Coyon

Hoofdstuk 32

'Ren, Aiden. Ren!'

De wanhopige stem van mijn moeder galmt door het duistere Caton bos. Hijgend en in paniek probeer ik de takken van de bomen te ontwijken, die als skelet armen naar me grijpen om me gevangen te nemen. Voor hun meester van de duister.

Een duistere lach galmt luid door het bos, dringt pijnlijk in mijn oren en baant zich een weg naar mijn hersenen. Happend naar adem door een helse pijn dat ineens door me snelt struikel ik over mijn voeten. Met een harde klap beland ik op de bosgrond, dat onder me tot leven komt. De grassprieten onder me worden dikker en groter, totdat ze zo groot zijn als een dikke tros touw dat zich rond me heen wikkelt en me gevangen houd op de grond. Hoe hard ik ook tegenwring, het helpt niks. Ze trekken zich alleen maar strakker om me heen.

'Je kunt niet voor me vluchten, mensenjong,' zegt de duistere stem honend. 'Ik ben Drukon. De duivel, die iedereen vreest. Ik heb macht, die jij nog nooit hebt gezien, knul. Alles wat in duister is gehuld dat ben ik. Duisternis is mijn kracht. Mijn leven.' Een zwarte gedaante komt me tegemoet. Door zijn zwarte kap die hij over zijn hoofd heeft. Kan ik zijn gezicht niet zien, maar ik voel dat zijn ogen naar me staren. Ze voelen aan als laserstralen.

'Wat wil je van me?' Angstig en nog tegen wringend tegen de dikke grassprieten kijk ik hem aan.

Hij lachte snuivend. 'Wat ik van jou wil? Niet veel meer.' Niet begrijpend kijk ik hem aan. 'Je bent stervend, mens. Als ze je niet snel een tegengif geven ga je dood en snel ook.'

Ik slik angstig. Een koude rilling glijd over mijn rug.

'Maar als je het overleeft gaan we elkaar, maar al te snel in het echte leven treffen.' Hij fluit schril op zijn vingers. Ergens in de verte van het bos hoor ik maar een al te bekent schril gekrijs, dat er voor zorgt dat alle haartjes in mijn nek rechtovereind komen te staan.

'Wat bedoel je?'

Ook al zie ik zijn gezicht niet ik voel gewoon aan dat hij onder zijn kap staat te glimlachen.

'Ik ga dood en bederf zaaien in Coyon. Paniek en angst gaat jullie nieuwe levensstijl worden. De Drakons gaan deze wereld overnemen en ik word de nieuwe heerser over het land. De duivel Drukon. Bereid je maar voor, mensenjong.' Ineens draait hij zich met een ruk om en beent naar de andere kant van de plek toe. Waar hij word meegenomen door een Drakon.

'Hopelijk tot nog eens,' zei hij. Hij maakt een rare beweging met zijn hand richting de grote grassprieten. Daarna was hij weg.

De grassprieten worden nog groter en dikker en dreigen me te verstikken. Maken me één met het gras en het bos.

Schreeuwend word ik nat van het zweet wakker. Hijgend en trillerig ga ik overeind zitten. Mijn hart hamert als een gek tegen mijn borstkas. Ineens legt iemand zijn hand op mijn schouder. Angstig krimp ik ineen.

'Ik ben het, Jazz,' zei ze rustig. Nu dat ik haar stem hoor ontspan ik een beetje, maar de droom staat nog te vers in mijn geheugen om helemaal te kunnen ontspannen. 'Je had een nachtmerrie. Gaat het?'

Trillend ga ik met mijn hand door mijn haar. 'I...Ik weet het niet,' beken ik eerlijk. Ik voel nog steeds het gif door me heen snellen, als een brandend vuur, dat elk moment kan ontploffen.

'Hoe je weet het niet,' vroeg ze bezorgt. 'Hoe voel je je.'

Zuchtend kijk ik haar aan. 'Nee, ik weet het niet, Jazz. Ik voel me slecht en ik ben moe.' Vermoeid wrijf ik met mijn hand over mijn gezicht. 'Het gif zit nog steeds in me, hé?'

'Ja,' bekent ze. Haar hand streelt zachtjes mijn schouder. 'Maar mijn ouders zijn naar het tegengif aan het zoeken. Het verdovingsmiddel dat mijn moeder je heeft gegeven is wel bijna uitgewerkt. Dus zo meteen ga je je terug slecht voelen, maar je moet er tegen vechten.' Ze kijkt me aan met haar mooie blauwe ogen. 'Beloof je me dat, Aiden.'

Ik knik. 'Ik beloof het.' Een branderige steek ga door mijn zij. Ik kreun zachtjes. 'Ik denk dat de verdovingsmiddel is uitgewerkt.' Wanhopig kijk ik Jazz aan. 'Kun je me niet terug verdoven?'

