Μαθαίνοντας... τον έρωτα

10. Μείνε μακριά

Update!! Είμαι περήφανη για την ηρωίδα μου σε αυτό το κεφάλαιο με την στάση που κρατάει και ας την θεωρήσετε λίγο beach!! Θέλω τις γνώμες σας!! :-D

***

Outside-Elle Goulding

«Όχι!» Αναφωνεί η Άννα.
«Ναι!» Επιμένω.
«Τι μαλ... Βλάκας!» Συνοφρυώνεται.
«Να σου πω κάτι; Δεν θα του δώσω άλλη αξία. Ας πούμε ότι απλά μεθύσαμε και ας μείνει εκεί.» Σηκώνομαι από τις κερκίδες και πάω προς τις σκάλες.
«Και... τι; Τα παρατάς;» Με ακολουθεί η Άννα.
«Ναι. Δεν πρόκειται να τον κυνηγήσω! Και μόνο που τον αφήνω στην ησυχία του, είναι μεγάλη η χάρη του.» Της λέω καθώς προχωράμε στον διάδρομο. Τότε ακούω από κάπου πίσω μου, κάποιον να με φωνάζει.
«Αφροδίτη!» Αυτή η φωνή με κάνει και παγώνω για μια στιγμή, όμως την αγνοώ . «Αφροδίτη!» ακούγεται ξανά, μα αδιαφορώ.
«Ο Γιάννης.» Μου ψιθυρίζει η Άννα πιάνοντας με από τον αγκόνα.
«Σκάσε και προχώρα.» Την τραβάω και μπαίνουμε στην τάξη. Με κοιτάζει με ένα παράξενο ύφος, μα το αγνοώ.
Κοιτώντας γύρω μου βλέπω τον Νίκο, τον Μάκη, την Νεφέλη, την Αγάπη και λίγο πολύ όλη την τάξη, να έχουν στήσει πηγαδάκι και να συζητούν κάτι σοβαρά.
Ακούω τον Νίκο λοιπόν να λέει «...άρα πρέπει να τους βοηθήσουμε. Γιατί θυμηθείτε, όταν εμείς ήμασταν στην θέση τους ή τότε Τρίτη μας είχε βοηθήσει!»
«Και αν χάσουμε την εκδρομή; Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα γίνει κάτι τέτοιο!» Λέει ο Γιώργος.
«Δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Εμείς δεν θα φαινόμαστε μπροστά. Η πρώτη θα φαίνεται, απλά εμείς θα είμαστε η κινητήριος δύναμη.» Απαντά η Αγάπη σοβαρά.
«Για τι πράγμα μιλάμε;» Η Άννα ρωτά προκαλώντας να γυρίσουν όλοι να μας κοιτάνε.
«Κατάληψη!» Ακούγεται ένας ψίθυρος από το σύνολο των ατόμων.
«Και θέλουμε να δούμε ποιοι είναι υπέρ και ποιοι κατά.» Προσθέτει η Καίτη.
«Εμείς εδώ είμαστε όλοι υπέρ. Μόνο εσείς μείνατε.» Η Αυγή μας εξηγεί.
«Εγώ είμαι μέσα.» Απαντά αμέσως η Άννα.
«Και εγώ, αρκεί το πανηγύρι να μην κρατήσει πάνω από τρις-τέσσερεις μέρες!» Αποκρίνομαι εγώ.
«Τέλεια!» Λέει η Νεφέλη και σημειώνει κάτι σε ένα τετράδιο.
«Μην κάνετε τίποτα τώρα.» Προτείνω. «Πρέπει να τους φέρουμε προ τετελεσμένου γεγονότος!»
«Ναι, οπότε καλλίτερα να μπούμε το βράδυ.» Με σιγοντάρει ο Νίκος.
Το κουδούνι χτυπά.
«Θα σας εξηγήσω μετά. Τώρα όλοι Παναγίες. Εντάξει;» Προσθέτει με νόημα ενώ παίρνουμε τις θέσεις μας.
Όλες οι υπόλοιπες ώρες περνούν αφόρητα αργά και τα διαλείμματα μέσα στην ένταση, καθώς εξακολουθώ να αποφεύγω τον Γιάννη, που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να μου μιλήσει.
Όταν χτυπά το τελευταίο κουδούνι, νιώθω πως μπορώ επιτέλους να ανασάνω. Βγαίνω φουριόζα στον διάδρομο και βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Γιάννη. Η ανάσα μου κόβεται και παγώνω στην θέση μου. Με αρπάζει από το χέρι και με θυμωμένο τόνο μου λέει « Έχω βαρεθεί να με γράφεις!» Αυτό με κάνει να ξαναμπώ σε δράση. Τραβάω το χέρι μου με δύναμη και το απελευθερώνω.
«Δεν νομίζω πως έχουμε κάτι να πούμε... Δάσκαλε!» Τονίζω την τελευταία λέξη.
«Αλήθεια; Και όταν το Σάββατο...»
«Δεν έγινε τίποτα το Σάββατο!» Τον διακόπτω και βρίσκω εκείνη την στιγμή την ευκαιρία, με το ρεύμα που περνούν ολόγυρά μου, να αποδράσω, χωρίς εκείνος να μπορεί να κάνει κάτι.
Γιατί συνεχίζει να επιμένει; Εγώ του έδωσα διέξοδο, μα εκείνος επιμένει να κλωθογυρίζει στο ίδιο θέμα.

***
Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορια μου!! Αν ναι, τότε please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all❤

Υγ. Αν θέλετε να μου πείτε κάτι δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ντρέπεστε και ας μην με ξέρετε!! Και μπορείτε πάντα να μου στέλνετε inbox!!!