Ilgın'ın Ağzından:
Sevdiğim çocuk ellerimden kayıp gidiyor.Pişmanım ona aşkımı itiraf edemediğim için ama belki de düzelir her şey..İçim de bir umut var.O umudu kaybetmek istemiyorum ve kaybetmeyeceğim. Arya ile beraber yurda doğru gri, bazı taşları eksik olan kaldırımda ilerlerken ,arkamızdan koşarken görmüştüm Çağan'ı .Bana koştuğunu sanmıştım.Dedim ya umudum var diye Arya'nın kolumdan tuttuğu an şekerimi yere düşüren çocuk gibi hayat durdu sanki.O an içimdeki umudum bir balon gibi patladı.İstifimi bozmadım .Anlamıştım,gözlerim dolmuştu o yüzden hemen arkamı dönüp gittim iki damla yaş aktı gözlerimden yanağımdan süzülüp yere düştüler.İşte o yere düşen damlalardan biri umudum diğeri de acım oldu.Olsun,belki işe yarar göz yaşlarım.Belki bir karıncaya hayat vermiştir.Belkide o karınca Arya'dır.Ben sustuğum sürece yeşerecek ben belkide hak etmiyorumdur Çağan'ı ama Arya hak ediyordur. Aylardır süren sevgim bir günde bitemez.Hemde bir kız yüzünden. Ayrıca ne konuşacaklarını bilmiyorum.Belkide dersler hakkında konuşurlar. İşte,sorun da o ya"belki"...
Yurda gözlerim Arya'yı ararken kapıyı açıp çıka geldi.Merak ediyordum ne konuştuklarını ama soramadım sorarsam fazla belli eder kızın hayatını etkilerdim. Bunu yapmak istemiyordum ne kadar Çağan'ı sevsem de...Beraberce akşam yemeğine gidip karşılıklı oturup yemek yedik.İçimdeki "Sor sor sooor"diyen sesi bastırmaya çalışıyordum ve yatağa yatıp uyumaya çalıştım çünkü uyuyamazsam içimdeki o sese yenik düşmekten korkuyordum istemeden yanağımdan yaşlar süzüldü ve yattığım yastığı ıslattı.Sabahı zor ettim.Okulda yan yan oturup fısıldaşmalarından rahatsız olduğumdan dersi dinleyemiyorum bahanesiyle susmalarını söyledim.Teneffüslerde hep beraber bahçeye çıkıp sohbet ediyorlardı ben de anca onlara camdan bakarak yetiniyordum.Çağan'a Arya kadar yakın olup onun gözlerinde kaybolmak isterdim.O mavi gözleri,sarı saçları ve gülüşü beni benden alıyordu.Hayat benim için Çağan demekti.Çağan benim aldığım nefes.O olmadan yaşayamam.Daha iyi bir okuldan burs aldığım halde sırf Çağan'a yakın olabilme umuduyla okulumu değiştirmedim.Diyorum ya bir umut...Her şey gözlerimin önünde yaşanırken ben sessiz kalıyorum ve bu benim sinirini bozuyor.Ben sabrın yolu selamettir sözünden yola çıkıyorum bekliyorum ve sabrediyorum.İnşallah bu beklemenin ve sabrın karşılığını alırım.
Okul bittiğinde Arya'yı aldım ve beraberce yurda döndük HAYRET bu gün biri Arya'nın kolundan tutup onu götürmedi.Bu kızın böyle hayatımı etkilemesini istemiyorum ve gittikçe sinirimi bozuyor.İçimdeki bu sese "Yeter artık sus "dedim Çağan'ın kızı sevmesi ya da onun Çağan'ı sevmesi onu suçu değil başta Çağan'ı ona anlatsaydım belki de böyle olmazdı. Aptal kafam niye ben bunu düşünemedim ki şimdi de bana ceza olsun.Ayrıca Arya'nın hayatında bir kez olsun yüzü gülsün.İçimdeki şeytanımla kavga ederken kaldırımdaki taşa çarptım az kalsın düşüyordum ki birinin kucağında buldum kendimi.Arya'ya döndüğümde tip tip bakıyordu ve kafamı bulutlara doğru çevirdiğim de dünya yakışıklısı birçocuğun bana gülümseyerek baktığını gördüm uzanca bir bakışma ve gülüşmeden sonra kalktım ve kendimi toparlayarak teşekkür ettim.Kendime hakim olamayıp kaslarına baktım.Yüzümün kızardığını hissediyordum.Oysa ki baktam gereken yer kasları değil suratıydı.Beni bıraksalar sonsuza dek ona bakardım.İşte!Hayat şartları.Ona öyle bakabilmem için bir mucize olması gerekirdi çünkü karşıdan gelen bir çocuğun ,kahramanımın kolundan tutup çekiştirdiğini gördüğümde tüm hayallerim kanatlanıp uçtu.
Yola devam ederken Arya'nın bana imalı bakışları karşısında gülümsemekten kendimi alamadım.Kafam karışıyordu.Kalbime iki oğlan nasıl sığacaktı?Yolda bunları düşünürken düşüncelerim yine Arya'nın sayesinde bölündü.
-Ee!Sen hoşlandın ama demii?
Galiba haklıydı.Aklım kadar kalbim de karışıktı.Ağzımdan istemeden "Evet!"diye döküldü.Ne oluyor bana böyle.Yarım saat öncesi ile sonrası birbirini tutmuyor.Şimdiki savaşım ise ;
ÇAĞAN VS KAHRAMANIM
Yemekten sonra odamıza döndük.Yatağa oturup yastığımı ellerimin arasında sıktım.Bir dakikam bile kahramanımı düşünmeden geçmedi.Arya yanıma oturup "Ben sizi yaparım "dediğinde içimden keşke diye geçirdim.Nasıl diye sorduğumda BİRAZ DEĞİŞİM diye cevap verdi .Ona bakıp değişim başlasın diye heveslendim.
Doğumun kadar ölümün de ağır olacak. Bir gün gelecek bedenin yatacak ruhun ağlayacak. İşte o gün kimse konuşmayacak herkes susacak...
