Μαθαίνοντας... τον έρωτα

15. Τηλέφωνο

Καινούριο κεφάλαιο !! Ξέρω πως εχω αργήσει να κάνω update και πραγματικά ζητάω συγγνώμη, όμως όπως εχω ξαναπεί είμαι τρίτη λυκείου και ο χρονος μου είναι πολυ περιορισμένος!! Ελπίζω να σας αρέσει η συνέχεια!!

***

Runnin'- Naughty Boy

«Με κοροϊδεύεις;» Στριγκλίζει η Άννα.
«Σσς! Με κούφανες.» Λέω απομακρύνοντας το ακουστικό από το αυτί μου.
«Έχουν γίνει όλα αυτά και μου τα λες τώρα; Από το τηλέφωνο;» Λέει υπερβολική όπως πάντα.
«Ήμουν λίγο απασχολημένη.» Ένα χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου καθώς θυμάμαι τα χθεσινά γεγονότα.
«Ναι. Ιδικά το στόμα σου.» Με πειράζει η Άννα.
«Σκάσε!» Της λέω κατεβαίνοντας από το πάνω μέρος της ντουλάπας μου.
«Δηλαδή τώρα τα έχετε;» Με ρωτάει περίεργα. Σταματάω εκεί που βρίσκομαι και το σκέφτομαι για μια στιγμή.
«Δεν ξέρω... Δεν πιστεύω πως θα μπορούσα να το πω αυτό ξεκάθαρα. Απλά είπαμε να κάνουμε μια προσπάθεια και όπου μας βγάλει.» Αφήνω τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι και αρχίζω να τα τακτοποιώ από την αρχή.
«Τι ακούγεται τόση ώρα; Τι κάνεις;» Με ρωτάει η Άννα όταν ακούει για μια ακόμα φορά τις κρεμάστρες να χτυπούν μεταξύ τους.
«Είμαι σε υπερδιέγερση και είπα να το χρησιμοποιήσω σε κάτι εποικοδομητικό. Οπότε καθάρισα το δωμάτιο μου και τώρα φτιάχνω την ντουλάπα μου.» Της εξηγώ καθώς βολεύω τα ρούχα μου ανά κατηγορίες.
«Α δεν πας καλά παιδί μου» Μου λέει γελώντας. «Άμα σε ξαναφιλήσει έλα να καθαρίσεις και το δικό μου δωμάτιο.»
«Άμα με ξαναφιλήσει... Θα φέρω τον κόσμο ανάποδα!» Λέω κοκκινίζοντας.
«Πότε θα τον ξαναδείς;»
«Λογικά αύριο στο σχολείο, που θα έχουμε και μάθημα.» Λέω απογοητευμένα.
«Πρώτων εσύ φταις που τελείωσε η κατάληψη και δεύτερον τι πάει να πει λογικά; Γιατί όχι σήμερα;» Λέει έχοντας πάρει φόρα.
«Λοιπόν όπως μου τα έθεσες και εσύ. Πρώτων...» Ανεβάζω την φωνή μου «... Εγώ ήμουν μόνο ο αγγελιοφόρος και αν δεν κάνω λάθος ο στόχος μας ήταν να ικανοποιηθούν τα αιτήματα μας.»
«Ναι, αλλά...» Πάει να πει η Άννα μα την διακόπτω.
«Δεύτερον. Λογικά πάει να πει σύμφωνα με την λογική. Και δεν θα τον δω σήμερα, γιατί δεν ήταν στο σχολείο το πρωί που μαζεύαμε οπότε και να ήθελα δεν θα μπορούσα να κανονίσω κάτι.» Λέω μην έχοντας ανάσα, μετά τον μονόλογο.
«Υπάρχει, ξέρεις, και αυτό το μαγικό πραγματάκι, που λέγεται κινητό. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να επικοινωνήσεις μαζί του, και δεν ξέρω να κανονίσεις συνάντηση.» Μου λέει ειρωνικά.
«Έλα ρε! Τι λες τώρα; Υπάρχει τέτοιο πράγμα;» Της απαντώ αναλόγως «Πώς περιμένεις να τον πάρω τηλέφωνο, αφού δεν έχω τον αριθμό του;»
«Δεν έχεις τον αριθμό του...» Παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Δεν μπορώ με εσένα. Με έχεις σκοτώσει με αυτά που κάνεις.»
«Εντάξει, αλλά...» Πάω να πω μα με διακόπτει.
«Αρνούμαι!» Αναφωνεί. Πάω να μιλήσω μα με κόβει ξανά «Αρνούμαι! Δεν σου μιλάω άλλο.» Μου κλείνει το τηλέφωνο σαν πεντάχρονο.
