Chapter 26: Park

78 11 10
                                    


Flashback...

Andrei's POV (Part of Forgotten)

Park... Park... Saang park ba kami nagkikita ni Hyacinth?

Ang daming park dito sa amin. Aling park yun? Bakit ba wala akong maalala? What the hell is happening to me?

Hinanap ko ang lahat ng park na makikita ko. I found ten parks but she's not here. Limang oras na akong naghahanap.

Pauwi na sana ako ng makita ko yunv park na malapit sa bahay niya, Idon't know why but my head was like turning upside-down or so.

Ang sakit ng ulo ko then parang may nagfaflash in my mind. Corny and weird? But it's true. Parang bumalik yung mga memories sa isipan ko. I saw Hyacinth and I on our first date. And the second date. The third. The next and the next.

I saw Hyacinth. And she's crying.

Bumaba ako sa kotse at nilapitan ko siya para magsorry.

"Hyacinth, I'm sorry-" Ang sakit. Ang sakit masampal. Pero deserving naman ako diba?

Tiningnan ko siya at umiiyak siya.

Mas gusto ko pang masaktan ng physically kaysa emotionally eh. Ako yung nasaktan physically, pero siya yung nasaktan emotionally.

"Hyacinth, just let me explain. I-" I reasoned out but she cut me off.

"Fucking explanations! Nag intay ako ng limang oras! Sana nagtext ka man lang na hindi ka makakarating, hindi yung pinaasa mo ako! Oo alam kong ang childish ko ngayon pero masisi mo ba ako? Takot na kasi akong maiwan. Ayoko na. Ayoko na talaga." Sabi niya habang umiiyak.

Aalis na sana siya pero niyakap ko siya. Nagpupumiglas siya. Naks, ang lakas pala ng gf ko, pero mas hinigpitan ko pa ang yakap ko.

"Let me explain. Please." Sabi ko sa kanya and this time, parang kumalma na siya.

"Okay. Make it reasonable." Sabi niya.

"Hyacinth, I know this is really weird and I know that it will freak the both of us out but I have a confession to make. Uhh, this is really hard."

"Ilabas mo lang in one shot. Sabihin mo yung main words-"

"I'm forgetting things lately, Hyacinth. It's like my memories are staring to fade away. And I can't do a single thing about if. I'm trying so bad. Maybe they call it... A-Alzheimer's Disease? Seriously. At first, maliliit na bagay lang naman so I didn't mind it. But now, it's getting worse. Mga pangyayari at tao na ang nakakalimutan ko. At ang ikinakatakot ko ay yung makalimutan din kita. I can't afford to lose you, Hyacinth. I just can't." Sabi ko sa kanya tapos tiningnan ko siya mata sa mata. Alam kong nasasaktan ko siya. Sobra.

"Maybe, makakalimutin ka lang talaga. Let's not jump into conclusions. It-"

I cut her off. "I had a check up. Hyacinth, it's happening. Alam mo, when I was a kid, my uncle suffered from this. That time, I thought na okay lang mangyari sakin yun kasi wala namang masasaktan if I died. But then you came. You slapped me eith your locker. You made me love you. And you love me too. Mahal kita and don't you doubt it. At Hyacinth, if ever na makalimutan ko yung mga pinagsamahan natin, make me remember it."

"Sabihin mo joke lang to." Sabi niya saken na may luhang pumapatak na sa mga mata niya.

God, I can't help but to have pity for myself. This girl was crying, because of me. Umiiyak siya kasi may possibility na lahat ng memories na ginawa namin together, lahat yun, mabura sa isipan ko.

God, ba't ako pa? Ba't ngayon pa? At daming mas makasalanan kesa sakin. But why me?

"I'm not kidding, Hyacinth. The symptoms and such, nangyayari talaga."

Naduduwag ako. Sino ba naman ang gustong makalimot?

Yung moment na may nakalimutan ka at pilit mong inaalala yun. Pero kahit anong gawin mo, hindi mo maalala.

Ganun. Ganun yung nararamdaman ko.

Niyakap niya ako... Yung mahigpit. Yung yakap na ayaw akong pakawalan.

"Hindi ako aalis sa tabi mo. Makalimutan mo man yung locker ko, yung school naten, yung park, yung classmates naten, si DreiCinth, yung ice cream, yung movies, yung memories, yung moments..... o kahit ako pa, i'll stay by your side. I'll be with you. Cause I can't live anymore, when you're gone."

(A/N: Guys! Happy 1k! Omygawd! Haha oo nga pala, malapit ko ng ipublish ang work ko. Eto ang prologue sa new story. By the way, ung seatmate na tinutukoy ko ay nung grade 6 pa ako. Baka mamisunderstand nio na naman -__-
Kapagod mag explain)

Kapag...
"Huy! Mahal kita!"
"I love you too, FRIEND!"
#FRIENDZONED

Kapag...
"Ang bait ni BESTFRIEND! Kaya labs kita eh!"
#BESTFRIENDZONED.

Kapag...
"Mahal kita. ✔️Seen 11:11 PM"
#SEENZONED

Kapag...
"Mahal kita"
"Baliw!"
#SISAZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"K."
#KZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"Ewan ko sayo"
#EWANZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"Haha!"
#HAHAZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"Mahal din kita! Parang KUYA ka na saken eh!"
#KUYAZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"Thank you!"
#TYZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"Ows. Di nga?"
#BARADOZONED

Kapag...
"Mahal kita"
":)"
#SMILEYZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"Ha?"
#BINGIZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"Adik ka."
#PUSHERZONED

Kapag...
"Mahal kita."
"F*ck u"
#MURAZONED

Eh paano kapag,

"Labs na labs ko talaga itong SEATMATE ko."

So #SEATMATEZONED?!?!

Status: SEATMATEZONED?!?

When You're GoneTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon