Μαθαίνοντας... τον έρωτα

22. Πενταήμερη: Η πρώτη βραδιά

Καινούριο κεφάλαιο!! Ας πω απλά πως γράφοντας αυτό το κεφάλαιο ένοιωσα πως ήμουν μέρος της ιστορίας!! Ελπιζω να σας αρέσει!! ❤❤❤

***

Army-Elle Gouding

Τα δάκρυα μου τρέχουν καυτά πάνω στα μάγουλα μου, καθώς περιγράφω τις τελευταίες δύο μέρες στην Άννα και τις ξανά θυμάμαι. Τα δάκρυα αυτά είναι περισσότερο δάκρυα θυμού παρά στεναχώριας.
«Έλα ρε 'συ. Μην σκας για αυτόν! Δεν αξίζει.» Μου λέει η Άννα.
«Το ξέρω, αλλά... Δεν μπορώ! Από την μια με εξοργίζει με αυτά που κάνει τώρα, όμως από την άλλη έχω δει κομμάτια του, που με κάνουν να αισθάνομαι υπέροχα. Δεν ξέρω τι να κάνω.» Της λέω ψάχνοντας απελπισμένα μια φιλική συμβουλή.
«Ξέρεις τι να κάνεις; Να γίνεις μια κούκλα, να τον ξεχάσεις για απόψε και απλά να περάσεις καλά.» Μου λέει σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.
«Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.» Μουρμουράω.
«Έλα, προχώρα! Δεν έχουμε χρόνο για λίπες.» Μου λέει και με τραβάει από το κρεβάτι.
Δυσανασχετώντας σηκώνομαι και πάω να κάνω ένα μπάνιο. Μέχρι να βγω, το δωμάτιο έχει γεμίσει κόσμο.
«Τι κάνετε όλες εδώ;» Ρωτάω και η Αγάπη, η Ευελίνα, η Αυγή, η Νεφέλη, η Μίνα και η Έλλη γυρνούν και με κοιτούν.
«Ακούσαμε ότι υπάρχει στιλιστικό SOS.» Λέει η Ευελίνα.
«Με λίγα λόγια δηλαδή, ότι δεν έπαιρνες τα πόδια σου, να ετοιμαστείς.» Λέει η Αυγή με τον συνήθη ''γλυκύτατο'' τρόπο της.
«Απλά δεν έχω και πολύ όρεξη. Ίσως να κάτσω μέσα.» Τους λέω.
«Τι λες ρε;» Αναφωνεί η Νεφέλη.
«Δεν ήρθαμε Θεσσαλονίκη για να κάτσουμε μέσα!» Προσθέτει η Μίνα.
«Καλά! Καλά! Μην βαράτε.» Τους λέω.
«Άμα χρειαστεί θα το κάνουμε και αυτό.» Λέει γελώντας η Έλλη.
«Έλα να δε ετοιμάσουμε.» Λέει η Άννα.
«Και μούμια να ήμουν, δεν θα χρειαζόμουν εφτά άτομα για να με φτιάξουν.» Λέω κωμικά.
«Καλά κάτσε εσύ να σε φτιάξουμε και αρχίζει τις εξυπνάδες σου μετά.» Μου λέει η Αγάπη.
Αμέσως ξεκινά ένας πανικός μέσα στο δωμάτιο. Η Ευελίνα, η Αγάπη και η Αυγή κάνουν ανάστατη την βαλίτσα μου, για να βρουν τι θα βάλω. Η Αγάπη και η Μίνα με βάζουν κάτω και αρχίζουν να μου φτιάχνουν τα μαλλιά, ενώ η Νεφέλη και η Έλλη αναλαμβάνουν το μακιγιάζ. Όταν πια τελειώνουν θέλω και πάλι να βάλω τα κλάματα, όμως αυτή την φορά από χαρά.
Μισή ώρα αργότερα αναχωρούμε για τα λαδάδικα. Κάνω ότι μπορώ, για να αγνοήσω τον Γιάννη, όμως είναι πολύ δύσκολο, όταν όποτε και να τον κοιτάξω με κοιτάει ήδη και σαν να θέλει να μου μιλήσει. Φτάνοντας σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί, χωριζόμαστε σε δύο μεγάλες παρέες και για καλή μου τύχη ο Γιάννης κάθεται στο άλλο τραπέζι. Όλως παραδόξως το βράδυ κυλάει υπέροχα, πίνοντας γλυκό κρασί και κάνοντας αστεία.
Γυρνάμε στο ξενοδοχείο τραγουδώντας και γελώντας. Χωριζόμαστε μόνο για λίγο, ίσα να πάμε στα δωμάτια μας και να αλλάξουμε. Έπειτα μαζευόμαστε στο δωμάτιο της Αγάπης και του Μάκη, με μόνες απουσίες τρία-τέσσερα άτομα που έτσι και αλλιώς δεν εντάσσονται στην παρέα.