«Ναι, και εγώ σε αγαπάω.» Μουρμουράω στο κλειστό τηλέφωνο και το πετάω στο κρεβάτι.
Αφού τελειώνω με την ανακατάταξη της ντουλάπας μου, δεν βρίσκω τι να κάνω. Περιφέρομαι στο σπίτι ασκόπως και έτσι αποφασίζω να πάω για τρέξιμο. Ετοιμάζομαι ταχύτατα και φεύγω από το σπίτι. Περνάω από διάφορα δρομάκια μέχρι να βγω στον κεντρικό δρόμο. Είναι τόσο απελευθερωτικό να τρέχω ενώ έχω δυνατή μουσική στα ακουστικά μου και από την άλλη είναι ένας καταπληκτικός τρόπος για να έχω λιγότερες ενοχές για τις σοκολάτες που εξαφανίζω.
Λίγο πριν κλείσω τον κύκλο της διαδρομής μου, για να επιστρέψω σπίτι, καταλαβαίνω ένα αμάξι να περνά από δίπλα μου. Ξαφνικά κοκαλώνει, βάζει όπισθεν και σταματά δίπλα μου. Το παράθυρο κατεβαίνει και μένω άφωνη, είναι ο Γιάννης. Πώς γίνεται να τον βρίσκω πάντα μπροστά μου;
Βγάζω τα ακουστικά μου και τον ρωτάω λαχανιασμένη από το τρέξιμο «Τι κάνεις εδώ;»
«Πηγαίνω σε μια δουλειά. Εσύ τι κάνεις εδώ;» Με ρωτάει κοιτώντας με με διερευνητικό βλέμμα.
«Πλέκω» Λέω και με αυτό κερδίζω ένα μορφασμό. «Είπα να τρέξω λίγο. Ο δρόμο είναι κοντά στο σπίτι μου.» Του λέω επεξηγηματικά, μην θέλοντας να γίνομαι ενοχλητική με την ειρωνεία μου.
«Δεν ήξερα ότι τρέχεις.» Λέει σκεπτικός.
«Δεν ξέρεις πολλά πράγματα για εμένα.» Του απαντάω σκύβοντας και ακουμπώντας στο παράθυρο του οδηγού.
«Όντως.» Πλησιάζει το πρόσωπό του στο δικό μου, τόσο που να νιώθω την ανάσα του και εκείνος την δική μου. «Θα ήθελα να το αλλάξω αυτό.» Λέει. Τα χείλη του σχεδόν χαϊδεύουν τα δικά μου και η καρδιά μου χτυπά σε τρελό ρυθμό, όχι λόγο του τρεξίματος.
«Και πως προτείνεις να γίνει αυτό;» Τον ρωτάω συνεχίζοντας το αισθησιακό μας παιχνίδι.
«Για αρχή τι θα έλεγες να μου δώσεις τον αριθμό σου;» Για μια στιγμή το βλέμμα του σκανάρει τον δρόμο και έπειτα επιστρέφει στο δικό μου.
«Να το σκεφτώ λίγο...» Λέω και σουφρώνω να χείλια μου. Τότε με πιάνει από τον λαιμό και με φιλάει, κάνοντας με να χάσω το μυαλό μου. Απομακρύνεται και με ρωτάει
«Το σκέφτηκες;» Όταν κάνω μια στιγμή παραπάνω να απαντήσω, ένα αυτάρεσκο χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του.
«Δώσε μου το κινητό σου.» Μου το δίνει και αφού του γράφω τον αριθμό μου, κάνω μια κλήση για να έχω και εγώ τον αριθμό του. «Ορίστε.» Του δίνω πίσω το κινητό του.
«Πρέπει να φύγω, αλλά θα σε πάρω το βράδυ.» Μου λέει.
«Θα με πάρεις το βράδυ έ;» Λέω όλο υπονοούμενο και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου.
«Έχεις πολύ βρόμικο μυαλό!» Μου λέει μα γελάει και εκείνος.
«Πάντα!» Του λέω. Τον χαιρετάω και συνεχίζω την πορεία μου. Καθώς φεύγει, γυρνάω και κοιτώ την λευκή BMW του να εξαφανίζεται στο δρόμο.

***
Λοιπών τι περιμένετε στην συνέχεια?? Τι σας αρέσει και τι όχι?? Περιμένω τις γνώμες σας!!

Αν σας αρέσει ιστορία μου please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all!!! ❤