Μαθαίνοντας... τον έρωτα

5. Δεν έπρεπε να το ακούσει αυτό

Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσουν δίνουν μια ευκαιρία στην ιστορία μου!! Αν έχετε κάποιο σχόλιο για τον τρόπο που γράφω, την πλοκή ή οτιδήποτε είναι ευπρόσδεκτο!! Το κεφάλαιο αυτό αρχίζει να μας βάζει πιο πολύ στην ουσία της ιστορίας και από εδώ και πέρα υπόχρομαι πως η ιστορία γίνεται όλο και καλλήτερη!!!
***

Don't be so hard on your self- Jess Glynne

Οι μέρες κυλούν καθώς ετοιμάζουμε τις λεπτομέρειες για την χοροεσπερίδα. Όλοι συζητούν συνεχώς για αυτήν και είναι το μόνο που μπορούν να σκεφτούν. Από την άλλη οι δικές μου σκέψεις έχουν ως επίκεντρό τους τον Γιάννη. Κάθε μέρα μετρώ τις ώρες μέχρι να τον ξαναδώ, χωρίς καν να το συνειδητοποιώ. Και μόνο στην σκέψη του, το στομάχι μου σφίγγεται και ένα ηλίθιο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο μου.
Είναι τόσο λάθος και γελοίο. Έχω γίνει σαν τα χαζά κοριτσάκια που κορόιδευα. Πως είναι δυνατόν να αποκτώ εμμονή με κάποιον που δεν έχουμε μιλήσει καν σε προσωπικό επίπεδο; Η εμμονή μου αυτή με οδηγεί να γράφω για αυτόν κάθε μέρα, όλη την ώρα. Πρέπει να το ξεπεράσω, όμως και πάλι ήρθε Πέμπτη και είναι η δική του ώρα. Δεν το έχω μέσα μου να κάνω κοπάνα, θέλω να τον δω.
Με το που μπαίνει στην τάξη, μου κόβεται η ανάσα. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφος είναι. Με το βλέμμα του σαρώνει την τάξη και όταν φτάνει σε εμένα χαμογελά. Αχ αυτό το χαμόγελό του, όποτε το βλέπω κάτι λιώνει μέσα μου. Ένα απαντητικό χαμόγελο ξεγλιστρά στα χείλη μου πριν το συνειδητοποιήσω και σπεύδω να το κρύψω, όμως εκείνος το έχει ήδη δει.
Σε όλη την διάρκεια του μαθήματος τον θαυμάζω, μαγεμένη με τον τρόπο που μιλά, με αυτήν την υπέροχη βαριά φωνή του, τον τρόπο που κινείται, αχ αυτός ο πισινός...
Η Άννα με χτυπά στο χέρι, λες και διάβασε την σκέψη μου.
«Άου! Γιατί το έκανες αυτό;» Την ρωτάω ψιθυριστά, τρίβοντας το χέρι μου εκεί που με χτύπησε και πλέων πονάω.
«Γιατί άρχισαν να τρέχουν τα σάλια σου πάνω μου.» μου απαντά κοροϊδευτικά και είναι τώρα η σειρά μου να την χτυπήσω.
«Λες βλακείες! Και από ότι θυμάμαι κάτι έχεις υποσχεθεί.» της θυμίζω.
«Όντως.» λέει σκεπτική «Καλά δεν ξαναλέω τίποτα.»
Παρατηρώ μια βαβούρα από πίσω μου, που πριν δεν είχα προσέξει. Μιλάει η Αγάπη με την Αυγή, τον Νίκο, τον Μάκη και την Νεφέλη. Στήνω αφτί και καταλαβαίνω πως μιλούν για την εκδρομή. Αποφασίζω πως δεν με νοιάζει, μα μία στιγμή πριν μιλήσει δυνατά η Αγάπη, συνειδητοποιώ τι είναι έτοιμη να προτείνει και παγώνω ενώ όλο το αίμα εγκαταλείπει το πρόσωπο μου.
«Δάσκαλε θα μας συνοδέψετε στην πενταήμερη;» Με το που βγαίνουν αυτά τα λόγια από το στόμα της, το βλέμμα μου καρφώνεται στον Γιάννη και περιμένω να δω τι θα απαντήσει. Τι θέλω όμως να απαντήσει; Δεν ξέρω ούτε και εγώ.
«Δεν ξέρω παιδιά... Θα πρέπει να το σκεφτώ.» Λέει απευθυνόμενος σε όλη την τάξη. Όλοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται και να προσπαθούν να τον πείσουν.