«Ωραίες πιτζάμες! Οι υπόλοιπες που πήγαν;» Ρωτάει ειρωνικά ο Μάκης κοιτάζοντας το baby doll μου.
«Εκεί που πήγε και το μυαλό σου.» Του λέω ενώ τον σπρώχνω και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο.
Το γέλιο ξεχύνεται άπλετο μέσα στον μικρό αυτό χώρο και συνεχώς προσπαθούμε να θυμόμαστε πως πρέπει να κάνουμε ησυχία. Όταν ο Johny Walker μπαίνει στο παιχνίδι, τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα. Όλοι είμαστε λίγο ζαλισμένοι ή κάτι παραπάνω και δεν μπορούμε να σταματήσουμε να γελάμε.
Η Ευελίνα και η Αυγή βγαίνουν στο μπαλκόνι και τις βλέπω να γελάνε. Όταν πλησιάζω βλέπω πως μιλούν με δύο τύπους που έχουν μείνει με το αμάξι από κάτω.
«Ε! Ψιτ! Θέλετε βοήθεια;» Φωνάζει η Ευελίνα χαχανίζοντας και καταλαβαίνω πως έχει μεθύσει για τα καλά.
«Ναι αλλά δεν βλέπω να κατεβαίνετε!» Λέει ο ένας τους.
«Για εσένα δεν πρόκειται!» Απαντάει η Ευελίνα και αυτό κάνει την Αυγή να γελάσει και να μπει πάλι μέσα.
«Για αυτόν;» Ρωτάει ξανά ο τύπος από κάτω δείχνοντας τον φίλο του.
«Για αυτόν κάτι γίνεται.» Λέει η Ευελίνα ακουμπώντας στο κάγκελο και καταλαβαίνω πως είναι ώρα να την μαζέψω.
Βγαίνω, λοιπών έξω και της λέω :«Έλα μέσα.» Και την τραβάω ελαφρά.
Ακούω ένα σφύριγμα. «Εσύ μαναράκι θα κατέβεις;» Ρωτάει ο ίδιος γλοιώδης τύπος.
«Συνέχισε να ονειρεύεσαι.» Του λέω και μπαίνουμε μέσα.
Η Ευελίνα με κοιτά με το θολό της πλέων βλέμμα και αφού με περιεργάζεται λίγο μου λέει :« Για να είσαι τόσο σοβαρή είσαι πολύ νηφάλια. Πιες.» Μου δίνει ένα ποτήρι με ουίσκι. Εγώ απλά γελάω και το παίρνω. Δεν έχει δίκιο, το ποτό με έχει επηρεάσει περισσότερο από όσο το αφήνω να φανεί, όμως συνεχίζω να πίνω.
Όταν το ποτό με έχε χτυπήσει για τα καλά, αρχίζω να χοροπηδάω στο ένα κρεβάτι, μέχρι που δεν αντέχω άλλο και κάθομαι. Τότε, όταν έχω πια ησυχάσει και η ενέργεια μου έχει χαθεί, σκέψεις αρχίζουν να πλημυρίζουν το μυαλό μου. Σκέψεις για ένα συγκεκριμένο άτομο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να νευριάσω. Ξαφνικά σηκώνομαι και πάω προς την πόρτα.
«Πού πας;» Με ρωτάει η Άννα πιάνοντας με από το χέρι για να με σταματήσει.
«Για ύπνο.» Της λέω.
«Μα είναι μόνο τρις η ώρα.» Μου λέει εκείνη.
«Έχω να κάνω κάποια πραγματάκια πρώτα.» Της λέω και μέσα στην θολούρα της απλά συμφωνεί και με αφήνει. Οι υπόλοιποι βρισκόμενοι στην ίδια κατάσταση, δεν προσέχουν καν πως φεύγω.
Προχωρώ στον διάδρομο, κάνοντας οχτάρια, φτάνω στην σκάλα και πάω στον πάνω όροφο. Βρίσκω το δωμάτιο 407, που ξέρω πως είναι του Γιάννη και χτυπάω αποφασιστικά την πόρτα. Μια στιγμή αργότερα μου ανοίγει την πόρτα ένας σαστισμένος και προφανώς αγουροξυπνημένος Γιάννης.
