6 AY SONRA...
Herşey mükemmeldi.
Kelimenin tek anlamıyla mükemmeldi.Hayalimdeki ailem yanı başımdaydı.Anka kuşum ve minik yaramazım.Doğuma sayılı günler vardı yaramazımı kucağıma almak için sayılı günler.Jack benden daha heyecenlıydı eli ayağına dolaşıyordu.Oadı bile hazırdı.Jack iyi bir geleceğe sahip olsun diye bir firmada finalsal işlerle ilgili bir işe girmişti bende evde miniğimin odasına girip saatlerce karnıma masal okuyordum.
Saat 02.36. Karnımda daha önce hiç tatmadığım bir acı hissettim.Ayaklarım kör bir testereyle kesiliyordu bilincimi kaybetmek üzereydim.Bir yanadan ağlıyordum bir yandan da Jack'e sakin ol diye bağırıyordum.Üzerime örtüğü battaniye kana bulanmıştı.Ben kucaklayıp yakın olan hastaneye götürdü.Göz kapaklarım sızlıyordu ama ayaklarım yoktu artık ölümle yaşam arasındaydım yine.ARAFTAYDIM.Jack'te ağlıyordu benim gibi ama bir ayndan da hiç susmadan konuşuyordu elini kavradım ve tüm gücümle sıktım.
''Bellam sık dişini az kaldı hadi bitanem hadi!''
''JACK!!!!!!!!!!!!!!''
''Tamam buradayım nefes al nefes al.''
En son hatırladığım Jack'in elini sıkıca kavramış bir şekilde hissttiğim acıydı gerisi yoktu.
JACK
Sevdiğim kadın acı içinde kıvranırken ben hiçbir şey yapamamıştım.Doktorlar onu benden alıp ameliyathaneye almışlardı koridorda daydım.Sessiz ve bir o kadar soğuktu.Eğer bana hayat veren kadınım ölürse ben yaşayamazdım.Gülümsseyişi umursamaz tavırları ve cesareti.Tanıdığım kimsede olmayan bir CESARET.Herşeye göğüs germişti bununda üstesinden gelierdi ama bu kadar acı çekmesi beni öldürüyordu.Acı içinde çırpınışları o halede bile beni düşünmesi benim sakinleşmemi sağlaması en son sedeyde baygın bir halde yatarken bana bakan boş gözleri.Aklımı kaçıracak gibiydim saatlerdir hastanedeydik.Sırtımı duvara dayayıp kayarak yere oturdum.Benim kadınım güçlüydü bununda üstesinden gelirdi.Ameliyathanenin kapısından ne bir doktor ne bir hemşire çıktı saatlerdir kapalıydı.Kafam bu düşüncelerle meşkulken uykuya yenik düşen gözlerim kapandı.
Boynumun yana düşmesiyle irkilerek uyandım hala betonda oturuyordum.Ayaklarım uyuşmuştu sandalyenin kolunu kavrayıp doğruldum.Öğlen olmuştu.Kafama vurup koşarak ameliyathaneyein sağ tarafındaki koridora saptım.çarptığım hemşireyi farkederek kendime geldim.
''Çok afedersiniz benim eşim gece buraya geldi doğum için nerede? Bitti mi ameliyat? Şimdi nasıl?''
''Bayım sakin olun aöeliyat başarılı oldu eşiniz ve kızınızı özle odaya aldık üçüncü katta 212 numaralrı oldadalar.''
Kızımız olmuştu.Koşarak asansörlerin yanına gittim 5.kattaydı bekmeye tahamülüm yoktu merdivenlere yönledim ikişer üçer çıktım ve üçüncü kattaydım işte.Ellerimi dizlerime koyup biraz dinlendim.Kapılara göz ataya başladım sol tarafımdaydı.
Elim ayağım titreyerek kapının kolunu kavradım.Kalbim yerinden fırlayacak gibiydi.
******YAZARDAN******
Kısa bir bölüm oldu farkındayım ama öyle olması gerekiyordu.
Peki herşey masallardaki gibi'SONSUZA DEK MUTLU'olmuyordu işte mutlulukları ne kadar süzrecek dersiniz?
Sizi seviyorum ve tabiki oylarınız bekliyiyorum.
HEPİNİZE İYİ KOCAMAN CUMARTESİLER!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AY IŞIĞININ GÖLGESİNDEKİ AŞK
Fiksi Remaja"Benden kaçma artık." "Yapamam biz olmamalıyız." Bu cümleden sonra hersey değişmişti bunu benim azmim başarmıştı.Peki ya sonra? Yasaktık birbirimize. "Bunu bana yapanı bulacağım bu kadar masum insanın ve ailemin ölmesine izin veremem." *Herşey...
