Μαθαίνοντας... τον έρωτα

17. Νέα μέρα

Νέο κεφάλαιο!!! Τα μικρά πράγματα είναι αυτά που μας κάνουν χαρούμενους!! Περιμένω να ακούσω τις γνώμες σας!! Σας αρέσει?? Τι θα περιμένατε στην συνέχεια??

***

Happy-Pharrell Williams

Καθώς ξεκινάει η μέρα μου, έχω την πιο υπέροχη διάθεση. Νιώθω ανάλαφρη. Γελάω με τα πάντα και αγκαλιάζω όλους τους φίλους μου με το που τους συναντώ.
«Τι ξαφνικές χαρές είναι αυτές βρε τρελή;» Μου λέει ο Μάκης βλέποντας τις αντιδράσεις μου.
«Απλά κοιμήθηκα καλά και ξύπνησα καλά!» Του λέω.
«Γιατί; Με τον γκόμενο κοιμήθηκες;» Με πειράζει.
Κοκκινίζω λίγο και τον χτυπάω στο στήθος «Τι βλακείες λες μωρέ;»
«Όπα! Τι έγινε Αφροδιτάκι;» Λέει η Αυγή.
«Χτυπήσαμε γκομενάκι;» Σιγοντάρει η Ευελίνα.
Με αρπάζει ο Μάκης έτσι που δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου και μου λέει γελώντας «Μολόγα τα όλα!»
«Δεν έχω κάτι να πω!» Λέω και παλεύω να απελευθερωθώ, γελώντας και εγώ.
«Άσε την ρε Μάκη!» Με υπερασπίζεται η Νεφέλη.
«Μάκη κόφτω!» Του λέει η Αγάπη και εκείνος με αφήνει.
«Τι έγινε ρε παιδιά;» Ρωτάει ο Νίκος, που όπως πάντα έρχεται τελευταίος λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι.
«Η Αφροδίτη βρήκε γκόμενο!» Του λέει ο Μάκης.
«Καλά έκανε!» Λέει στον Μάκη. Μου κλείνει το μάτι και με ρωτάει «Τι παίζει; Καλός ή θα πρέπει να ρίξω ξύλο;»
«Δεν παίζει τίποτα. Ο Μάκης βγάζει πράγματα από το κεφάλι του.» Λέω.
«Καλά. Πάντως να ξέρεις, εγώ προσφέρθηκα. Άμα χρειαστεί θα ρίξω ξύλο.» Λέει χαλαρά, ενώ βγάζει τον καπνό του για να στρίψει ένα τσιγάρο.
«Ευχαριστώ για την προσφορά. Θα το έχω στα υπόψην μου.» Του λέω γελώντας.
«Να σου κάνω μια τράκα;» Λέει η Νεφέλη στον Νίκο.
«Ναι ρε!» Της λέει και της πετάει την καπνοθήκη.
Την στιγμή αυτή βλέπω τον Γιάννη να περνά μπροστά από τις κερκίδες που καθόμαστε.
«Καλημέρα παιδιά.» Λέει απευθυνόμενος σε όλους, μα το βλέμμα του μένει για μια στιγμή παραπάνω σε εμένα και χαμογελά.
«Καλημέρα!» Λένε όλοι μαζί και εγώ λίγο ετεροχρονισμένα. Χαμογελάω και τον βλέπω να μπαίνει μέσα στο κτήριο.
«Ωραίο κολαράκι έχει!» Λέει η Αυγή και είναι σαν να λέει δυνατά την σκέψη μου.
«Μωρή Αυγή έλεος! Καθηγητής σου είναι!» Την κράζει ο Μάκης.
«Τι; Εγώ φταίω;» Κάνει γελώντας. Η κουβέντα τους συνεχίζει, όμως η Αγάπη μου τραβάει την προσοχή και δεν ακούω τι λένε.
«Τι έγινε; Τι ματιές ήταν αυτές; Προχώρησε το πράγμα;» Μου ψιθυρίζει στο αφτί.
Καθαρίζω τον λαιμό μου «Κάτι μπορώ να πω πως έγινε.«Της ψιθυρίζω και εγώ.
«Δηλαδή;» Με ρωτάει με ενδιαφέρον.
«Δηλαδή...» Κοιτάω τα χέρια μου «... ίσως να μου εξήγησε κάποια πράγματα για εκείνο το βράδυ και να μου είπε πως θέλει να κάνουμε κάτι. Και ίσως να με έχει φιλήσει και δύο-τρις φορές...»
Με αρπάζει και μου δίνει ένα σφυριχτό φιλί στο μάγουλο.«Μπράβο κοριτσάρα μου!» Σχεδόν φωνάζει.
«Τι έγινε καλέ; Γιατί κάνεις έτσι;» Ρωτάει η Ευελίνα.
«Βρήκα την λέξη που έψαχνε στο pix words.» Λέω υπεκφεύγοντας με φυσικότητα.
Το κουδούνι χτυπά και πάμε όλοι στην τάξη. Πέντε απελπίστηκες ώρες αργότερα, γεμάτες με πολύ κήρυγμα και μάθημα, φτάνει η ώρα του Γιάννη. Περιμένω να τον δω να μπαίνει στην τάξη. Και μόνο η παρουσία του με κάνει να πετάω. Μπαίνει μέσα έχοντας ένα χαμόγελο που ακτινοβολεί.
«Γεια σας παιδιά!» Λέει και ένα χορωδιακό ''Γεια'' ακούγεται από όλη την τάξη σε απάντηση.
«Σήμερα δεν θα κάνουμε μάθημα.» Μας λέει και γελάει καθώς ακούει όλη την τάξη να ζητωκραυγάζει. «Πρέπει να πούμε κάποια πράγματα για την εκδρομή.» Οι ζητωκραυγές συνεχίζονται.