Ze schud spijtig met haar hoofd. 'Nee, dat gaat niet, Aiden. Dat zou te gevaarlijk zijn. Het kan er misschien voor zorgen dat je helemaal niet meer wakker zou worden.' Zachtjes duwt ze me terug op mijn kussen, zodat ik terug lig. Haar koude hand legt ze op mijn voorhoofd. 'Je hebt terug koorts.'

Ik wil er iets opzeggen. Toen dat ineens de slaapkamerdeur word opengedaan. Rylan verschijnt in de deuropening. Hijgend en happend naar adem leunt hij zwaar tegen de deur. Zijn ogen staan koortsig en dof. Uit verschillende wonden sijpelt bloed uit, die zijn t-shirt doen rood kleuren. Aan zijn voorhoofd heeft hij een lelijke snee, die hard bloeit.

Geschrokken kijkt Jazz haar broer met grote ogen aan. 'Rylan. Wat is er gebeurt?' Ze stapt uit bed en snelt haar broer te gemoed.

'Was naar tegengif aan het zoeken, maar werd ineens door iemand aangevallen,' vertelt hij moeizaam. Zijn gezicht betrekt ineens en hij schreeuwt het uit. Zwaar staat hij te wankelen op zijn benen. Jazz kan net op tijd voorkomen, dat hij gaat vallen. Voorzichtig loodst ze hem naar haar bed. Kreunend gaat hij erin liggen.

'Weet je wie je heeft aangevallen?' Voorzichtig trekt ze zijn t-shirt kapot zodat zijn wonden beter zichtbaar zijn.

'I...ik denk dat het Owen was.' Toen hij ziet hoe zijn zus naar hem kijkt. Voegt hij er snel aan toe. 'Je moet me geloven, Jazz. Hij was het. Toen hij me neerstak zei hij tegen me: "Dit is voor je omdat je een mens hebt geholpen om meedeel te laten nemen aan de test. Jij verdient net dezelfde straf als de mens. Zelfs nog erger want je verraad je eigen volk." H...hij heeft iets in me gespoten toen ik bewusteloos viel...' Jammerend krimpt hij ineen. Hortend en stotend ademt hij in en uit. 'Het brand verschrikkelijk, Jazz.'

Met grote ogen kijk ik naar Rylan. Heeft Owen het zelfde gedaan bij hem als bij mij? Om er helemaal voor te zorgen dat ik niet kan deelnemen aan de test. Een vlam van woede snelt door me heen. Zorgt er even voor dat ik niks meer voel van de brandende pijn in me. Kwaad stap ik uit bed en doe mijn schoenen aan.

'Wat ga jij doen,' vroeg Jazz gebiedend. 'Ga is terug in je bed liggen.'

'Nee, Jazz.' Kwaad grijp ik mijn zwaard dat naast het bed op de grond ligt. Daarna ga ik overeind staan en kijk Jazz vastberaden aan. 'Dit moet gedaan zijn. Het is al erg genoeg dat hij het bij mij heeft gedaan, maar ik vind het laf van hem dat hij het ook bij je broer doet. Hij kon er niks aandoen dat hij me moest trainen hij moest het doen van jullie ouders.' Ongerust kijk ik naar haar broer, die kreunend van de pijn ligt te kronkelen in bed. 'Ik neem wraak, Jazz.'

Van haar gezicht valt niks af te lezen. 'Aiden, wordt nu gewoon rustig en ga terug in je bed. Je kunt het nooit halen tegen hem. Hij is veel sterker en behendiger met zijn zwaard, dan jij. Jij kunt nog niet eens fatsoenlijk vechten met een zwaard laat staan tegen iemand die dat wel kan.'

Woedend kijk ik haar gekwetst aan. 'Dank je, dat je zo hard in me geloofd, Jazz. Echt waar.' Woest wandel ik naar de deur, die ik open doe. 'Want een mensenjong stelt volgens jullie toch niks voor,' zeg ik sissend voordat ik de deur met een luide knal achter me toe smijt.

Ik hoor nog hoe Jazz mijn naam schreeuwt, maar ik negeer het.

Nog steeds kokend van woede ren ik door de gangen van het kasteel. Met mijn zwaard dreigend in mijn hand.

Ik ga Owen laten zien, dat ik niet zomaar een mensenjong ben. Ik ga hem laten zien dat ik net zo ben als hem, alleen dat ik niet die rare verandering gedaante heb als hij.

Wraak nestelt zich in me omhoog. Zorgt ervoor dat ik niet meer zo helder kan denken. Een soort waas verspreid zich voor mijn ogen. Het enigste wat ik wil is me wreken wat hij Rylan en mij heeft aangedaan.