Μαθαίνοντας... τον έρωτα

13. Κατάληψη (Part 2) Σκέψεις

Καινούριο κεφάλαιο!! Οι σκέψεις δεν σταματούν ποτέ!!! Ελπίζω να σας αρέσει!! Περιμένω τις γνώμες σας!!!

***

Two pieces-Demi Lovato

Κάθομαι μόνη στο μπαλκόνι και ρεμβάζω την ανατολή, έχοντας αγκαλιά τα γόνατά μου. Δεν κατάφερα να κοιμηθώ απόψε, και ίσως να φταίει αυτό ή ίσως η συναισθηματική μου φόρτιση, μα η μαγεία του φυσικού αυτού θαύματος που διαδραματίζεται μπροστά μου με φέρνει στα πρόθυρα των δακρύων.
«Τι κάνεις τόσες ώρες έξω μόνη σου; Δεν έχεις παγώσει;» Λέει η Νεφέλη καθώς έρχεται και κάθεται δίπλα μου.
«Σκέφτομαι!» Της λέω κάπως μελαγχολικά.
«Γι' αυτό μυρίζει καμένο;» Λέει και γελά. Χαμογελώ χωρίς ενέργεια και το χαμόγελο δεν φτάνει στα μάτια μου. «Και τι σκέφτεσαι τόσο σοβαρά;» Λέει στρίβοντας και ανάβοντας ένα τσιγάρο.
«Κάποια λάθη που έκανα πρόσφατα.» Της λέω βγάζοντας έναν αναστεναγμό.
«Άμα είσαι έτσι για μαθηματικά θα σε σκοτώσω!» Λέει σχεδόν γελώντας. Γυρνάω και την κοιτάω με μισό μάτι.
«Για πόσο τρελή με περνάς;» Πριν προλάβει να απαντήσει την διακόπτω. «Άσε! Μην το απαντήσεις αυτό!» Της λέω και γελάει.
«Σοβαρά τώρα! Τι έγινε; Από εχθές σε βλέπω κάπως...» Με κοιτά με ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον, και αυτό με κάνει να θέλω να της ανοιχτώ. Έως ένα σημείο τουλάχιστον.
«Είναι αυτός ο τύπος...» Ξεκινάω μα με διακόπτει.
«Για άντρα είσαι έτσι; Παρ' τα μην στα χρωστάω!» Κάνει την γνωστή χειρονομία.
«Θες να σου πω τελικά ή όχι;» Λέω λίγο νευριασμένη. Μου νεύει ''ναι'' και συνεχίζω. «Λοιπόν είναι αυτός ο τύπος, όπως έλεγα, που από όταν γνωριστήκαμε υπήρχε μια χημεία μεταξύ μας.»
«Ονοματάκι δεν έχει αυτός ο τύπος;» Με διακόπτει για μία ακόμα φορά η Νεφέλη.
«Όχι! Δεν έχει. Τον αφήσανε αβάπτιστο. Εντάξει;» Την κοιτάω ειρωνικά.
«Γουστάρω! Ο mr. Anonymous!» Τραβάει μια τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο της και το πετάει.
«Και τις προάλλες έπαιξε μια μικρή φάση.»
«Ωωω!!!» Ζητωκραυγάζει η Νεφέλη, μα την αγνοώ και συνεχίζω.
«Όταν έπεσε πάνω μας κάποιος σε εκείνη την φάση, εκείνος αντέδρασε λίγο ''Σκατά! Τι έκανα;'' Και εγώ νευρίασα.» Της εξηγώ.
«Και καλά έκανες! Ποιος νομίζει πως είμαι ο μαλάκας;» Λέει με πάθος.
«Τέλος πάντων Μετά για μέρες προσπαθούσε να με προσεγγίσει και να μου μιλήσει, μα τον απέφευγα. Και εχθές με έκανε να τον ακούσω, με τον δικό του μοναδικό τρόπο.» Κοκκινίζω και μόνο στην ανάμνηση.
«Αυτά είναι!« Λέει κρυφογελώντας, καθώς βλέπει την αντίδραση μου.
