Ο κλέφτης της καρδιάς μου: Εσύ και εγώ. [✔]

Part 3

~Κι οταν εισαι μαζι της! Εμενα θα νιωθεις παλι....~

"Θέλεις να έρθεις μέσα?" Τον ρώτησα ευγενικά.

"Εμμμ ναι."

"Ωραία."Είπα και βγήκαμε έξω από το αμάξι.

"Θάλεια?"

"Ορίστε."Είπα και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Τίποτα άστο καλύτερα."είπε. Τι ήθελε άραγε να μου πει?

"Εντάξει." Είπα και ξεκλείδωσα την πόρτα.

"Πως τα πας από μαγειρική?"Τον ρώτησα και έβγαλα το παλτό μου.

"Δεν είμαστε και κολλητοί."

"Πάμε στην κουζίνα."Είπα γελώντας.

Κατεβήκαμε τα σκαλιά και ο Ιάσονας έκατσε σε ένα ψηλό σκαμπό.

"Οι γονείς σου?"

"Μάλλον θα λείπουν τα δύο τους." Είπα και άρχισα να βγάζω τα υλικά έξω από τα ντουλάπια.

*Σκέψεις Πέτρου.*

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Αθήνας και από εκεί πήραμε ένα ταξί για το σπίτι. Είχα σκοπό να τους κάνω έκπληξη. Κανείς δεν ξέρει ότι έρχομαι, όλοι με περιμένουν αύριο. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να περιμένω ούτε μέρα παραπάνω. Θελω να την δω! Να αντικρίσω το πρόσωπο της, τα ματια της. Να δω πάλι το χαμόγελο της. Είμαι τόσο χαρούμενος που επιστρέφω πίσω. Που θα ξανά δω τους γονεις μου και την Θάλεια μου. Πόσο θέλω να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να μην την αφήσω ποτε ξανα.

Άραγε πως θα είναι? Έχουν περασει έξι μήνες από την τελευταία φορά που την είδα.

Ξέρω ότι θα είναι νευριασμενη μαζί μου και δεν θα είναι εύκολο να την πλησιάσω. Την ξέρω αρκετά καλά και δεν θα μου το συγχωρέσει εύκολα. Αλλά δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι να τα καταφέρω.

Ανοιξα την πορτα του σπιτιου με τα κλειδιά μου και αφήσαμε τα πράγματά μας στην είσοδο προσεχτικά. Η Εύα κοιτούσε το σπίτι έκπληκτη με ενα χαμόγελο σχηματισμενο στο προσωπο της. Το δικό μου βλέμμα έπεσε πάνω σε ένα χαρτάκι πάνω στο τραπεζάκι με τα γράμματα της Θάλειας.

"Μπαμπά, είμαι έξω με τον Ιάσονα, θα γυρίσω νωρίς." Ποιος στο διάολο είναι ο Ιάσονας? Αν τον πιασω στα χεριαμου δεν την γλυτώνει. Αν την έχει αγγίξει δεν ξερω κι εγώ τι θα κανω!

Άκουσα κάτι γέλια που προέρχονταν από την κουζίνα. Το γέλιο της Θάλειας μου. Ποιος είναι όμως μαζί της?