε καθόλου.» Προσθέτει η Ευελίνα ανεβοκατεβάζοντας τα φρύδια.
«Ρε κορίτσια...» Πάει να ξεφύγει η Νεφέλη και παρεμβαίνω.
«Αφήστε την ήσυχη.» Λέω υπερασπίζοντας την αρχικά και στην συνέχεια την πειράζω «Θα έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν οι δύο τους από το να κάθονται εδώ για καφέ μαζί μας.»
«Ρε Αφροδίτη!» Μου ρίχνει μια στο χέρι η Νεφέλη και μας κάνει να γελάσουμε.
Μετά από μια περίπου ώρα πειράγματος, γέλιου και ονειροπολήσεων για την επερχόμενη εκδρομή μας στην Θεσσαλονίκη, αποφασίζω πως είναι ώρα να αποχωρίσω.
«Εγώ λέω να την κάνω σιγά, σιγά.» Λέω στις άλλες. Όπως πάω να πληρώσω, καταλαβαίνω την Νεφέλη να με ακολουθεί.
«Τι έγινε καλό μου;» Την ρωτάω.
«Τίποτα ιδιαίτερο. Θα το πω και στις άλλες, αλλά ήθελα να σου πω να μην πεις τίποτα στα αγόρια ακόμα.» Μου λέει με το ήρεμο ύφος της.
«Φυσικά! Μπορείς να με εμπιστεύεσαι για το οτιδήποτε! Το ξέρεις αυτό!» Της λέω κοιτώντας την στα μάτια.
«Το ξέρω. Και εσύ το ίδιο! Ότι θες να μου πεις είμαι εδώ.» Μου λέει με απόλυτη ειλικρίνεια στο βλέμμα της.
«Είσαι αστέρι! Και κάποια στιγμή θα ήθελα να σου πω κάποια πράγματα.» Της λέω και πραγματικά σκέφτομαι, πως πρέπει να της πω για τον Γιάννη πριν το μάθει αλλιώς.
«Οκ. Όποτε θες.» Μου λέει.
Χαιρετιόμαστε και παίρνω το δρόμο για το σπίτι. Καθώς περπατάω, στέλνω μήνυμα στο Γιάννη ''Πρέπει να σου πω κάτι αύριο'' και για εκατομμυριοστή φορά προσεύχομαι όλα να πάνε καλά.

***
Αν σας αρέσει η ιστορία μου please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all!!! ❤❤❤

Ps: Έχω δύο πολύ καλές φίλες στην κοινότητα μας την angieee98, η οποία γράφει τα πιο υπέροχα ποιήματα που πραγματικά αγγίζουν την ψυχή σου αλλά και πολύ ωραίες αισθηματικές ιστορίες, και την DallasPopCorn που γράφει τα πιο υπέροχα θρίλερ και περιπέτειες!! Αν θέλετε ρίξτε μια ματιά την δουλειά τους και δεν θα το μετανιώσετε!!!