Μαθαίνοντας... τον έρωτα

11. Διάρρηξη

Καινούριο κεφάλαιο!! Η ζωή θέλει τρέλα!!! Περιμένω τις απόψεις σας!!! Ελπιζω να σας αρέσει!!

***

Out of the woods-Taylor Swift

«Σπρώξε!» Ψιθυρίζω στον Νίκο και με μια κίνηση με βοηθά να ανέβω στο ταρατσάκι, δίπλα από το σχολείο. Με ακολουθεί με ένα άλμα και βοηθά του υπόλοιπους να ανέβουν, ενώ εγώ ανοίγω το παράθυρο που αφήσαμε ανασφάλιστο το μεσημέρι.
«Νιώθω σαν να κάνουμε διάρρηξη!» Λέει ο Μάκης.
«Ρε βλάκα, διάρρηξη κάνουμε!» Του απαντά ο Νίκος.
«Αλήθεια; Αφού είναι το σχολείο!» Ρωτάει ο Μάκης.
«Ναι και άμα δεν σκάσεις, μπορεί κάποιος να μας καταλάβει και να φωνάξει τους μπάτσους!» Του ψιθυρίζει η Αγάπη.
«Καλά ρε μωρό. Σκάω.» Απαντά ψιθυριστά και εκείνος.
«Μπήκα! Ελάτε!» Τους λέω. Ένας-ένας περνούν από το παράθυρο και μπαίνουν μέσα. Ξαφνικά τα φώτα ανάβουν. Όλοι παγώνουμε και γυρνάμε προς τον διακόπτη, για να αντικρίσουμε την Αυγή να μας κοιτάζει περίεργα.
«Τι;» Ρωτάει.
«Είσαι χαζή; Κλείστο!» Της λέει η Ευελίνα.
«Και πως θα βλέπουμε;» Ρωτά, μα κλείνει το φως.
«Με φακούς. Δεν θέλουμε να μας καταλάβουν όλοι.» Της λέει κάπως νευριασμένα ο Νίκος.
«Καλά μωρέ! Sorry...» Μουρμουράει εκείνη.
Μονάχα με το φώς των φακών και με όσο το δυνατόν περισσότερη ησυχία, ξεκινάμε να μετακινούμε θρανία και βιβλιοθήκες, έτσι ώστε να κλείσουμε τον διάδρομο και να μην μπορούν να μπουν μέσα οι καθηγητές. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να περιμένουμε.
Όταν η ώρα πάει πια δύο και ήδη ο Νίκος και η Αυγή έχουν αποκοιμηθεί, είναι καιρός για εμένα να φύγω.
«Εγώ θα την κάνω τώρα, αλλά θα έρθω ξανά στις 6:30» Τους ανακοινώνω.
«Κάτσε Αφρό, θα έρθω και εγώ μαζί σου.» Μου λέει η Ευελίνα.

~*~
Με μόλις τρις και κάτι ώρες ύπνο, είμαι στο πόδι και με τρομερή ενέργεια. Δεν ξέρω γιατί, μα τελικά αυτή η ιστορία με την κατάληψη με έχει ενθουσιάσει. Ίσως είναι απλά ένας τρόπος για να αποσπάσω το μυαλό μου. Η μέρα προμηνύεται μεγάλη, οπότε στο δρόμο μου για το σχολείο αποφασίζω να πάρω προμήθειες.
Στις 6:30 ακριβώς βρίσκομαι έξω από το σχολείο με πέντε καφέδες στα χέρια και μια τσάντα γεμάτη με ότι βρήκα στο φούρνο. Σφυρίζω δυνατά, για να με ακούσουν οι άλλοι μέσα και να έρθουν να με βοηθήσουν. Μόνο ο Νίκος έρχεται και του είμαι ευγνώμων.
«Τελικά για να είσαι εσύ στο σχολείο νωρίς πρέπει να κοιμηθείς εδώ!» Τον πειράζω.

Κάτι μυρίζει ωραία!» Είναι το πρώτο πράγμα που ακούω μόλις μπαίνω μέσα και το έχει πει φυσικά η Αυγή η λιχούδω της παρέας. Δεν έχει ανοίξει καν τα μάτια της όταν το λέει αυτό. Παίρνω μια τυρόπιτα και την βάζω κάτω από την μύτη της και αυτό την κάνει να ξυπνήσει.
«Αχ ρε Αφροδίτη, γι' αυτό σ' αγαπάω.» Μουρμουράει πριν κάνει επίθεση στο φαΐ.
«Επειδή σου φέρνω φαΐ, εεε;» Όλοι σκάμε στα γέλια.
Ο Νίκος ως νούμερο δύο λιχούδης της παρέας, κάνει και αυτός την επίθεσή του, πριν να προλάβει ο Μάκης που θα εξαφανίσει τα πάντα, ενώ η Αγάπη και εγώ αρκούμαστε μόνο στον καφέ.
Ενώ μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, για να περάσει η ώρα, πιάνει το μάτι μου ένα σημάδι στο λαιμό της Αγάπης. Αυτό είναι σίγουρα πιπιλιά, σκέφτομαι.
«Που το 'κονόμησες το σημάδι στο λαιμό;» Της ψιθυρίζω όταν κανένας δεν ακούει.
«Τα γνωστά του Μάκη μωρέ!» Μου απαντά ενώ τον κοιτά.
Δεν προλαβαίνω να απαντήσω. Η κεντρική πόρτα του σχολείου ακούγεται να ανοίγει και οι φωνές καθηγητών και μαθητών κατακλύζουν τους διαδρόμους.
«Τώρα αρχίσει το πάρτι.» Μουρμουράει ο Νίκος και όλοι μαζί φεύγουμε και ανεβαίνουμε στις βιβλιοθήκες. Βοηθάμε όλα τα παιδιά να περάσουν γρήγορα πάνω από το ''φράγμα'' που έχουμε δημιουργήσει, πριν φτάσουν οι καθηγητές.
Ο διευθυντής πλησιάζει και η έκφραση που έχει στο πρόσωπό του είναι ανεκτίμητη.
Και τώρα, κυρίες και κύριοι, αρχίσει το ματς, λέω από μέσα μου.

Αν σας αρέσει η ιστορια μου please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all!!! ❤