«Ναι... Και το θέμα είναι πως ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη για τον τρόπο του εκείνο το βράδυ, Όμως όπως το διατύπωσε, εγώ νόμιζα πως ζητούσε συγνώμη για το φιλί και νευρίασα πιο πολύ. Και μετά με φίλησε πάλι και με έκανε να καταλάβω.» Λέω σκυθρωπιάζοντας.
«Και τώρα;» Με ρωτάει η Νεφέλη κοιτώντας με κατάματα. Παρατηρώ πως τα καστανά της μάτια έχουν λεπτές γραμμές μελί σε κάποια σημεία. Κοιτάζω ξανά τον ουρανό και αναστενάζω.
«Αυτό είναι το θέμα μου. Το τώρα. Δεν θέλω να το αφήσω να διαλυθεί αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ανάμεσα μας. Όμως τι κάνω; Πάω και του λέω ''Οκ σε συγχωρώ, έλα να τα φτιάξουμε κανονικά''; Δεν πάει έτσι!» Λέω απογοητευμένα.
«Γιατί όχι;» Την κοιτάω περίεργα. «Εντάξει, όχι ακριβώς όπως το διατύπωσες τώρα, αλλά παρόμοια. Και μην μου πεις ότι δεν μπορείς να βρεις τα λόγια, γιατί όλη μέρα γράφεις σε εκείνη την ατζέντα. » Μου λέει πισματικά.
«Δεν... Είμαι άσχετη στον τομέα των σχέσεων. Ποτέ δεν είχα κάτι σοβαρό και φοβάμαι μην τα κάνω σκατά!» Λέω παίζοντας νευρικά με τα δαχτυλίδια μου.
«Να σου πω ένα μυστικό;» Γνέφω. «Αν δεν τα κάνεις και λίγο σκατά δεν μαθαίνεις!» Λέει πιάνοντας με αγκαλιά από τους ώμους και γέρνω πάνω της. «Τώρα πάμε μέσα γιατί θα γίνουμε κασάτες!» Γελάει και με τραβάει να περάσουμε πάλι μέσα από το παράθυρο.
Η τάξη που είχαμε φτιάξει σαν υπνοδωμάτιο, ο Θεός να το κάνει, με το που μπαίνουμε μέσα βλέπω πως είναι άδειο.
«Που είναι τα μικρά;» Την ρωτάω.
«Άλλα πήγαν σπίτι τους και άλλα είναι στο δίπλα δωμάτιο και παίζουν χαρτιά. Νομίζουν ότι άμα μείνουν ξύπνια όλο το βράδυ θα είναι μάγκες!» Γελάμε και οι δύο. «Και πριν ρωτήσεις, οι δικοί μας τώρα φύγανε. Πάνε να κάνουν κανένα μπάνιο και να μας φέρουν τίποτα.»
«Οκ.» Λέω νιώθοντας την κούραση των τελευταίων δύο ημερών να με καταβάλει. Πρέπει να το παρατηρεί και η Νεφέλη, γιατί μου λέει:
«Ξάπλωσε να ξεκουραστείς. Ξέχασε τα όλα για λίγο. Χιάζεσαι δυνάμεις. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις και το υπέροχο μωβ πάπλωμα μου.» Λέει ελαφρύνοντας την ατμόσφαιρα.
«Σ' αγαπάω!» Της φωνάζω πριν ξαπλώσω στα θρανία και σκεπαστώ.
Αν και δεν το περιμένω, χαλαρώνω πραγματικά και το μυαλό μου παραμένει κενό. Έτσι παραδίνομαι στην αγκαλιά του μορφέα και το τελευταίο πράγμα που ακούω μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είναι η Νεφέλη να λέει σε κάποιον:
«Όπως είσαι φεύγεις και τον σκασμό! Όλο το βράδυ ήταν ξύπνια.»

Αν σας αρέσει η ιστορία μου please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all!!! ❤