Ο κλέφτης της καρδιάς μου: Εσύ και εγώ. [✔]

Part 4

~Δεν υπαρχει πιο δυνατος πονος απ' αυτον που προκαλουν οι ερωτευμενοι ο ενας στον αλλον.~

Ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο μου και έβαλα πιο άνετα ρούχα. Αυτή τη στιγμη θέλω να φωνάξω δυνατα και να βγάλω όλα αυτά που έχω μέσα μου.

Πως θα περάσουν οι μέρες? Ευτυχώς εχουμε δυο μερες ακομα για τον γαμο της Ελιζας και μετα ίσως φύγουν. Ποτε δεν περιμενα να το πω αυτό. Αλλά αυτό νιώθω τώρα. Είμαι έτοιμη να προχωρήσω με την ζωή μου και με τον Πέτρο δίπλα μου θα είναι πολύ δύσκολο, γι'αυτό καλύτερα να φύγει.

Ενώ κατέβαινα τις σκάλες άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα οι γονείς μου.

Ο Πέτρος εμφανίστηκε και έκανε έκπληξη στους γονείς μας. Η Ελιζα άρχισε να φωναζει πόσο της έλλειψε και τον είχε στην αγκαλια της, ενώ ο Σωτήρης χαμογελούσε και περίμενε την δική του σειρά. Υποδέχτηκαν θερμά και την Εύα. Ένιωσα ότι δεν ανήκω σε αυτή την οικογένεια πια. Άλλωστε δεν είμαι πραγματική τους κόρη. Ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να συμβεί κι αυτό.

Ανέβηκα γρήγορα τη σκάλα και κλειστηκα στο δωμάτιο μου. Πως θα το αντέξω όλο αυτό?? Δεν μπορώ, είναι αδύνατον.

Πηρα στα χέρια μου το κινητό μου και κάλεσα την Ειρήνη. Ήθελα σε κάποιον να μιλήσω, και η Ειρήνη ήταν το μόνο άτομο που εμπιστεύομαι και ξέρει τα πάντα για μένα.

[...]

"Θάλεια?" Άκουσα την φωνή της Ελιζας έξω από την πόρτα του δωματίου μου.

"Πέρνα."

"Τι έχεις κοριτσάκι μου?"

"Τίποτα."

"Έλα αγάπη μου πες μου."

"Ελιζα...."

"Που πήγε το μαμα?"

"Δεν...πφφφφ....Τώρα που ήρθε ο Πέτρος με την Εύα...δεν...δεν νοιώθω ότι είμαι κομμάτι της οικογένειας."

"Θάλεια μου, τι είναι αυτά που λες?"

"Αυτά που νιώθω."

"Μην με στεναχωρείς."

"Αληθεια, δεν το θέλω απλά..."

"Κάναμε κάτι που σε πείραξε?"

Δεν απάντησα.

"Ότι κι αν κάναμε δεν το θέλαμε καρδιά μου, ξερεις πόσο σε αγαπάμε και σε έχουμε σαν πραγματική μας κόρη."

"Όταν καλωσορίσατε την Εύα σπίτι μας ένιωσα ξένη, ζήλεψα που δεν ήμουν στην θέση της."