Μαθαίνοντας... τον έρωτα

16. Λεπτομέριες

Νεο κεφάλαιο!! Οι λεπτομέριες στην ζωη ειναι αυτές που κάνουν την διαφορά!!! Ελπιζω να σας αρέσει!! Ευχαριστώ για την υπομονή σας!! Θα προσπαθήσω το επόμενο κεφάλαιο να ανέβει πιο γρήγορα!!

***

Ain't nobody-Felix Jaehn

Ενώ είμαι αφοσιωμένη στα μαθήματα μου, ακούγεται ο ήχος μηνύματος του κινητού μου. Εκτινάσσομαι από το χαλί που κάθομαι, πηδάω πάνω από τον καναπέ και ουσιαστικά πέφτω πάνω στο τραπέζι που βρίσκεται το κινητό μου. Περιμένω να δω στο όνομα αποστολέα ''Γιάννης'' και απογοητεύομαι οικτρά, όταν αντί για αυτό αντικρίζω το όνομα της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας που χρησιμοποιώ.
«Ποιος είναι και πετάχτηκες έτσι;» Με ρωτάει η μαμά μου.
Αναστενάζω και πέφτω προς τα πίσω στον καναπέ, έτσι που το κεφάλι μου κρέμεται από την άκρη του καθίσματος του καναπέ και τα πόδια μου βρίσκονται στον αέρα. «Τι; Ε... Κανένας. Ειδοποίηση πως μου λήγει το ίντερνετ μου ήρθε.» Λέω κάπως αποσπασμένη και απογοητευμένη πετώντας το κινητό δίπλα μου.
«Και περίμενες να σου στείλει κάποιος συγκεκομμένος; Γι' αυτό απογοητεύτηκες;
» Με ρωτάει όλο υπονοούμενο.
«Μαμά σου έχω πει πως έχεις πολύ μεγάλη φαντασία;» Της λέω ενώ κατεβαίνω από τον καναπέ και πάω να μαζέψω τα πράγματά μου και καταφέρνω όπως πάντα να έχω μια αγκαλιά βιβλία στα χέρια και ένα στυλό στο στόμα.
«Λέγε ότι θες! Σε εγώ γεννήσει εγώ. Κυριολεκτικά!» Μου λέει γελώντας.
Τότε της απαντάω «Ναι μαμά, εσύ τα ξέρεις όλα!» , αλλά με το στυλό στο στόμα καταλήγω να ακούγομαι κάπως «αι χαχά εχυ χα κχερειχ οα!»
Με το που φτάνω στο δωμάτιο μου φωνάζει από το σαλόνι «Κάποιος Γιάννης μόλις σου έστειλε μήνυμα!» Ακούω το γέλιο στην φωνή της.
Όλα τα πράγματα βρίσκονται στο πάτωμα αυτοστιγμής και φεύγω τρέχοντας για κάτω. Όταν κατεβαίνω τα σκαλιά προσπαθώ να κάνω πως δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, με παταγώδη αποτυχία αφού είμαι λαχανιασμένη και σε υπερένταση.
«Ποιος είναι αυτός ο Γιάννης;» Με ρωτάει περίεργη.
«Ένας φίλος μου.» Λέω ενώ ψάχνω το κινητό μου.
«Στον καναπέ.» Μου λέει και μου το δείχνει. «Και πως δεν τον ξέρω;» Συνεχίζει την ανεξιχνίαση του μυστηρίου.
«Γιατί; Ξέρεις όλους τους φίλους μου;» Υπεκφεύγω.
«Όχι όλους, αλλά τους περισσότερους.» Μου απαντά.
«Στα λόγια μου έρχεσαι.» Της λέω και πάω προς την σκάλα. «Εμ... Λέω να πάω πάνω.»
«Ξέρεις πως πάντα μπορείς να μου μιλάς ια οτιδήποτε, έτσι;» Μου λέει σοβαρά τώρα.
«Ναι μαμά! Όταν θα έχω κάτι να σου πω θα στο πω.» Της λέω για να ηρεμίσω και φεύγω και πάλι για το δωμάτιο μου.
Ξεκλειδώνω το κινητό μου και πατάω ανάγνωση μηνύματος, ενώ τα χέρια μου τρέμουν από την υπερένταση και στο στομάχι μου νοιώθω να χορεύουν πεταλούδες.
''Γεια σου μικρή μου'' Γράφει στο μήνυμα.
