Coyon

Hoofdstuk 24

Geeuwend word ik de volgende dag wakker. De ochtendzon schijnt met volle glorie in mijn ogen. Maakt me even blind. Knipperend tegen het zonlicht ga ik overeind zitten en slaag het deken, dat warm en zacht op me licht van me af. Kreunend rek ik me even uit. Ik voel hoe dat mijn spieren luid protesteren.

Even kijk ik door de kamer om te zien of dat Jazz hier nog is, maar ze is nergens te bekennen. Haar bed is zelfs onbeslapen. Haar lakens liggen nog steeds het zelfde als gisteren. Waarom is ze niet komen slapen? Met die vraag stap ik zuchtend uit het zachte bed, dat me deugt heeft gedaan.

Nu dat ik recht sta voel ik pas de stijfheid en de pijnlijke plekken op mijn lichaam. Kreunend krimp ik licht ineen toen er ineens een pijnscheut door mijn gewonde zij en verstuikte voet snelt. Knarsetandend strompel ik naar het raam en leun starend naar buiten. Het uitzicht is wondermooi. De grote binnenplaats bruist van leven. Overal lopen er wezens heen en weer tussen de kraampjes, die hun lekkere waargoed aanbieden en verkopen.

De heldere zonnestralen zorgen ervoor dat de helmen van de soldaten, die de wacht houden, schitteren.

Mijn ogen dwalen verder. Over het dorp dat in de schaduw van het reusachtig kasteel staat. Verborgen door duisternis. Naar de grasvelden, die blinken van de dauw die er nog op hangt. Tot aan de waanzinnige grote bomen, die het begin van het Caton bos markeren. Het bos dat me al zoveel angst heeft bezorgt. Er ook heeft voor gezorgd dat ik hier in deze wereld ben terecht gekomen.

'Aiden, je bent al wakker,' zei Jazz ineens achter me.

Geschrokken draai ik me om. Ik heb haar totaal niet horen binnen komen. 'Je doet me schrikken.'

'Sorry, daarvoor. Ik wilde je wakker komen maken, want Rylan heeft je nodig,' zei ze.

Argwanend kijk ik haar aan. 'Waarom heeft hij me nodig?'

'Hij wil je klaarmaken voor de volgende test, die over acht dagen plaatsvind.'

Ik zucht. Eerlijk gezegd heb ik vandaag niet zoveel zin. Ik wil gewoon is een keer kunnen ontspannen en gewoon even niks doen. 'Moet dat echt?'

Ze kijkt me even medelijdend aan, maar al gauw word haar blik terug neutraal. Een soort blik dat ik al goed genoeg bij haar ken, dat ze geen tegenspraak dulden. 'Ja, dat moet echt of wil je anders dat Rylan je komt halen?'

'Euh...nee, dat moet niet,' zei ik schoorvoetend. 'Wat houd de test in?'

'Zwaardvechten.' Ze draait zich om, maar voordat ze haar kamer helemaal verlaat roept ze nog. 'Kleed je om en ga naar de trainingsruimte.' Na die woorden is ze verdwenen.

'yes, sire,' zucht ik gepikeerd. Woest haal ik mijn handen door mijn haar en strompel naar de badkamer toe. Waar ik me snel omkleed en mijn tandenpoets. Met een snelle blik in de spiegel, vertelt me dat ik er nog steeds even slecht uitziet. Mager en bleek.

Snel wend ik mijn blik af van mijn spiegelbeeld en been de kamer uit. Met een lichte knal doe ik de deur toe.

Strompelend loop ik door de lange gang en neem de trap naar beneden. Beneden aangekomen loop ik weer door de gang, dat vol met die deprimerende schilderijen hangt. Ze geven me het gevoel dat alles wat ik doe, tevergeefs is. Hopeloos.

Door dat gevoel begin ik sneller door de gang te lopen, om die schilderijen sneller achter me te laten. Ik doe de grote witte deuren open en snel de grote binnenplaats over. Achter me hoor ik hoe de deuren dicht vallen.

Aan de trainingszaal gekomen zie ik hoe Rylan met een zwaard een paar oefeningen oefent. Hij zwaait elegant, maar krachtig met zijn zwaard. Hier en daar blokt hij een aanval af van een onzichtbare tegenstander of stoot terug. Lenig als een kat danst hij op de bal van zijn voet, dat er voor zorgt dat hij sneller kan bewegen.

Nadat hij zijn oefeningen heeft gedaan, draait hij zich naar me om. Zijn zwaard heeft hij losjes vast en hangt naast zijn zij. Hij wenkt me met zijn vrije hand dichter bij.

'Oké, heeft Jazz je al vertelt wat je derde test gaat zijn? Vragend kijkt hij me aan.

Ik knik. 'Ja, ze zei iets van zwaardvechten?'

