MASUM

20. Bölüm

      -RÜZGÂR'DAN-

Sabah vücudumdaki ufak kıbırdanmalar yüzünden gözlerimi açmak zorunda kaldım.

Önce ne olduğunu anlayamasam da daha sonra dün Esim'le birlikte uyuduğumuz aklıma geldi.

Yüzümdeki sırıtmayla elimi saçına dokundum. Tabi uyanmamasına da dikkat ediyordum.

Aklıma dün ona asansörde yaptıklarım gelince yüzümü buruşturdum. Öyle davranmamalıydım!

Ama ona, sevgisine karşılık verememek beni çıldırtıyor! Başka çarem yoktu. Öyle davranırsam benden nefret eder diye düşündüm.

Ona resmen 'seni kullanıyorum' dedim.

Düşündüklerimle derin bir nefes alıp verdim. Oksijen yetmiyor resmen!

Dün tüm yol boyunca onun kırgınlığı geldi aklıma. Tabi bende kendimi kaybedince gaza fazla yüklenmiştim ve beklenen kaza!

Kendim önemli değil ama bu seferde benim yüzümden abimin de canı yandı. Onu görür görmez özür dilemeliyim. Neyseki kötü bir şeyi yokmuş.

Ne kadar tuhaf aslında. Dün benden nefret etmesini istediğim kızı saatler sonra birlikte uyumaya ikna ettim.

Ona umut veriyorum farkındayım ama kendime engel olamıyorum.

Aşık değilim ona eminim ama onda beni çeken bir şeyler var. Belki ufak bir hoşlantı belki de sadece bir etkilenme. Sebebini bilmediğim bir şeyler beni ona çekiyor.

Onunla olmayacağını biliyorum! Benim önce küçük kızı bulmam lazım. Belki de sonra hayatımda hep o olacak. Ben bile daha hayatımın nasıl olacağını bilmiyorken Esim'e 'gel küçük kızı bulana kadar beraber olalım eğer onu bulunca mecbur kalırsak ayrılırız' diyemem ki!

Ne saçmalıyorum!

Onu kendimden uzak tutmak istedikçe o hep yanımda oluyor.
Ve ben bu durumdan hiç şikayetçi değilim. Ama nasıl olacak bilmiyorum!

Sadece bana baksın istiyorum! Benden vazgeçmesin istiyorum! Ama aynı zaman da da eğer ilişkimiz olmazsa ki olacak gibi değil üzülmesin istiyorum!

Ben düşünceler alemindeyken Esim hafifçe kıpırdandı. Kendi eliyle burnunun ucunu kaşıdı. Onun bu haline gülümsemeden edemedim.

Biraz sesli gülmüş olmalıyım ki hemen ufaktan gözlerini açtı ve etrafına bakmaya başladı.

Kafası göğsümde olduğu için hafif başını kaldırıp beni görünce herşeyi hatırladı sanırım. Çünkü kollarımdaki vücudu birden gerildi.

Birden oturur pozisyonuna geçti ayağını yataktan sarkıtıp yavaşça bana döndü ve utangaç bir şekilde:

- Günaydın" dedi sesi bir fısıltı gibiydi ama neyseki ona odaklanmış bir durumdaydım da duymuştum.

-Günaydın" dedim onun bu haline hafif gülümseyerek. Tabi o başını önüne eğdiği için bunu görmemişti.

Tam bu sırada kapı tıklatıldı ve içeriye hemşire girdi. Anlamadığım şekilde beni inceledikten sonra:

- Bugün çıkabilirsiniz. Ama evde dinlenmeniz şartıyla" dedi hafif uyarı hafif gülümsemesiyle. Orta yaşlı sevecen kadının bu hareketleri bende samimi duygular uyandırmıştı. Bende kendisine gülümseyerek onay vermiştim.

Hemşire bana kahvaltı göndereceğini söyleyerek çıkmıştı. Oda da göz gezdirince Esim'in gittiğini farkettim. İlk fırsatta benden kaçması anlamlandıramadığım duygular hissetmeme sebep olsa da fazla üzerinde durmadım. Böyle olmasını ben kendim istemiştim!