''Γεια!!!'' Είναι το μόνο πράγμα που βρίσκω να απαντήσω, ενώ το βλέμμα μου περνάει ξανά και ξανά πάνω από το μήνυμα του. Είμαι η μικρή του. Και μόνο η ιδέα με τρελαίνει. Όσο περιμένω την απάντηση του, για να ηρεμίσω την νευρικότητα μου, βάζω να ακούσω μουσική.
''Τι κάνεις;'' Πετάγεται η απάντηση του στην οθόνη μου.
''Ακούω μουσική! Εσύ;'' Απαντάω με μια καθυστέρηση, γιατί κάτι σε αυτές τις απαντήσεις μου φαίνεται γελοίο. Είναι σαν να μιλούν μικρά παιδιά.
''Σε σκέφτομαι'' Απαντά αμέσως και με τις δύο αυτές λεξούλες αρχίζει η καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Δεν βρίσκω τι να απαντήσω. Αν πω πως τον σκέφτομαι και εγώ, ίσως να ακουστεί κάπως παθητικό. Για καλή ου τύχη συνεχίζει. ''Σκέφτομαι αυτό που είπες πριν. Πως δεν ξέρω πολλά πράγματα για εσένα'' και συμπληρώνει ''Θέλω να σε μάθω''
''Θα μπορούσα να πω και εγώ το ίδιο! Ξέρω ελάχιστα πράγματα για εσένα!'' Του απαντάω, γιατί είναι η αλήθεια.
''Τι θες να μάθεις;'' Μου απαντά αμέσως.
Για μια στιγμή το σκέφτομαι. Αν είναι να τον μάθω θα πρέπει να ξεκινήσω από τα βασικά, τα μικρά και τα ασήμαντα, γιατί όλα αυτά είναι που καθορίζουν τον χαρακτήρα κάποιου.
''Από που είσαι;'' Ρωτάω αρχικά.
''Μεγάλωσα στην Κρήτη, όμως έχω περάσει και κάποια χρόνια μου στο Λονδίνο''
''Αλήθεια; Πως και έτσι;'' Ρωτάω όλο περιέργεια, μιας και είναι όνειρό μου να βρεθώ κάποια στιγμή στο Λονδίνο.
''Είναι η μητέρα μου από εκεί'' Απαντά και αμέσως στέλνει ερώτηση. ''Εκτός από να γράφεις, να τρέχεις και να οργανώνεις καταλήψεις, τι άλλο κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;'' Η ερώτησή του με κάνει να γελάσω.
''Μου αρέσει να χορεύω, να κάνω βόλτες με μηχανές, να βλέπω ταινίες και ένα τρισεκατομμύριο άλλα πράγματα που δεν μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή!!! Εσύ τι κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;''
''Έτσι εε; Εμένα μου αρέσει να μου αρέσει να κάνω ταξίδια, να παίζω paintball και να βλέπω ταινίες, δεν είμαι εξωγήινος'' Στο τέλος βάζει μια φατσούλα εξωγήινου, με το που το βλέπω γελάω.
Σιγά, σιγά νιώθω πιο άνετα καθώς μιλάμε και τον ρωτάω χωρίς να το πολυσκέφτομαι. Μιλάμε για ώρες και μαθαίνουμε πράγματα, που δεν είχαμε ιδέα ο ένας για τον άλλο. Πράγματα μικρά, που ίσως κάποιος να τα έλεγε ανούσια. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτά τα 'ανούσια', όπως ποια είναι η αγαπημένη του ταινία ή ότι λατρεύει την θάλασσα, με κάνουν να δω άλλες πλευρές του και αυτό που ανακαλύπτω μου αρέσει και με κάνει να πιστεύω πως δικαίως ακολουθώ αυτό που νοιώθω για τον Γιάννη.
Όταν η ώρα πάει δύο, λέμε καληνύχτα και πάω για ύπνο με ένα χαμόγελο από το ένα αυτί μέχρι το άλλο.

***

Αν σας αρέσει ιστορία μου please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all!!! ❤