Ο Νίκος μπαίνει, αργοπορημένος όπως πάντα, με την συνοδεία του Μάκη.
«Ω! Μας κάνατε την τιμή να έρθετε.» Λέει αστειευόμενος ο Γιάννης στα αγόρια.
Ο Νίκος βάζει το χέρι του στον ώμο του Γιάννη και με το ύφος πραγματικού ηθοποιού του απαντά «Η τιμή είναι όλη δική μας!»Όλοι γελάμε.
«Άντε προχώρα και κάτσε.» Λέει ο Γιάννης στον Νίκο. «Όπως έλεγα...» συνεχίζει «Πρέπει να πούμε κάποια πράγματα για την εκδρομή.»
Σηκώνει το χέρι της η Αγάπη «Το ξενοδοχείο το κλείσαμε.»Λέει.
«Το ξέρω και σε λίγο θα σας περάσω μια κατάσταση για να μου γράψετε ποιος θα κοιμηθεί με ποιόν.» Ακούγονται χαχανητά. «Τα δωμάτια, έτσι; Όχι τίποτα άλλο.» Τώρα όλοι γελάνε φανερά. «Πρώτα όμως θέλω να μου πείτε προτάσεις, για να φτιάξουμε το πρόγραμμα της εκδρομής. Και πριν αρχίζετε να πετάγεστε όλοι μαζί, δεν μιλάμε μόνο για τις βραδινές εξόδους αλλά και για πρωινές επισκέψεις σε χώρους όπως μουσεία.»
Οι προτάσεις αρχίζουν να πέφτουν βροχή και η Ναταλία, η ταμίας της τάξης, αναλαμβάνει να σημειώνει.
«Εντάξει, λοιπών, αφού διευθετήσαμε αυτό το θέμα...» Λέει βγάζοντας μια κόλλα χαρτί «Είναι ώρα να γράψει ο καθένας σας με ποιόν θα μείνετε.» Δέκα λεπτά αργότερα, η κατάσταση επιστρέφει στα χέρια του.
«Λοιπών, αυτό...» Δείχνει την κατάσταση «... ξέρω πως θα είναι μόνο για τα χαρτιά. Δεν περιμένω ότι θα το τηρήσετε.» Όλοι κρυφογελούν «Όμως...» συνεχίζει «Πρώτων δεν θα κάνετε ζημιές. Δεύτερον, δεν μπαίνουν εξωσχολικοί στα δωμάτια. Τρίτων, ότι και να κάνετε, θα κάνετε ησυχία. Και σεξ να κάνετε, που λέει ο λόγος, θα το κάνετε ήσυχα. Μην ακούσω μεσ' την νύχτα ''Τι σου κάνω μάνα μου'' και τέτοια.» Με αυτήν την φράση λιώνουμε όλοι στα γέλια. Η Άννα δίπλα μου με σπρώχνει γελώντας και κοντεύει να με ρίξει κάτω από την καρέκλα. Αφού έχουμε ηρεμίσει συνεχίζει «Και τέλος, μην ξεχνάτε ότι θα είμαστε σε ένα ξένο μέρος. Υπάρχουν κίνδυνοι, γι' αυτό ότι και να χρειαστείτε, θα έρθετε είτε σε εμένα είτε στην κυρία Ιωάννου, που θα συνοδεύει μαζί μου.» Έπειτα μας εξηγεί την κάθε μικρολεπτομέρεια που θα χρειαστεί να ξέρουμε για την εκδρομή.
Καθώς λέει αυτά, εγώ ονειροπολώ για το πώς θα είναι η εκδρομή. Σκέφτομαι το ταξίδι, την κάθε μας έξοδο, τις τρέλες που θα κάνουμε με τα παιδιά και ίσως την ευκαιρία που θα έχω, να περάσω χρόνο με τον Γιάννη. Με την σκέψη αυτή έρχεται και μία άλλη που με αγχώνει. Τι θα περιμένει από εμένα...;
Το κουδούνι χτυπά σημαίνοντας το τέλος του μαθήματος για την μέρα. Όντας αποπροσανατολισμένη από τις σκέψεις μου, είμαι η τελευταία να φύγω από την τάξη.
«Αφροδίτη.» Τον ακούω που με φωνάζει και γυρνάω πίσω. Χαμογελάει και με ρωτάει «Έχεις κανονίσει κάτι για αύριο;»
«Όχι ακόμα. Έχεις να μου προτείνεις κάτι;» Χαμογελάω πονηρά.
Την ώρα που πάει να απαντήσει, βλέπω τον Μάνο να έρχεται πάλι στην τάξη. «Θα σου στείλω μήνυμα.» Ψιθυρίζει και απομακρύνεται λίγο. «Έτοιμο το απουσιολόγιο.» Λέει ποιο δυνατά για να το ακούσει ο Μάνος.
«Ευχαριστώ.» Λέω τυπικά. Έπειτα γυρνάω στον Μάνο «Τι έγινε ρε παιδί;» Τον ρωτάω.
«Ξέχασα το μπουφάν μου.» Λέει καθώς το παίρνει από την καρέκλα του.
«Έλα να φύγουμε παρέα. Θέλω να αφήσω και το απουσιολόγιο.» Του λέω και τον πιάνω από τον ώμο.
Όπως περνάμε τον Γιάννη, τον βλέπω να μας κοιτάζει με σφιγμένο ύφος. Γελάω ελαφρώς. Ζηλεύει;

***
Αν σας αρέσει η ιστορία μου please

Vote

Comment

Share

Add

Love you all!!!! ❤