'Ja, dat gaat je derde en allerlaatste test zijn. Dus ook je belangrijkste test. Een test dat je zeker moet winnen om de winnaar te kunnen zijn. Snap je?' Hij zwijgt even om me de tijd te geven om te kunnen antwoorden. Ik knikte. 'Je zult het moeten opnemen tegen Owen en Dean. Twee jongens die heel goed kunnen zwaardvechten, dus het gaat heel moeilijk voor je worden.' Hij kijkt me aan.

'Maar ik heb nog nooit een zwaard in mijn hand vast gehad. Laat staan dat ik het ooit al heb gebruikt om er mee te kunnen vechten.' Protesteer ik en kijk naar het zwaard dat hij in zijn hand heeft. Wanhoop nestelt zich in me. Als ik deze wedstrijd ooit win, dan moet er een mirakel gebruiken. Maar een echt heel groot mirakel.

'Daarom ga ik het jou aanleren. Na deze acht dagen kan jij ook zwaardvechten op dezelfde niveau als die andere twee jongens.' Hij kijkt me onderzoekend aan. Toen hij ziet dat ik aarzel en niet helemaal overtuigd ben door zijn woorden. Zucht hij. 'Aiden, je moet echt wat meer zelfvertrouwen krijgen, gast. Weet je dat?

'Ja, ik weet dat. Ik ben altijd al onzeker geweest en nu zeker omdat ik het nog nooit heb gedaan.' Gefrustreerd haal ik mijn handen door mijn haar.

'Je moet niet onzeker zijn. Hier pak aan.' Hij overhandigd mij een zwaard, dat aan de muur van de ruimte hangt tussen al de andere wapens. Nieuwsgierig maar ook onzeker pak ik het aan. Het zwaard voelt niet licht of zwaar aan. Alsof het speciaal voor mij is gemaakt. Het balanceert perfect in mijn hand.

'Hoe voelt het om dit zwaard vast te hebben?' Vragend kijkt hij me aan.'

'Het voelt goed om dit zwaard vast te kunnen hebben. Het is alsof het voor mij is gemaakt. Het is toch niet voor mij gemaakt, hoop ik,' vroeg ik en kijk hem aan.

Hij knikt. 'Jawel, dit zwaard is speciaal gemaakt voor jou. Zodat het zwaard perfect in balans ligt met jou.' Daarna wijst hij naar het zwaard. 'Ken je de onderdelen van een zwaard?'

Kijkend naar het zwaard denk ik na. Ik heb ooit al wel is een boek gelezen waar ze de onderdelen van een zwaard hebben gezegd, maar ik weet niet of ik ze wel juist aanduid ofzo. 'Je hebt de kling, het gevest en de schede om je zwaard in op te bergen.'

Rylan knikte. 'Het gevest dat je nu in je handen hebt liggen moet je goed vastnemen, maar ook niet te krampachtig. Het moet vloeiend in je hand kunnen bewegen. De kling zorgt ervoor dat je iemand kunt verwonden of een aanval kunt blokkeren of pareren.' Ik knikte ten teken dat ik zijn uitleg begrijp.

Ineens doet hij een paar aanval stoten voor. Zijn zwaard suist geluidloos door de lucht. Zijn zwaardarm begeleid lenig, maar krachtig zijn zwaard.

Vol bewondering volg ik zijn bewegingen met mijn ogen. Hij beweegt gewichtloos op de bal van zijn voet.

Zijn zwaard stopt ineens voor mijn neus. Geschrokken hap ik naar adem. Met grote ogen staar ik naar het zwaard, dat nog niet eens trilde. 'Euh...was het soms de bedoeling, dat ik mijn neus kwijt ben. Want ik hoop van niet. Ben namelijk nogal gehecht aan mijn neus,' zei ik een beetje stotterend en doet snel een stap achteruit.

Rylan lacht. 'Geen paniek. Je mag je neus houden.'

Ik glimlach kleintjes. Nu pas voel ik hoe hard ik in het gevest van mijn zwaard knijpt. De knokkels van mijn hand zijn spierwit weggetrokken.

'Nu is het jouw beurt,' zei Rylan ineens.

'Euh...wat moet ik doen?' Vragend kijk ik hem aan.

'Je moet gewoon eerst mij achterna doen en daarna gaan we een klein duel doen.' Hij doet een aanval voor. Zijn wapen steekt naar voren. 'Nu jij!'

Zuchtend kijk ik naar mijn zwaard, dat slap in mijn hand hangt. Ik verstevig de greep rond mijn zwaard en doet de aanval achterna, maar het gaat nogal stroef en houterig.

Hoofdschuddend pakt Rylan mijn zwaardhand vast. 'Je vingers moeten anders liggen, zodat je zwaard stabieler in je hand ligt.' Hij legt mijn vingers beter. 'Probeer nu nog is!'

Weer doe ik de aanval, maar deze keer gaat het veel soepeler en sneller. Het voelt alsof het zwaard een verleng stuk is geworden van mijn rechterarm.

'Dat gaat inderdaad beter,' stem ik in. Een glimlach verspreid zich om mijn lippen.

Weer doet hij een aanval voor, die ik weer achterna moet doen. Zo een hele dag lang totdat de zon achter de kasteelmuren verdwijnt.