«Ελάτε δάσκαλε! Θα είναι ωραία. Δεν σας αρέσει η παρέα μ.. μας;» λέει μια φωνή. Υστερόχρονα καταλαβαίνω πως η φωνή αυτή ήταν η δική μου. Και αν και υπάρχει οχλοβοή, με ακούει και το βλέμμα του καρφώνεται πάνω μου. Με κοιτάει λίγο σαν να είμαι αίνιγμα, βάζει τα χέρια του στις τσέπες και εκεί που είμαι έτοιμη να χαθώ τελείως στα μάτια του, χαμογελά και γυρνάει στην υπόλοιπη τάξη.
«Καλά, καλά. Με πείσατε. Αν με θέλετε τόσο...» με κοιτάζει φευγαλέα καθώς το λέει «...θα έρθω.» τότε ένα ομαδικό ''Ναι'' ακούγεται από όλη την τάξη.
Το κουδούνι χτυπά και λέω πως ξέφυγα, όμως για μια ακόμα φορά κάνω λάθος. Η Άννα έχει μπει σε λειτούργει καταπέλτη ερωτήσεων και σαρκαστικών σχολίων.
«... και μην μου πεις πως υποσχέθηκα γιατί ουσιαστικά το παραδέχτηκες μέσα στην τάξη πως...» το στόμα της δεν σταματά με τίποτα, οπότε αποφασίζω να την κόψω και να παραδεχτώ τα πάντα. Έτσι και αλλιώς είναι η κολλητή μου, αν δεν το παραδεχτώ σε αυτήν, τότε που; Εξάλλου λέγοντάς το σε κάποιον ίσως με κάνει να ξενερώσω όπως και παλιότερα.
«Εντάξει!» της λέω.
«Τι εννοείς, εντάξει;» με ρωτά.
«Έχεις δίκιο. Μου αρέσει... Πολύ. Ίσως να έχω φάει και ένα μικρό κόλλημα.» Η Άννα έχει μείνει εμβρόντητη με την παραδοχή μου και για μία φορά στην ζωή της δεν μιλάει, έτσι συνεχίζω. «Όμως όπως σου έχω ξαναπεί, δεν έχει σημασία. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, γιατί πες ακόμα και ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν, του άρεσα και εγώ, σιγά μην διακινδύνευε την δουλειά του για εμένα. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.» Βγάζοντας τα όλα αυτά από μέσα μου, με κάνει να νιώθω πως ένα βάρος έφυγε από πάνω μου, μα συγχρόνως κατανοώντας τα ίδια μου τα λόγια, χάνω κάθε ψευδαίσθηση πως κάτι θα μπορούσε να γίνει μεταξύ μας.
Μια κραυγή ξεφεύγει από την Άννα και αμέσως ξεκινά τον μονόλογο. «Πας καλά; Φυσικά και θα του αρέσεις! Δεν μπορώ να το πιστέψω πως στα αλήθεια το παραδέχτηκες. Θα είναι τόσο τέλεια άμα τα φτιάξετε. Θα του λες και να μας βάζει και καλλίτερους βαθμούς, θα είναι τέλεια! Και...»
«Κόψε τις μαλακίες! Αν ποτέ κάτι γινόταν, πίστεψε με, το να τον εκμεταλλευτώ θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν!» Της λέω εκνευρισμένη.
Και πάλι βγάζει μια τσιρίδα και λέει « Η μικρή μου παρθένα ερωτεύεται πραγματικά για πρώτη φορά! Τι γλυκό;!»
Της κλείνω το στόμα με τα χέρια μου λίγο φρικαρισμένη. «Λίγο πιο δυνατά την επόμενη φορά. Να ακούσει όλο το σχολείο ότι είμαι παρθένα και ότι ερωτεύομαι τον καθηγητή μου.» Της λέω όσο πιο σιγά μπορώ. Την στιγμή εκείνη πιάνω μια κίνηση με την άκρη του ματιού μου και τώρα θέλω να πεθάνω. Είναι ο Γιάννης και με την ματιά που μου ρίχνει, θα έπαιρνα όρκο ότι τα άκουσε όλα. Μένω παγωμένη ενώ εκείνος γυρνάει και φεύγει.
Να ανοίξει η γη να με καταπιεί ΤΩΡΑ!