Coyon

hoofdstuk 11

Een luide harde knal verkondigt het begin van de test. De honderden jongeren rennen er vandoor. Allemaal op hun hardst. Ik wil direct de achtervolging inzetten, maar uit mijn ooghoeken zie ik Rylan waarschuwend zijn hoofd schudden. Met veel tegenzin doe ik wat hij zegt. Op een rustig tempo ren ik achter de andere jongeren aan, die al meters voor mij uitlopen.

'Zie die mens nu toch eens lopen! Het is net een slak!' De persoon die dit heeft geroepen word direct versterkt door meerdere kelen, die me beginnen uit te schelden.

Woedend kijk ik naar de wezens, die me spottend en vol minachting zitten aan te kijken. Daarna wend ik mijn blik naar Rylan, die me strak aankijkt.

Zijn lippen vormen ineens een zin. "Laat je niet afleiden." Woedend kijk ik hem aan, voordat ik mijn blik van hem afwend.

Hij heeft gemakkelijk praten. Hij is niet degene die word uitgescholden of word uitgemaakt voor het vuil van straat. Maar diep vanbinnen moet ik hem ergens gelijk geven. Die wezens willen me gewoon opjutten zodat ik sneller ga rennen en sneller moe word en sowieso dan als eerste afval van uitputting.

Met veel moeite probeer ik de duizenden negatief roepende kelen buiten te sluiten en me te focussen op de test die voor me ligt. De test waar ik eerste moet worden.

Mijn ademhaling gaat nog rustig in en uit. Mijn hartslag is een klein beetje versnelt, maar ik heb nog geen enkel teken van lichamelijke uitputting.

Met pierende ogen kijk ik voor me naar de eerste jongens, die helemaal van voor lopen en de benen vanonder hun lichaam lopen. Van ver kan ik al zien dat ze nooit dat tempo kunnen volhouden. Eén van de jongens struikelt zelfs bijna over zijn eigen voeten.

Een glimlach glijd over mijn lippen. Laat ze maar roepen. De mens gaat sowieso niet als eerste opgeven. Geen haar op mijn hoofd dat daar aan denkt.

Met vol vertrouwen loop ik verder, nog steeds op dezelfde tempo. Ergens van voor zie ik ineens iemand lang uit op de grond vallen. Gevolgd door nog een paar jongeren, die over de armen jongen struikelen en plat op hun gezicht op de grond vallen.

De hese luide mannenstem galmt weer over de menigte om te melden dat er vier deelnemers zijn uitgeschakeld.

De menigte van luid roepende en scheldende wezen stoppen abrupt en kijken allemaal geschokt naar de vier jongeren, die met hangende hoofden naar de zijkant slenteren. Verslagen door de eerste test.

Een grijns begint zich om mijn lippen te vormen. Aiden, de mens gaat niet als eerste er uitvallen, dat heb ik nu al wel een beetje bewezen.

Na een tijd voel ik enkele zweet druppels over mijn rug lopen. Mijn ademhaling gaat al wat gejaagder dan in het begin. Ondertussen hebben er ook al een stuk of tien jongeren de test al opgegeven. De groep met jongeren waar ik het nog tegen op moet nemen word kleiner met de minuut.

Met mijn ogen speur ik verveeld de menigte af. Totdat ik op twee donkere kille blauwe ogen blijf hangen. Zijn ogen zorgen zoals gewoonlijk bij me de koude kriebels. Een onaangenaam koude kriebel snelt over mijn rug.

Ik probeer mijn ongemak te verbergen en kijk hem uitdagend terug aan. Zijn dikke wenkbrauw schiet sceptisch omhoog. Zijn blauwe ogen die al kil kijken, worden nog kouder en donkerder dan de donkerste angstaanjagende nacht die je je maar kunt bedenken.

Met een ruk draai ik mijn hoofd van hem weg en kijk naar de piste voor me, die uit aarde en gras bestaat. Zo goed en zo kwaad mogelijk probeer ik zijn kille blik dat op mijn rug brand te negeren, maar het gaat moeilijker dan verwacht.

De herinneringen en de woorden die de vrouw tijdens de onaangename ontmoeten tegen me heeft gezegd galmen terug door mijn hoofd.

"Jij gaat je ouders nooit meer weder zien." In begin wilde ik het niet geloven. Omdat ik er nog maar juist was en ik dacht toen dat ik sowieso een uitweg ging vinden om terug naar mijn ouders te kunnen gaan,...maar nu! Nu denk ik daar heel anders over. De hoop dat ik mijn ouders ooit ga terug zien werd met de dag kleiner en kleiner. Ik ben hier nu al een week en nog steeds ben ik niet kunnen ontsnappen of heb ik een manier gevonden om weg te glippen. Ze houden me hier veel te hard in de gaten.