Coyon

Hoofdstuk 9

'Opstaan, mensenjong,' sist een stem kil in mijn oren.

Knipperend open ik mijn ogen. Verward kijk ik om me heen. Waar ben ik? Voor mij doemt het gezicht van Rylan voor me op en alles komt terug. Zuchtend ga ik overeind zitten. Mijn been protesteert hevig, maar ik negeer het.

Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik Rylan afwachtend aan, die me zoals gewoonlijk spottend aankijkt. Echt waar. Ik heb een hekel aan die gast.

'Kom, mens,' zei hij en hij wenkt dat ik recht moet gaan staan. 'Ik ga je vandaag laten afzien.' Een boosaardige grijns speelt om zijn lippen.

Ik krabbel overeind. 'Wat gaan we doen?'

'Ik ga er voor zorgen dat je voor je eerste test er door gaat zijn.' Hij kijkt me ineens strak aan. 'En je gaat je best doen. Anders zwaait er wat.'

Ik haal mijn schouders op. 'Oké. Wat jij wilt, maar waarom wil jij dat voor mij doen?'

'Ik doe dit niet voor mijn plezier, mens. Ik moet dit doen van mijn ouders en ik wil ze niet teleurstellen. Dus jij gaat goed je best doen. Begrepen!'

Ik knikte. 'Begrepen, maar ik heb één probleempje. Wat moet ik met mijn been doen?' Vragend kijk ik hem aan en wijs naar mijn gewonde been.

'Daar heb ik al een oplossing voor,' zei hij glimlachend. Hij rommelt in zijn rugzak, die hij al die tijd op zijn rug heeft gehad. 'Hier...doet dit aan.' Hij geeft me een soort dik verband, dat ik rond mijn gewonde been kan doen.

'Dank je.' Glimlachend neem ik het dik verband van hem aan en doet het rond mijn been. Voorzichtig ga ik op mijn gewonde been staan, dat opvallend minder pijn doet. Alleen een licht zeurende kloppende pijn voel ik nog enkel.

'Kom, mens. We gaan,' zei Rylan en hij draait zich om en beent de kerker uit. Ik volg hem op de voet. Een opgelaten gevoel gaat door me heen. Eindelijk voel ik minder pijn als ik wandel.

We gaan terug via de trap omhoog, we wandelen door de lange gang dat vol hangt met portretten en schilderijen. Aan het eind van de gang doen we terug de grote witte deur open en komen op de grote binnenplaats terecht. Rylan beent de binnenplaats over en gaat een ander gebouw binnen. Met veel moeite weet ik hem bij te houden. Hijgend loop ik hem achterna.

'Tada, we zijn er.' Hij draait zich glimlachend om en wijst naar de deur achter hem. 'Hier gaat het allemaal gebeuren, mens. Hier ga ik je trainen totdat je het kunt. Je eerste test is eind deze week al.'

Vol ongeloof kijk ik hem aan. 'Eind deze week al en wat moet ik dan kunnen.'

'Dat ga ik je nu leren.' Hij stapt opzij en trekt de deur open. 'Na u.'

Ik stap naar binnen en kijk om me heen. Overal waar ik kijk zie ik aan de muren wapens hangen, messen, speren, zwaarden en nog veel meer. In het midden van de ruimte hangen er boksballen, die gemaakt zijn uit stro en zand. Ook liggen er twee grote groene matten in het midden, die denk ik gebruikt worden om er iemand op te kunnen smijten.

'Dit is gewoon geweldig,' zei ik vol bewondering en kijk Rylan zijdelings aan, die me bedachtzaam in de gaten houd.

'Dat is het ook,' zei hij en hij kijkt door de zaal. 'Hier zit ik bijna alle dagen en dat ga jij ook vanaf nu doen.' Hij kijkt me strak aan. 'Dit word je nieuwe thuis, mens. Hier ga ik je klaar stomen voor je eerste test als strijder. Begrepen.'

Ik knikte. 'Ja, ik begrijp het.'

Hij grijnsde. 'Oké, laten we dan maar beginnen. Het eerste dat we gaan doen is je uithoudingsvermogen testen. Want dat gaat je eerste test zijn.'