«Τι έγινε; Τι κάνεις εδώ;» Με ρωτάει. Για μια στιγμή το βλέμμα μου τον σκανάρει και βλέπω πως κοιμάται μόνο με ένα σορτσάκι. Έχει πολύ ωραίο σώμα. Αυτό μου αποσπά την προσοχή για μια στιγμή, όμως θυμάμαι και πάλι για ποιο λόγο ήρθα μέχρι εδώ.
«Γιατί μου φέρεσαι έτσι;» Τον ρωτάω, ίσως λίγο δυνατά.
«Για τι πράγμα μιλάς; Δεν σου έκανα κάτι τώρα.» Μου λέει δείχνοντας μπερδεμόνος.
«Ναι. Όμως... όμως σήμερα, εμ... εχθές, έκανες έτσι για τον Νίκο; Και... και δεν μου μιλάς. Και δεν μου ζήτησες συγνώμη.» Του λέω τραυλίζοντας λίγο.
«Έχεις πιεί;» Με ρωτάει, ενώ με πιάνει από το πιγούνι και με κοιτάζει στα μάτια μου.
«Ότι θέλω έχω κάνει.» Του λέω θυμωμένα. «Απάντησε μου!» Τώρα σίγουρα μιλούσα δυνατά.
«Σσς! Έλα μέσα!» Μου λέει και με τραβάει μέσα στο δωμάτιο του.
«Άσε με!» Του λέω και τραβάω το χέρι μου.
«Γιατί φέρεσαι τόσο ανώριμα; Τι σε έχει πιάσει;» Με ρωτάει.
«Ά! Ώστε φέρομαι και ανώριμα τώρα! Πριν είπες ότι την πέφτω στον Νίκο. Τι θα βρεις μετά; Άμα δεν με θες πια, απλά πες το μου!» Του λέω και τον κοπανάω στο στήθος.
«Τι είναι αυτά που λες; Το μόνο που δεν έχω κάνει είναι νε σε βαρεθώ!» Λέει δείχνοντας απηυδισμένος, περνώντας τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.
«Τότε τι; Γιατί κάνεις έτσι;» Του φωνάζω σχδών.
«Γιατί νομίζω πως σε αγαπάω ρε γαμότο! Και δεν θα αντέξω να πληγωθώ πάλι, έτσι όπως πληγώθηκα την τελευταία φορά που αισθάνθηκα έτσι.» Λέει αρπάζοντας με από τους καρπούς και κοιτώντας με ευθεία στα μάτια.
Με τα λόγια του αυτά σαστίζω. Πραγματικά δεν το περίμενα αυτό. Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου και έτσι όπως είμαι επηρεασμένη από το αλκοόλ, του ανταποδίδω τα λόγια χωρίς να με κρατάει τίποτα πίσω.
«Και εγώ σε αγαπάω ρε χαζό.» Του απαντάω μαλακά.
Κάτι μαλακώνει μέσα του και φαίνεται στα μάτια του να μετανιώνει. « Συγνώμη.» Μου λέει σκουπίζοντας μου το δάκρυ και με παίρνει αγκαλιά. «Δεν έπρεπε να σου είχα μιλήσει έτσι. Είμαι ένας κάφρος. Συγνώμη.» Μου λέει ξανά και μου φιλάει απαλά τα μαλλιά.
«Το εννοούσα αυτό που είπα εχθές.» Του λέω.
«Ποιο; Πως πρέπει να με χτυπήσεις και να με βρίσει;» Λέει λίγο πιο ανάλαφρα.
Χαχανίζω. «Όχι. Πως δεν θα σε κορόιδευα ποτέ μου με αυτόν τον τρόπο.»
«Ναι.» Λέει, όμως καταλαβαίνω πως δεν το εννοεί.
«Ζαλίζομαι.» Του λέω, νιώθοντας πια την αρνητική πλευρά του αλκοόλ.
«Δεν έπρεπε να πιείς τόσο πολύ.» Λέει και ξαφνικά με σηκώνει στον αέρα.
«Γυρίζουν, όλα γυρίζουν.» Λέω κλίνοντας τα μάτια μου, για να σταματήσω την ζάλη μου.
«Συγνώμη .» Μου λέει και μετά από μια στιγμή βρίσκομαι ξαπλωμένη σε κάτι μαλακό.
«Σ'αγαπάω.» Μουρμουράω. Καταλαβαίνω το κρεβάτι να βουλιάζει από πίσω μου και μετά να με παίρνουν τα στιβαρά του χέρια.
«Και εγώ σ'αγαπάω.» Μου λέει και ίσα που τον ακούω πριν πέσω σε ένα βαθύ ύπνο.

***

Περιμένω να ακούσω τις απόψεις σας !!! Τι σας άρεσε; Τι δεν σας άρεσε;
Αν σας αρέσει η ιστορία μου please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all !!! ❤